Een geslaagde eerste avond op de wildkampeerplaats in het Patvinsuo NP maakt ons enthousiast over de komende zes dagen. Niet alleen zijn de voorzieningen op deze wildkampeerplaatsen veel beter dan we hadden durven hopen (kampvuurmogelijkheden, potten, pannen, composttoilet) maar we waren er bijna in geslaagd om met een zelf gefabriceerde vishengel een vis te vangen. Wellicht was ons geknutselde vishaak net niet sterk genoeg om deze binnen te halen. Wel slaagden we er in om wat licht smeulend brandhout terug tot een heus kampvuur om te vormen wat onze wildernismodus helemaal activeerde.

Met een goed gevulde rugzak en voedsel voor de komende drie dagen (daarna zouden we in Ruuna kunnen herbevoorraden) wandelen we om het grote Suomunjärvimeer dat de trekpleister is van het nationale park. De indrukwekkende setting doet onze verwachtingen van de komende dagen dan ook stijgen. Eens we uit het park komen krijgt onze hoge verwachting al snel een deuk. De houthakindustrie in Finland is een grote bron van inkomsten in Finland. Helaas zijn hun gevolgen merkbaar aan een grote omgehakte vlakte die we door moeten. Toegegeven, we zijn de eerste tien kilometers verwend geweest en de felle zon die ons meteen het zweet doet uitbreken wegens gebrek aan beschutting zal er ook wel voor een stuk tussen zitten. Al vragen we ons toch af waarom nu een deel van een van de weinige trektochten moest omgehakt worden. Gelukkig verdwijnen we al snel terug in de drassige moerasgebieden waar houten planken het pad vormen.

Drieëntwintig kilometer per dag wandelen en we kunnen de tocht afleggen in zes dagen. Gezien de weinige hoogtemeters die we dienen te maken en onze ervaring in Schotland vorig jaar verwachten we hier makkelijk aan te voldoen. Het duurt niet lang vooraleer we beseffen dat dit een onderschatting is van onze kant. De paden van de Karhunpolku zijn een stuk smaller dan bij onze voorgaande tochten en ook de moeilijke drassige ondergrond met bijhorende wortels bemoeilijkt ons tempo. Daarnaast krijgen we ook nog eens veel hogere temperaturen te verwerken dan gemiddeld in deze regio in Finland. Als we dan na zo’n tien uur stappen ferm zwetend aankomen op onze wildkampeerlocatie snakken we dan ook naar een verfrissende duik. Gelukkig staat onze tent net tussen twee grote meren. Ideaal om te gaan skinny dippen zo denken we. ‘Geen kat die ons hier zal zien.’, zegt Linsay nog, het water in plonsend. ‘Euhm, Linsay, ik zie iemand afkomen.’ Denkend dat ik aan het zwanzen ben, lacht ze mijn opmerking weg. Met een grote rugzak op zijn schouders komt een Finse man bij de shelter aan. ‘Hallo.’, zegt hij ongemakkelijk beseffend dat we niet veel meer dan een klein handdoekje rond ons gewikkeld hebben. Na een klein praatje te hebben geslagen over onze plannen de komende dagen besluit hij een kamp verder te overnachten.

Zweten zonder sauna

Hopend dat we vandaag een minder zware dag tegemoet gaan, bergen we onze tent op. Linsay haalt de wildlifecam van de boom die we op het meer hadden gericht. We hebben niets gehoord vannacht dus we gaan er vanuit dat we geen beelden hebben kunnen maken van enig wildlife. Vandaag verwachten we in de buurt van Ruuna Hiking Area aan te komen, het nationale park waar we morgen door moeten. Op de kaart merken we weinig variatie wat onze etappe betreft. ‘Bos, bos en nog eens bos.’, zeg ik, Linsay op de kaart tonend waar we vandaag zullen passeren. Helaas bleken we al gauw weer met dezelfde frustratie als gisteren opgezadeld te zitten. We zitten in houthakkersgebied en we zullen het geweten hebben. Grote stukken bos zijn volledig weg en een felle zon die op ons voorhoofd zijn hitte afgeeft zorgt ervoor dat we de moed al snel verliezen als we over een dorre omgehakte vlakte wandelen. Het warme weer zorgt ervoor dat een grote zwerm muggen ons voortdurend lastigvalt als we in de bossen zitten. ‘Ik ben er nog niet aan uit wat ik liever heb.’, zucht Linsay. ‘Muggen maar wat meer schaduw of geen muggen en een felle zon op mijn gezicht. Ik kon haar enkel maar gelijk geven. Nog nooit hadden we zoveel last gehad van muggen als nu. En dat nog voor de zomer echt is begonnen. Al zal het warme weer van de laatste dagen daar veel mee te maken hebben. Temperaturen die rond de dertig graden schommelen hadden we niet echt verwacht zo hoog in het noorden. We zitten op slechts 450 kilometer van de noordpoolcirkel. Het zou een hele dag zweten worden. Op geen enkel moment lijkt er ook maar wat bewolking te komen of wat verkoeling. ‘We hebben geen sauna nodig om flink te zweten.’, lach ik nog.

Na drie dagen zouden we terug kunnen bevoorraden. Zo hebben we ons laten informeren vooraleer we verder trokken naar Patvinsuo National Park. Het had ons doen beslissen om slechts voor drie dagen proviand mee te nemen en daarna onze voorraad eten terug aan te vullen in Ruuna Hiking Area, een park waar we toch wel wat toeristen en wandelaars verwachten. Op die manier zouden we niet met een te zware rugzak de eerste dagen

moeten wandelen. Onze verbazing is dan ook groot als we op dag drie geen mens te zien krijgen eens wanneer we  het park binnenwandelen. Geen wandelaars, geen vakantiegangers. ‘De kans is nu maar erg klein dat het restaurant waarvan je constant bezig bent open is. Laat staan de winkel die hier zou moeten zijn.’, zegt Linsay. We volgen de rest van de trail door het natuurdomein zonder ook maar een woord te zeggen. Het ziet er inderdaad niet goed uit, maar we moeten toch passeren aan het restaurant dus kunnen we maar even goed een kijkje nemen. ‘Ik denk dat we geluk hebben.’, lach ik als ik merk dat er een paar mensen zitten op het terras van het restaurant. Helaas is  het lachen van korte duur. Het restaurant mag dan wel open zijn, de uitbater vertelde ons dat er geen winkels in de buurt waren om te bevoorraden. Een maaltijd met zalm en aardappelen later beseffen we dat we niets anders kunnen dan hopen dat het restaurant iets kan missen van voorraad. Na wat aarzelen kunnen ze ons wat rijst, soep en een paar sneetjes brood. Amper genoeg voor twee dagen. En dat terwijl we nog zes dagen van ons eindpunt zijn verwijderd.

Wordt vervolgd…