Iedereen die me wat kent weet dat ik een voorliefde heb voor de bergen. Ik schrik er dus zelf van dat het al van januari 2016 is geleden dat ik de Aconcagua heb beklommen. Begrijpelijk dus dat de klimkriebels me al een tijdje weer parten spelen.

Ik weet al wat jullie denken. Bergen zijn gevaarlijk. Waarom zou je nu zo gek zijn om een berg te gaan beklimmen? Wel, eerder deze week plaatste ik al een blogpost over de reden waarom bergen beklimmen zo aantrekkelijk is. En ik kan je garanderen dat dezelfde redenen ook voor mij gelden.

Everyone who knows me knows that I have a penchant for the mountains. So even I am surprised my last climb dates back from January 2016 when I climbed the Aconcagua. Understandably, therefore, that the climbing jitters have been playing me up for a while.

I already know what you think. Mountains are dangerous. Why would you be so crazy now to climb a mountain? Well, earlier this week I posted a blog post about why climbing mountains is so attractive. And I can guarantee you that the same reasons apply to me as well.

The Matterhorn as seen from the neighbouring summit of the Breithorn

The Matterhorn

Ik ben 32 jaar en ik mag dan wel al het een en ander hebben verwezenlijkt op avontuurlijk vlak, toch voelt het alsof ik de lat steeds te laag leg. In mijn naaste omgeving heb ik eerder al toevertrouwd dat ik nood heb aan iets groots. Iets unieks. Een expeditie die me echt een gevoel van voldoening geeft. Zoals onze kajakexpeditie in Spitsbergen destijds.

De reden waarom net die expeditie me meer voldoening geeft, dan pakweg zelfs het beklimmen van de hoogste berg van het zuidelijk halfrond, de Aconcagua (6962m) is wellicht omdat ik de expeditie volledig zelf op poten zette. Geen gids die alles voor je regelt, maar de ervaring volledig voor jezelf.

I am 32 years old and eventhough I may have accomplished something on an adventurous level in life, I still feel as if I have always set the bar too low. In my immediate environment I have already confided that I need something big. Something unique. An expedition that really gives me a feeling of satisfaction. Like our kayak expedition in Spitsbergen last year.

The reason why the expedition gives me more satisfaction, than even the climbing of the highest mountain in the southern hemisphere, the Aconcagua (6962m) is probably because I fully set up the expedition myself. No guide that arranges everything for you, but the experience completely for yourself.

Het is geen geheim dat de Matterhorn op mijn verlanglijstje staat wat bergen betreft. Maar hoe langer ik er bij stilsta, hoe minder ik denk dat de beklimming me voldoening zou geven als ik deze zou ondernemen met een gids in een periode waarbij je op een goede dag in een lange lijn naar boven klimt.

Net daarom denk ik aan een beklimming van de Matterhorn met een extra uitdaging. In de winter. Solo.

My first glimpse ever on the Matterhorn, back in 2014

It is no secret that the Matterhorn is on my wish list for mountains. But the longer I think about it, the less I think the ascent would give me satisfaction if I would undertake this with a guide in a season when you climb up in a crowded long line.

That is why I am thinking of an ascent of the Matterhorn with an extra challenge. In the winter. Solo.

Why solo?

Een terechte vraag. De Matterhorn solo in de winter willen beklimmen is een riskante onderneming waarbij er geen marge is voor fouten. Toch is de reden vrij simpel. Ik ben vrij kieskeurig wat het kiezen van klimpartners betreft. Enerzijds wat de persoonlijkheid betreft, anderzijds omdat ik ook geen mensen wil meesleuren in mijn gekke ideeën.

Daarnaast gaat het in de relatie met mijn huidige partner in crime wat avontuur betreft niet zo goed, waardoor ik er sowieso alleen voor sta de komende tijd.

Net dat laatste zorgt ervoor dat dit het ideale moment is om het plan uit te voeren. Want hoe je het ook draait of keert, om een berg als de Matterhorn te willen beklimmen moet je een beetje gek zijn :).

A fair question. Wanting to climb the Matterhorn solo in the winter is a risky endeavor where there is no margin for mistakes. Yet the reason is pretty simple. I am pretty picky about choosing climbing partners. On the one hand in terms of personality, on the other because I do not want to drag people into my crazy, dangerous ideas.

In addition, the relationship with my current partner in crime is not that good , so I have to accept that I will be going on adventures alone in the near future.

Just the latter ensures that this is the ideal time to implement the plan. Because no matter how you think of it, to climb a mountain like the Matterhorn you have to be a little crazy :).

I’m currently travelling in my VW bus in the South of France heading towards Milan. I’m hoping to arrive in Zermatt in the week between Christmas and New Year’s Eve to make my attempt, but chances are high, that will be too soon.