Het was moeilijk te geloven dat we gisterochtend nog op de top van de Mont Blanc stonden. Met twee bergtoppen boven de 4000 meter op ons palmares erbij zijn de laatste zeven dagen misschien wel de beste ooit geweest. Daar had ook ons klimteam veel mee te maken. Onze laatste avond samen spendeerden we dan ook samen met een etentje in Chamonix. Het zou de laatste keer zijn dat Ruben en ik hen zagen. Morgenochtend vertrokken we immers een pak vroeger dan de rest naar de luchthaven. Al gauw kwamen de reisplannen van ieder voor het volgende jaar aan bod. “Wat zijn jullie volgend jaar van plan?”, vroegen ze aan Ruben en ikzelf. “We overwegen om de Elbrus te beklimmen volgend jaar.”, was ons antwoord. “De hoogste van Europa, maar gelegen in de Kaukasus in Rusland.” We waren de enigen van de groep die nog verdere klimplannen hadden in de toekomst. Voor velen was de Mont Blanc als klimervaring genoeg geweest, maar zelf hadden we onze grenzen nog niet bereikt. We hadden maar weinig slaap voor de boeg maar toch was het na middernacht vooraleer we naar ons hotel trokken. Afscheid nemen van de fantastische week en mijn maand vakantie in de Franse Alpen bleek moeilijker dan verwacht. Pas toen enkele anderen van ons team ook hun bed wilden opzoeken lukte het ons. Net voor we onze kamer binnengingen vroeg Brian, een Schot uit ons team of we echt de Elbrus gingen beklimmen volgend jaar. Hij was benieuwd of we het zouden halen. “Weet je, onze foto’s van dit jaar delen we allemaal met dropbox, toch? Anders spreken we af dat als jullie volgend jaar de top van de Elbrus halen, je jullie summit foto in dezelfde map plaatst. En over exact een jaar zal ik die map bekijken om te zien of jullie het effectief gehaald hebben.” “Beloofd.”, antwoorden we.

In de maanden voorafgegaan aan mijn Russisch avontuur heb ik talloze boeken gelezen over de beklimming van de Elbrus. Drie negatieve zaken kwamen vaak terug in de verschillende verhalen. Meer dan dat geruststellend is om alleen naar Rusland te reizen. Het maffiagedrag in de luchthavens, de constante oorlogsdreiging in de Kaukasus en het slechte weer op de Elbrus. Meer dan eens kwamen de hoofdpersonages in contact met corrupte luchthavenbeambten en moesten ze smeergeld betalen om niet het land uitgestuurd te worden. En meermaals mislukte hun eerste beklimming van de Elbrus door het slechte weer, ondanks het feit dat het een van de ‘makkelijkere’ bergen in de reeks van de Seven Summits is. Ik had mijn reis naar Rusland nog maar pas vastgelegd of het was al zover. Terroristische aanslagen in de Kaukasus naar aanleiding van de Winterspelen in Sotsji. Drie jaar geleden pas was de zuidelijke route op de Elbrus al dicht voor klimmers wegens terreurdreiging. Het was maar te hopen dat de kans op terreur in de Elbrus-regio niet groter werd en mijn trip naar het zuidwesten van Rusland niet in de war werd gestuurd.

Toen ik drie maanden voor vertrek mijn Russisch visum aanvroeg, werd de situatie erger. Ondertussen had Rusland een conflict met Oekraïne omwille van het Krimschiereiland. Op de website van de Russische ambassade stond dan ook te lezen dat reizen naar Rusland en de Elbrusregio in specifiek op dit moment ‘niet aan te raden’ is. Het was dan ook een opluchting toen ik mijn visum kreeg opgestuurd. Zolang er in de eerstkomende drie maanden geen oorlog uitbrak tussen beide landen kon er niks gebeuren, dacht ik.

Mijn drie dagen voor het afreizen naar Mineralny Vody spendeerde ik in Moskou. Ondanks het alleen afreizen naar Rusland had ik van de gelegenheid gebruik gemaakt om de Russische hoofdstad te bezoeken. Als je het niet opdagen van mijn taxichauffeur buiten beschouwing laat, verliep de reis beter dan bij de meeste van de verhalen die ik had gelezen. Even vreesde ik dat mijn problemen pas echt zouden starten bij het zoeken naar mijn verblijfplaats. Op de plaats waar mijn hotel zou moeten zijn, was die er niet. Geen ingang, geen uithangbord en zelfs geen nummer die overeenkwam met het adres van het hotel. De zorgen bleken al gauw nodeloos toen ik ontdekte dat een zware metalen deur die leidde naar een traphal, de ingang van mijn hotel was. Het gebouw, dat me steeds deed denken aan de stereotypen als je ‘Sovjet’ denkt, was echter nog in gebruik. “Als je buiten komt, spreek geen mannen aan in de straat.”, vertelde de oude vrouw die het hotel uitbaatte in slecht Engels. “Het zijn allemaal criminelen.” “Wel, geen criminelen maar maffia.”, verbeterde een jongeman naast haar alsof hij het minder erg maakte. Desondanks de waarschuwingen die eerder toeristen wegjoeg dan aantrok, had ik tijdens mijn trip geen enkel moment het gevoel in de omgeving van de maffia te zitten. Integendeel, de stad Moskou was aangenamer en toeristischer dan ik dacht.Het idee om de Elbrus te beklimmen is ontstaan tijdens de afdaling van de Kilimanjaro, na diens top te hebben bereikt. Na de succesvolle beklimming van de Mont Blanc, waar we de beginselen van het alpinisme hebben aangeleerd, was ik vastberaden om een

Rode Plein, Moskou

jaar later de Elbrus aan mijn lijstje toe te voegen. Het zou de tweede berg in de reeks van de Seven Summits worden. Een lijstje waar ik sinds mijn Afrikaans avontuur van droomde om ooit te kunnen voltooien. Voor het eerst vertrok ik zonder Ruben, mijn vaste klimpartner, voor een beklimming. De hoge kosten van de reis en de ongerustheid die hij zijn vriendin vorig jaar had aangedaan tijdens de beklimming van de Mont Blanc, waren de reden waarom hij niet aan de Elbrus zou beginnen. De drang naar avontuur was bij mij echter te groot om ook maar een reden te kunnen bedenken waarom ik het niet zou doen. Sinds mijn ervaringen op de Kilimanjaro en in de Alpen had mijn passie voor de bergsport een hoogtepunt bereikt.

Na enkele dagen in Moskou te hebben gespendeerd, was het tijd om mijn vlucht naar Mineralny Vody te halen. Deze keer daagde mijn taxichauffeur wel op en bracht hij me naar de luchthaven Vnukovo. Deze was kleiner en minder druk dan Domededovo. Aan de ingang van de luchthaven was direct een eerste controle van je bagage. Ik plaatste mijn rugzak en duffel bag om de transportband, waar een beambte op zijn scherm alles zou doorlichten. Ik nam mijn bagage terug van de band en stapte door. Eén van de luchthavenbeambten hield me tegen en sprak me in het Russisch aan. Mijn gezichtsuitdrukking verraadde dat ik hem niet verstond. “Climber?”, vroeg hij in gebrekkig Engels. “Yes.”, antwoordde ik. “Mount Elbrus.”