Onlangs was ik in Nederland met een groep kajakbegeleiders om het succesvolle jaar af te sluiten. Uiteraard hadden we het er onder andere over onze toekomstplannen voor 2018 en onze reiservaringen van het afgelopen jaar. Nu heb ik echter de gewoonte om mijn verhalen steeds kort te houden (in tegenstelling tot op de blog). Gewoon omdat ik altijd vermoed dat de ander nu eenmaal niet zo geïnteresseerd zal zijn in wat ik dit jaar zo allemaal heb uitgespookt. En terecht ook. Wie wil nu weten wat we hebben gegeten toen we in Azië waren? Of hoe uitgeput we waren na onze trektocht door de Alpen.

Dit jaar was het anders. Ik betrapte mezelf erop met veel overgave en inlevingsvermogen mijn verhaal te doen. Ons verhaal van ons avontuur in Spitsbergen. Ok, dit jaar hadden we niet zoveel verschillende reisbestemmingen op onze planning staan, maar Spitsbergen… dat was al lang een droom. En ik mag nochtans niet klagen. De laatste vijf jaar leef ik echt volop. Het bracht me onder andere op de top van de Aconcagua (6962m), in een verre uithoek van Rusland en al peddelend in een kano op Loch Ness.

Ieder jaar rond dezelfde periode als nu, blikken Linsay en ik terug op het jaar. En ieder jaar moeten we toegeven dat het een nog beter jaar was dan dat ervoor. En telkens zeggen we erbij dat we denken dat het moeilijk zal worden om nog beter te doen. Wel, ook in 2017 zijn we er in geslaagd om ons beste jaar tot nog toe te hebben. Eerst en vooral hebben we voor de eerste keer met ons Volkswagen T2 busje gereisd, door Ierland nog wel.

Een ervaring die ongetwijfeld naar meer smaakte. Dit jaar stond dan ook in teken van de conversie van ons busje. Maar als ik het heb over de verhalen die ik vol overgave vertelde in Nederland, dan heb ik het uiteraard niet over Ierland. Nee, hoe prachtig Ierland dan ook mag zijn, de unieke ervaring die we dit jaar hadden speelde zich af op Spitsbergen.

Spitsbergen ligt hoog boven het Europese continent, en is zo dicht als je maar kan geraken bij de Noordpool (op vasteland dan). Ooit was het de speelgrond van noordpoolreizigers zoals Amundsen, die de wereld boven de poolcirkel in kaart wilden brengen. En toegegeven, dergelijke figuren zijn mijn voorbeelden, en dat was dan ook reden genoeg om mezelf in te schrijven voor een zeilcursus die als bestemming Spitsbergen had. Een avontuur die mijn wereld op zijn kop zette. Althans zo voelde het letterlijk ook aan toen we de oversteek over de ruwe Barentszee maakten.

Ik maakte kennis met wildlife zoals walrussen, walvissen, zeehonden, rendieren, papegaaiduikers (eindelijk!) en zelfs een ijsbeer. Alleen Linsay was nog niet eens in Longyearbyen aangekomen, en dat terwijl ze al zo veel gemist had…

Gelukkig ging onze solo kajakexpeditie op Spitsbergen nog een flink stuk verder. Tien dagen volledig alleen in de wildernis. Een wildernis die wordt geregeerd door de ijsbeer, een van de gevaarlijkste roofdieren. En jawel, op een bepaald moment kwamen we ook oog in oog te staan met niet één, maar drie ijsberen. Hoe we dat overleefden vertellen we hier.

Dat onze ontmoeting met de ijsbeer het verhaal is dat we het meest moeten vertellen zal je niet verwonderen. Maar ons hoogtepunt van dit jaar was het niet. En dat wil al wat zeggen. Nee, wanneer je helemaal alleen in een reusachtig fjord peddelt, met enkel het geluid van bewegende water en krakend gletsjerijs in de verte, dan pas ben je echt in de wildernis. Het maakte het ons erg makkelijk om een vinvis te spotten, de tweede grootste walvissensoort ter wereld. Nog indrukwekkender was de groep beluga’s die onze kajaks meerdere keren gezelschap kwamen houden.

Zowel onze filmpjes van onze ontmoeting met de ijsbeer als die van de beluga’s zijn dan ook viraal gegaan in de UK en de VS. Zelf hebben we er een fantastische levenservaring aan over gehouden. De vraag is alleen: kan 2018 het voorbije jaar wel nog overtreffen? Daarvoor zullen we moeten wachten op het volgende hoofdstuk van het Dagboek van een Avonturier.