Na het volcanoboarding, surfen en bezichtigen van de kolkende lava van Masaya vorige week trok ik via Granada en Ometepe verder richting de grens met Costa Rica. Maar vooraleer ik die grens zou oversteken,stond er nog één activiteit op mijn lijstje. Cerro Concepcion. 

After volcano boarding, surfing and viewing the swirling lava of Masaya last week, I continued via Granada and Ometepe towards the border with Costa Rica. But before I would cross that border, there was one more activity on my list. Cerro Concepcion.

Colorful Granada

Volcan Concepcion

Vanuit Granada was hij al in de verte te bewonderen. De perfect kegelvormige vulkaan op het eiland Ometepe, midden in Lake Nicaragua. En in tegenstelling tot de meeste vulkanen in Nicaragua is de top bereiken van deze een echte uitdaging. Een tocht van maar liefst 9 uur naar de krater, waar je -mits geluk- een uitzicht hebt op zowel de Pacifische als Atlantische kustlijn. Voor mij sprak vooral de actieve krater van Volcan Concepcion me aan. 

Verbranden in de lava zouden we niet doen, maar het leek alsof onze gids ons op een of andere manier toch wou opbranden. Ondanks het steile terrein van de vulkaan begon hij aan een razendsnel tempo aan de beklimming. 500 hoogtemeters per uur tikten we af. Op die manier zouden we niet de top bereiken in 4 tot 5 uur, maar al in 3 uur. Onnodig te zeggen dat in dit klimaat het zweet ons al snel uitbrak. De meeste groepen stopten bij het viewpoint of mirador, maar ons doel lag verder.Als ik onze gids al lachend hoorde zeggen hoe leuk hij het vindt om andere groepen in te halen, weet ik het zeker. Hij wil in een recordtijd boven staan. Ondanks dat we maar met z’n vieren zijn, liggen twee mannen al snel achter. Puffend en blazend proberen ze het tempo bij te houden. Een tempo dat nog hoger gaat liggen wanneer de vulkaan nog iets steiler en rotsachtiger wordt. Toegegeven, het leverde ons boven wel een uitzicht op. Iets dat een uurtje later al niet meer het geval was door een opkomende mist.

From Granada he could already be admired in the distance. The perfectly conical volcano on the island of Ometepe, in the middle of Lake Nicaragua. And unlike most volcanoes in Nicaragua, reaching the top is a real challenge. A trip of no less than 9 hours to the crater, where you – luckily – have a view of both the Pacific and Atlantic coastline. For me especially the active crater of Volcan Concepcion appealed to me.

We would not burn in the lava, but it seemed as if our guide wanted to burn us in one way or another. Despite the steep terrain of the volcano, he started the climb at lightning speed. We ticked 500 meters per hour. That way we would not reach the top in 4 to 5 hours, but already in 3 hours. Needless to say, sweat broke out quickly in this climate. Most groups stopped at the viewpoint or mirador, but our goal went further. If I heard our guide laughingly say how much he likes to catch up with other groups, I know for sure. He wants to be at the top in record time. Although we are only four, two men are soon behind. Puffing and blowing they try to keep up with the pace. A pace that goes even higher when the volcano becomes a bit steeper and rocky. Granted, it did give us a view upstairs. Something that was no longer the case an hour later due to a rising fog.

Op zich vind ik het vaak ook niet erg om eens stevig door te wandelen. Doordat het iets frisser was boven, ging het me een stuk beter af dan het eerste uur, ondanks dat het terrein steiler en moeilijker was. Maar ik besefte maar al te goed dat ook voor mij het tempo in het begin hoger was dan goed. Iets wat ik begon te voelen tijdens de afdaling. Mijn energiepeil was flink gezakt na de beklimming van 1500 hoogtemeters in net iets meer dan drie uur. Daar komt nog eens bij dat de afdaling een stuk moeilijker bleek dan verwacht. Steil terrein vol rotsen die in tegenstelling tot in de bergen, op deze vulkaan niet zo betrouwbaar zijn. Het was dan ook voortdurend schuiven en glijden. Maar uiteindelijk wist ik ook deze  – inmiddels al mijn achtste! – vulkaan af te vinken. 

