Klimmen is in de jaren waarin ik het avontuur heb gezocht een van mijn grootste passies geweest. Ondertussen heb ik al een aardig lijstje met de hoogste berg van Afrika, van West-Europa, Zuid-Amerika en nog tal van verschillende landen. Je kan dus wel al inbeelden hoe ik me voelde toen ik ontdekte dat de hoogste berg van Centraal-Amerika binnen de grenzen van Guatemala ligt.

Met 4220 meter is de Tajumulco niet de hoogste berg die ik aan mijn palmares wou toevoegen, noch de moeilijkste, maar zijn ligging in de Ring of Fire beloofde wel een mooi uitzicht. Ik twijfelde enkele dagen tussen de berg op mijn eentje te doen, of te boeken via een organisatie. Het leek me wel leuk om de ervaring te delen met anderen, dus koos ik voor de laatste.

Climbing has been one of my greatest passions in the years in which I have sought adventure. Meanwhile I already have a nice list with the highest mountain in Africa, Western Europe, South America and many other countries. So you can already imagine how I felt when I discovered that the highest mountain in Central America is within the borders of Guatemala.

At 4220 meters, the Tajumulco is not the highest mountain I wanted to add to my record, nor the most difficult, but its location in the Ring of Fire promised a beautiful view. I doubted to do the climb on my own, or to book through an organization. I thought it would be nice to share the experience with others, so I opted for the latter.

A rollercoaster ride

Hoogteziekte kan mensen die Tajumulco beklimmen parten spelen. Toch zat ik niet in met het feit of ik al dan niet last zou hebben van hoogteziekte. De voorbij jaren hebben me geleerd dat ik me vrij snel aanpas aan ijlere lucht, dus ik maakte me geen zorgen. Over de drie uur lange rit naar de trailhead van de berg daarentegen…

Ik heb al een aantal ritten in Guatemala achter de rug en tot dusver kan ik enkel maar besluiten, dat je hier de slechtste chauffeurs vindt. De wegen in het land zijn nu eenmaal erg bochtig en maken inhaalmanoeuvres niet altijd haalbaar. Zou je denken. Maar nee hoor, inhalen in een bocht of inhalen wanneer je zelfs een tegenligger opmerkt op een korte afstand is gewoon alledaagse kost. Daar mag je nog eens aan toevoegen dat motorrijders gewoon van de weg worden gereden. Het beste wat je kan doen tijdens een autorit is gewoon je ogen sluiten en niet letten op het rijgedrag. Maar als je zoals ik nu eenmaal snel wagenziek wordt, dan is niet op de weg letten hier niet aan te raden. De hartkloppingen neem je er dan maar gewoon bij.

Altitude sickness can affect people who climb Tajumulco. Though, I was not concerned with whether or not I would suffer from altitude sickness. The past years have taught me that I adapt to thin air fairly quickly, so I wasn’t worried. The three-hour ride to the trailhead of the mountain however…

I have already completed a number of journeys in Guatemala and so far I can only conclude that you will find the worst drivers here. After all, the roads in the country are very winding and do not always make overtaking maneuvers feasible. At least you would think so. But no, catching up in a bend or catching up when you even notice an oncoming car at a short distance is just everyday occurrence. You may also add that motorcyclists are simply driven off the road. The best thing you can do during a car ride is just close your eyes and not pay attention to driving behavior. But if, like me, you get car sick quickly, then paying attention to the road is not advisable here. You just have to take the palpitations as an extra.

Uiteindelijk geraken we na drie uur rijden en een tussenstop in San Marcos voor ontbijt aan de voet van Volcan Tajumulco. Hier worden we vergezeld van Jose, een 16-jarige local die ons gidst op de berg. Met opnieuw een zware rugzak vol kampeermateriaal trekken we naar het basiskamp dat op zo’n 4000 meter ligt. Onze groep van 5 heeft een stevig tempo waardoor we kort na de middag, na zo’n drie uur stappen de col tussen twee pieken in bereiken. Onze slaapplaats voor de avond.

Lunchen, tenten opzetten, brandhout verzamelen, vuilnis verzamelen dat over de omgeving verspreid lag, … we hadden wel enkele uren nog te doden vooraleer we naar Cerro Concepcion, de tweede piek, zouden klimmen voor de zonsondergang. De groep zou uitgedund worden tot vier personen, want een van de Duitse jongens heeft hevige hoofdpijn en is misselijk. De hoogteziekte heeft hem te pakken.

