Van De Panne naar Knokke. Zo’n 67 kilometer aan met zandstranden, zeedijken en duinen bezaaide Belgische kust. Met de auto? Neen. Met de fiets dan? Ook niet. Wie ons een beetje kent weet dat we te voet bedoelen. En dat in één stuk.

Twee weken voor de Dodentocht van Bornem. Traditiegetrouw betekent dit dat we een afstand van zo’n 60 à 70 kilometer willen afwandelen. Toevallig de afstand van onze Belgische kust. De keuze was snel gemaakt. Meestal betekent deze laatste grote wandeltraining voor de Dodentocht ferm veel afzien. Meer dan tijdens het 100 kilometer wandelen zelf. Met zandstroken, duinen en onze zware rugzak waarin we onze tent meesleuren (een hotelovernachting in Knokke paste niet in ons budget) zou het dit jaar niet anders worden.

De Panne: de start (0 km)

Met de tram komen we in de namiddag aan in het centrum van De

De eerste stappen

Panne, de meest westelijke badstad van onze kust. Het gevolg van op een zaterdagvoormiddag te moeten werken. Het bezorgde ons alvast twee stressfactoren in de eerste helft van onze kusttocht. De laatste veerboot in Oostende halen @ 20.40 om een omweg te vermijden én een slaapplaats vinden in Knokke gezien we verwachten rond 3u ‘s nachts aan te komen.

Koksijde: de eerste stappen (5km)

Een eerste mijlpaal

Voor we het beseften dat we stevig aan het doorstappen waren, stonden we al in Koksijde, zo’n vijf kilometer verderop. Gezien we de komende uren heel wat zeedijken zouden afwandelen hadden we er niets beters op gevonden op deze dan ook maar telkens een rating te geven. Spijtig genoeg kreeg De Panne – Koksijde geen buitengewone score en hoopten we op beter.

Oostduinkerke: een eerste keer zand vreten (8,2 km) 

De eerste zandkilometers

Hopen op beter werd al gauw hopen op een zeedijk op zich. Zoals vooraf werd gevreesd moest de afstand Koksijde – Oostduinkerke afgelegd worden op het strand zelf. Beeld je het maar in: twee avonturiers geladen met een zware rugzak, met stevige wandelschoenen ferm doorstappend geen meter wijkend. Zandkastelen of andere kindgecreëerde zandfantasieën ten spijt. (Hmm, schrap dat laatste..) Zandkastelen of andere kindgecreëerde zandfantasieën ten spijt. Dicht tegen de waterlijn, de zonnebadende dagjestoeristen met hun lichtverbrande bovenlijven ontwijkend kregen we de eerste kuitenbijters te verwerken. Het was zoeken naar een weg waar onze voet niet telkens onder een hoop zand verdween.

Nieuwpoort: onze eerste veerboot (13 kilometer)

Wachten op de veerboot

“Is hier nergens een brug? Of hoe raken we aan de overkant? ” Met de veerboot was het antwoord eens we doorhadden dat we al in Nieuwpoort stonden. We checken ons uurwerk en merken dat we ruim op schema zitten.

Westende: een avondmarktje.. in snel tempo (17,2 km)

We hadden het al gezien om een reclamebord aan een lantaarnpaal als we met de tram richting De Panne reden enkele uren eerder. Avondmarkt in Westende. Het was pas vijf uur in de namiddag maar het was al een drukte van jewelste. De eerste hongertjes werden groter als we de aantrekkelijke geur van een vettig smakelijke hamburger of braadworst roken.

Middelkerke: Stripfestival (de comicbookversie) (20,7 km)

De avondmarkt lieten we achter ons en via de zeedijk liepen we tot

Wie is het sterkst?

het Casino van Middelkerke, waar tevens naar jaarlijkse gewoonte ook de tent van het stripfestival staat. Geen tijd om de avonturen van Jommeke of Suske & Wiske te lezen want we zijn nog volop bezig aan ons eigen avontuur.