In itself I often don’t mind walking briskly. Because it was a bit cooler upstairs, it went a lot better than the first hour, even though the terrain was steeper and more difficult. But I realized all too well that for me, too, the pace was higher than good in the beginning. Something I started to feel during the descent. My energy level had dropped considerably after climbing 1500 meters in just over three hours. In addition, the descent turned out to be a lot more difficult than expected. Steep terrain full of rocks that, unlike in the mountains, are not so reliable on this volcano. It was therefore constantly sliding and sliding. But in the end I also could check this – now my eighth! –  volcano off my list.

Bye bye Nicaragua, hello Costa Rica!

Veel tijd om te rusten had ik niet, want de volgende dag wou ik per se de grens oversteken. Mijn visum was inmiddels al drie dagen verstreken, en dus was het afwachten hoe moeilijk ze zouden doen aan de grens. Zoals verwacht kwam ik er vanaf met een kleine boete en kon ik beginnen aan de verkenning van de vele nationale parken van Costa Rica. De meeste landen in Centraal-Amerika kijken wat scheef naar Costa Rica. ‘Veel te duur’ en ‘hier is het minstens even mooi’, hoor je hen vaak zeggen. Of het wat afgunst is of niet laat ik in het midden. Wat wel kan gezegd worden is dat Costa Rica er als geen ander is in geslaagd om van toerisme hun grootste bron van inkomsten te maken. Niet voor niets wordt het land door budgetreizigers wel eens overgeslagen. Ik hoopte dat alles wel zou meevallen, tenslotte stond het land door zijn biodiversiteit hoog op mijn lijstje. Viel dat even tegen… 

De voorbije jaren bracht ik ook wel wat tijd door in IJsland en Noorwegen, landen die evenzeer bekend staan als duur. Maar daar bespaart mijn manier van reizen (tijd doorbrengen in de natuur) me redelijk wat, waardoor het op zich wel meevalt. In Costa Rica, niet dus. 

I didn’t have much time to rest, because the next day I wanted to cross the border. My visa had already expired for three days, so it was awaiting how difficult they would do at the border. As expected, I got away with a small fine and I could start exploring the many national parks of Costa Rica. Most countries in Central America look a little skewed at Costa Rica. “Far too expensive” and “it’s just as beautiful here,” you often hear them say. Whether it’s envy or not, I leave it at the center. What can be said is that Costa Rica, like no other, has succeeded in making tourism their largest source of income. It’s not for nothing that the country is sometimes skipped by budget travelers. I hoped that everything would be better than expected, after all, the country was high on my list due to its biodiversity. Was that a bit disappointing …

In recent years I have also spent some time in Iceland and Norway, countries that are equally known as expensive. But there my way of traveling (spending time in nature) saves me quite a bit, so it is not that bad. Not in Costa Rica.

De entreegelden van de nationale parken ligt erg hoog (15 tot 20 dollar), terwijl de trails soms amper maar vijf kilometer lang zijn. Komt daar nog eens bij dat je vaak in het park nog eens mag bijbetalen voor het oversteken van privégrond. Zo wordt een korte wandeling in de natuur een dure onderneming. Sommige natonale parken zijn dan nog eens verplicht met gids of zijn onbereikbaar als je niet over een wagen beschikt, waardoor je moet rekenen op een dure shuttle. Dat laatstse was al meteen het geval voor mijn bezoek aan Parque Nacional Rinco de la Vieja. Gelukkig maakt de overvloed aan wildlife in Costa Rica (voorlopig) veel goed.

The entrance fees of the national parks are very high (15 to 20 dollars), while the trails are sometimes barely five kilometers long. On top of that, you can often pay extra in the park for crossing private land. This makes a short walk in nature an expensive undertaking. Some national parks are then even required with a guide or are unreachable if you do not have a car, so you have to count on an expensive shuttle. The latter was immediately the case for my visit to Parque Nacional Rinco de la Vieja. Fortunately, the abundance of wildlife in Costa Rica (for the time being) makes up for a lot.

Wildlife spotted in Rinco de la Vierja

• White-faced Capuchin monkey
• Family of Coati’s (neusbeer)
• Grey squirrel
• Brown snake ( if anyone knows the species, let me know)
• Agouti
• Iguana
• Green lizard