Eventually we arrive after a three-hour drive and a stopover in San Marcos for breakfast at the base of Volcan Tajumulco. Here we are accompanied by Jose, a 16-year-old local who guides us on the mountain. With another heavy backpack full of camping equipment, we head to the base camp that is located at around 4000 meters. Our group of 5 has a good pace, which means that shortly after noon, after about three hours of walking, we reach the col between two peaks. Our sleeping place for the evening.

Having lunch, setting up tents, collecting firewood, collecting garbage that was scattered around the area, … we still had a few hours to kill before climbing to Cerro Concepcion, the second peak, for the sunset. The group would be thinned to four people, because one of the German boys has a severe headache and is nauseous. The altitude sickness has caught him.

Sunrise over the Ring of Fire

Het zou niet het laatste slachtoffer worden. Als sardientjes liggen we met z’n vijven in een vierpersoonstent. Het vele openen en sluiten van de ritsen ‘s nachts deed het me al vermoeden: de Nederlander uit de groep heeft hevige buikloop. Een bacterie wellicht. Hij is helemaal verzwakt waardoor hij niet mee gaat naar de top van de Tajumulco. Zijn vriendin blijft eveneens achter. Gelukkig voelt de Duitser zich iets beter waardoor we met z’n drieën de korte klim naar de top maken.

De vele wind boven maakt het een koude ervaring. Gelukkig hebben we onze warme slaapzak bij van waaruit we de zon langzaamaan te voorschijn zien komen. Een voor een zien we de vele vulkanen waar ik de voorbije weken ben langs gereisd onthuld worden. Een zicht waar je maar niet genoeg van krijgt.

It would not be the last victim. The five of us are lying in a four-person tent like sardines. The many opening and closing of the zippers at night made me suspect: the Dutchman in the group has  heavy diarrhea. A bacteria perhaps. He is completely weakened so he does not go to the top of the Tajumulco. His girlfriend also stays behind. Fortunately, the German feels a bit better, so the three of us make the short climb to the top.

The many winds above make it a cold experience. Fortunately we have our warm sleeping bag from where we see the sun slowly come out. One by one we see the many volcanoes that I have traveled along the past weeks being revealed. A view that you just can’t get enough of.

Trouble begins

In vele klimverhalen eindigt het avontuur niet bij het behalen van de top. En ook hier niet. Er wacht ons nog een lange afdaling en dat terwijl er een zieke in de groep is. De inhoud van zijn rugzak wordt verdeeld over de groep en de afdaling wordt ingezet op zijn tempo. Het mag echter niet baten, want na twee uur wandelen wordt duidelijk dat we extra hulp nodig hebben. Jose, onze 16-jarige gids belt voor transport. We zitten op een half uur wandelen van een off-road weg waar een pick-up hem zal oppikken.

We krijgen de pick-up in zicht, maar van de chauffeur geen spoor. Een tweede telefoontje leert ons dat de pick-up in panne staat. Geen benzine meer. Daar staat de witte pick-up dan mooi te blinken midden op een steile helling. Twintig minuten later horen we een zwaar geronk. Een man met een motorfiets bedwingt de vele putten en bulten van de weg en maakt halt bij onze groep. De jerrycan verraadt dat hij de eigenaar is van de pick-up en om benzine is gelopen. Opluchting in de groep. Vooral bij de Nederlander dan die zijn transport gered ziet. Of toch niet? Het vele gesleutel aan de motor wijst erop dat een tekort aan benzine niet het enige probleem is. Het steeds uitvallen van de motor bevestigt het.

In many climbing stories, the adventure does not end with reaching the top. And not here either. A long descent awaits us while there is a sick person in the group. The contents of his backpack are distributed among the group and the descent is started at his pace. However, it does not help, because after two hours of walking it becomes clear that we need extra help. Jose, our 16-year-old guide calling for transportation. We are half an hour’s walk from an off-road where a pick-up will pick him up.