Oostende: Halfweg! (31 km)

Venetiaanse galerijen

Middelkerke en Oostende liggen naast elkaar. Zo zat dat toch in mijn gedachten. Als ik de namen van de kuststeden op een blad schreef mocht ik toch wel enkele spaties tussen deze twee steden geplaatst hebben. Een kilometerslange zeedijk moesten we afhaspelen, tegen de tijd remember, vooraleer we aan de Visserskaai onze veerboot moesten halen. Het uur hielden we voortdurend in de gaten maar ons hoger dan gemiddelde tempo zorgde ervoor dat we met gemak de veerboot nog haalden. Weg tijdsdruk.

Bredene: een eerste terrasje.. hadden we gedacht! (36 km)

Tijd voor een terrasje dachten we. Nu maakt het  niet uit of we al dan niet een uur later aankomen in Knokke. Het eerstvolgende terrasje werd de Twins. Privéfeestje, hier komen we niet in. Avonturiers al goed en wel, maar VIP’s zijn we niet.

De Haan: de nacht valt.. (40 km)

We wish!

Ons terrasje kwam er alsnog van, ware het op een camping die we passeerden. Veel tijd verloren we niet want er stond nog een hele afstand op het programma én tegelijk kwamen we eindelijk aan in De Haan, toch wel onze favoriet onder de badsteden. (De winnaar van de ratings van zeedijken was bijna al op voorhand beslist)

Wenduine: Zand, zand en nog eens zand (45 km)

Einde zeedijk van De Haan. Ik beweerde de weg te kennen naar

Station De Haan

Wenduine via de Duinbossenroute, wat erop neerkwam dat we uitkwamen op het einde van de zeedijk van De Haan. Terugkeren vonden we geen optie dus wandelden we maar verder via het met volle maanlicht verlichte strand. Na reeds 45 kilometer te hebben gewandeld was deze vijf kilometer lange zandstrook geen pretje voor onze benen. Positief puntje was wel dat de zeedijk van Wenduine ons aangenaam verraste! Misschien een nieuwe nummer één?

Blankenberge: what to say? (48 km)

Blankenberge wordt niet echt gezien als een favoriete badstad.. Een gelijk moeten we de criticasters geven. Een voordeel was dat we even onze vermoeidheid vergaten en stevig doorstapten. Zelf vreesde ik dat we het mooiste van onze kustlijn achter de rug hadden.

Zeebrugge: The End? (54,7 km)

Eens in Zeebrugge is het einde echt wel in zicht. Zo redeneerden we

Een abrupt einde aan onze tocht?

al sinds Wenduine. Het einde kon echter wel eens dichter zijn dan verwacht. Rode lichtjes flikkerden verderop. Dat er nog niet meteen een belletje ging rinkelen steken we maar op het late uur (we zijn inmiddels 02.00u gepasseerd). Via google maps hadden we ontdekt dat we in Zeebrugge via een brug het kanaal konden oversteken voor de laatste kilometers naar Knokke. In geen enkel scenario hadden we er ook maar rekening mee gehouden dat die brug wel eens open kon staan. Hier sta je dan, midden in de nacht aan een open brug die de enige weg is naar je eindpunt. Opties? Een serieuze omweg maken of hopen dat de brug nog snel terug zakt. Een visser (jawel) vertelde ons dat het vaak niet meer dan twintig minuten duurt. Het werd een uur. Maar om drie uur trokken we verder voor het laatste stuk.

Heist: wat doen die laatste loodjes ook al weer? (59,8 km)

Een uur stilzitten na meer dan vijftig kilometer te hebben gewandeld heeft zo zijn gevolgen. Afgekoelde spieren worden stram en extra pijnlijk en laten we de nachtelijke kou nog maar niet vergeten. Met benen die aanvoelen alsof we net de Dodentocht al achter de rug hebben zetten we onze laatste kilometers in.

Knokke: Finish, oef! (64 km)

Knokke staat bekend voor zijn uitgaansleven. Ondanks het feit dat we zaterdagnacht zijn lijken de feestvierders al in hun bed te liggen. Niet dat we het erg vinden want het feestje dat we zullen vieren omdat we de volledige kustlijn hebben afgewandeld zal toch pas voor morgen zijn! Slaapwel.

Wat is jullie favoriete badstad en waarom?