We get the pick-up in sight, but no trace from the driver. A second phone call tells us that the pick-up is out of order. No more gas. There, the white pick-up is beautiful in the middle of a steep slope. Twenty minutes later we hear a heavy roar. A man with a motorcycle conquers the many wells and bumps of the road and stops at our group. The jerry can betrays that he is the owner of the pick-up and has gone for gas. Relief in the group. Especially with the Dutchman than who sees his transport saved. Or not? The many keys on the engine indicate that a shortage of gasoline is not the only problem. The continuous failure of the engine confirms it.

We zitten een half uur in de zon sinds de komst van de motorfiets. De pick-up staat nog steeds op dezelfde plaats. Zo’n dertig meter hogerop de berg. Het plan van het Nederlands koppel om met de pick-up helemaal naar Xela te rijden, lijkt niet meer zo best. Uiteindelijk geeft de chauffeur op, lost de handrem en manoeuvreert hij de pick-up achterwaarts de berg af, de vele putten ontwijkend. Hij stopt bij de plaats waar onze groep staat, een iets vlakker stuk. Er zit maar één iets op: de auto de berg afduwen en deze laten uitbollen tot aan de trailhead enkele kilometers verder. We vullen de laadbak met onze bagage en het Nederlands koppel waagt zich er aan om als passagier in te stappen. De rest van de groep geeft de pick-up een stevige duw in de hoop dat deze kan uitbollen tot beneden zonder ergens vast te zitten. Wanneer we de pick-up zo’n tien meter verder hebben kunnen duwen, start miraculeus de motor. Het komt goed!

We have been in the sun for half an hour since the arrival of the motorcycle. The pick-up is still in the same place. About 30 meters higher up the mountain. The plan of the Dutch couple to drive all the way to Xela with the pick-up does not seem so good anymore. Eventually the driver gives up, releases the parking brake and maneuvers the pickup backwards down the mountain, avoiding the many pits. He stops at the place where our group is, a slightly flatter part. There is only one thing to do: push the car down the mountain and let it roll out to the trailhead a few kilometers away. We fill the cargo area with our luggage and the Dutch couple risk of getting on it as passengers. The rest of the group gives the pick-up a firm push in the hope that it can bulge down without being stuck anywhere. When we have been able to push the pickup about ten meters further, the engine starts miraculously. It’ll be fine!

And more trouble…

Op een rustig wandeltempo volgt de groep het traject van de pick-up naar beneden. Jose, onze jonge gids, waagt zich aan een heftige rit met de motorfiets naar beneden. Wanneer hij ons langzaam inhaalt, stapt hij af en zegt: ‘No freino’. Geen remmen. Het lijkt erop dat de problemen nog erger worden. Ondertussen krijgen we ook bericht dat onze chauffeur voor de rit naar Xela vast zit in de file omwille van een dodelijk motorongeval. De motorfiets laten uitbollen is geen goed plan dus houdt Jose de motorfiets bij de hand terwijl we met z’n tweeën aan de zware motorfiets trekken om ervoor te zorgen dat Jose niet met motor van de berg afrolt. Het vele trekken en duwen als de wielen in een put komen vast te zitten zorgen ervoor dat het laatste stuk van de Tajumulco nog een zware opgave worden.

Eens beneden kunnen we enkel maar lachen om de vele pech die we hebben gehad. Niet alleen was het een uitdaging om een zieke beneden te krijgen, maar uiteindelijk mochten we ook nog een pick-up en motorfiets van de hoogste berg in Centraal-Amerika duren. Maar dat is nu eenmaal Guatemala…

The group follows the path of the pick-up down at a leisurely walking pace. Jose, our young guide, ventures down a fierce ride with the motorcycle. When he slowly catches up with us, he leaves and says: “No freino.” No brakes. It seems that the problems are getting worse. In the meantime, we are also informed that our driver is stuck in a traffic jam for the ride to Xela due to a fatal motorcycle accident. Allowing the motorcycle to roll out is not a good plan so Jose keeps the motorcycle close at hand while we pull the heavy motorcycle together to make sure that Jose does not roll off the mountain with his engine. The many pulling and pushing when the wheels get stuck in a well ensure that the last part of the Tajumulco is a tough task.

Once downstairs we can only laugh about the many bad luck we have had. Not only was it a challenge to get a sick person down, but in the end we were also allowed to take a pick-up and motorcycle from the highest mountain in Central America. But that’s just Guatemala …