Ik krijg een bord voorgeschoteld. “Russische specialiteit.”, voegt onze gids Eugene trots toe. Iets wat lijkt op drie grote met brokken vies uitziend vlees gevulde ravioli’s ligt op mijn bord. Maar dan zonder een tomaten- of kaassaus erbij. Erg smakelijk lijkt het me niet. “Je kan er zure room opdoen.”, vertelt Eugene en hij gooit een klak room op zijn bord. “Erg lekker.”, vertelt de Argentijn van onze groep. “Meent hij dit nu?”, betrap ik mezelf te denken. Ik snijd de in eigen kookvocht drijvende ravioli in twee en neem een klein hapje. “Russischer kan niet.”, denk ik mezelf me afvragend waarom ik niet een all-in vakantie met luxe buffet boek zoals veel anderen. 

Ik had geen verwachtingen gehad. Toch slaagde Terskol erin om me met een ontgoocheld gevoel in mijn bed te laten kruipen die nacht. Misschien had ik onbewust de vergelijking willen maken met Chamonix, maar het valleidorp in de Kaukasus kon op geen enkel vlak tippen aan het Alpendorp. “In de winter komen hier veel Russen voor hun skivakantie.”, vertelde Eugene, onze gids voor Elbrus. “De Baksan Valley is echt de trekpleister voor wintersport hier in Rusland.”, voegde hij eraan toe. Was het nu door de talloze militaire posts of gebombardeerde huizen die we onderweg van de luchthaven zijn tegengekomen, of door de kleurloze betonnen blokken die als hotels dienden in Terskol, maar ik had een vorm van medelijden met de Russische toeristen die hier hun winter doorbrachten. Misschien was de stad gezelliger in de winter, maar nu hadden we het gevoel dat we de enige toeristen waren in de hele vallei. Op rond marcherende soldaten na, zagen we amper andere toeristen en leek alles behalve ons hotel gewoon dicht.

Acclimatisatie hike

Onze eerste acclimatisatie hike was richting Terskol Peak, een viewpoint op 3000m, waar je een eerste blik op de Elbrus kon werpen. Het zou een makkelijke, zij het oninteressante, wandeling van zo’n vijf uur worden. Hét moment om de andere teamgenoten te leren kennen. Een internationale mix van Australiërs, een Argentijn, een Spanjaard en Rus en als laatste een Japanner. Als blijkt dat bijna de helft geen Engels spreekt, zakt de moed me in de schoenen. Nieuwe mensen met eenzelfde passie leren kennen is één van de pluspunten om in een georganiseerde groep een berg te beklimmen. Met mijn Russisch nog slechter dan mijn Spaans werd al gauw gebarentaal aangewend. Het bleef de hele dag bewolkt. Waar we met z’n allen hadden uitgekeken naar een zicht op de dubbele top van de Elbrus, moesten we het stellen met een witte schim van de East Summit. Alsof we de berg de komende dagen niet beter zouden zien, werden tientallen foto’s genomen. Ik betrapte me er zelf op om meerdere keren te hebben geprobeerd. Meer dan een witte foto waarop amper bergen te zien zijn, kregen we er echter niet uit.

Als we de volgende dag Terskol verlaten om ons hotel de komende dagen in te ruilen voor de ‘barakken’ op Elbrus, dromen we al van de summit day, al is die pas drie dagen later. Met kisten en dozen vol eten, koffie en thee stappen we in de kabellift die ons tot bijna bij de barakken brengt op 3500m. We sleuren het proviand mee van de kabellift tot in de snowcat die ons staat op te wachten om ons de laatste meters naar de barakken te brengen. Klimmen met een grote doos vol pasta en rijst mag dan onmogelijk zijn, ik hou er maar een vreemd gevoel aan over om meteen op 3800m afgezet te worden zonder ook maar één hoogtemeter zelf te hebben geklommen.

Elbrus is een slapende vulkaan tegen de grens met Georgië. De hoogste berg van Europa heeft twee toppen, een East en West Summit, die amper twintig meter van hoogte verschillen en waarvan de hoogste 5642m bedraagt. De borstenvormige toppen van de Elbrus bleven de eerste dag echter verscholen achter een dikke pak wolken, waardoor we ons doel nog steeds niet met eigen ogen hadden gezien.

De hutten waarin we verblijven liggen een paar honderd meter hoger dan de in Russische kleuren geverfde barrels, waarvan ik had verwacht dat die onze slaapplaats zouden worden. De gegroepeerde containers bevatten enkel stapelbedden en een klein tafeltje. In één van de containers is een keuken en gemeenschappelijke eettafel voorzien. Bij het aankomen aan ons kamp schoten veel woorden door mijn hoofd. ‘Aangenaam’ of ‘gezellig’ was daar niet bij. Dat Elbrus gekend stond om de meest vieze toiletten had ik dan nog niet meegerekend. De kleine sanitaire hutjes omringd door sneeuw en ijs stonden op de rand van de afgrond. Met niets meer dan een opening in de vloer waar de ijzige wind doorgierde en je de bevroren menselijke uitwerpselen op de rotswand zag liggen, kon ik enkel bedenken dat waarschijnlijk niemand rustig een magazine zal lezen op dit toilet.

Meest afgelegen toilet ter wereld?

Al gauw werd mijn vermoeden dat bij het aantrekken van internationale klimmers voor het beklimmen van een van de Seven Summits, ze in Rusland maar wat aanmodderen in vergelijking met andere continenten, bevestigd. Er zijn talloze kampen op de Elbrus voor klimmers, allemaal op slechts een paar honderd meter hoogteverschil van elkaar. Velen zijn ondertussen buiten gebruik, en vaak plaatsen ze gewoon een nieuwe container niet ver van de restanten. Het wijst op weinig interesse in een degelijke infrastructuur op Elbrus.

Na het afleveren van de dozen aan de keuken trekken we nog onze

Zonsondergang

warmste kledij aan. Ondanks de lichte sneeuwval beginnen we nog aan een eerste acclimatisatie hike naar 4100 meter. Een klim van zo’n 300 meter. Nog zonder onze crampons en enkel uitgerust met onze trekking stokken wandelen we in een rij naar boven. De sneeuwval belemmert ons zicht op de hogere regionen van de Elbrus. Toen we bijna op ons hoogste punt van de dag waren hield Eugene abrupt halt. “Stop! We moeten meteen terug naar beneden.”, en nog voor hij een reden gaf zette hij al de eerste grote passen benedenwaarts. We volgden hem meteen de niet zo steile sneeuwhelling naar beneden. “Er is een elektrische storm hoger op de berg.”, verklaarde onze gids. Hijzelf en anderen van ons team hadden elektrische steken gevoeld op hun hoofd of hun arm. Het voelde als naalden die hun lichaam doorprikte legden ze uit. Verder klimmen zou een onverantwoord risico meebrengen en dus werd de acclimatisatie vroegtijdig afgebroken.

Kaukasus

De volgende dag stond een tweede acclimatisatie hike op het programma. Pastuchov Rocks op een hoogte van 4700 meter zou onze bestemming zijn voor de dag. Het weer was al een pak beter dan gisteren. Enkel de wolken speelde nog verstoppertje met de top. Tussen de wolkenflarden in verschenen de grote heuvels waarop Europa’s hoogste punt lag. Het zorgde ervoor dat we onze camera’s uit onze zak haalden en vlug enkele foto’s schoten vooraleer een witte sliert ze weer verborg. Het zou de eerste dag zijn waarop we van de panorama’s op Elbrus kunnen genieten. “Tot nu toe gaat het makkelijk.”, dacht ik bij mezelf. De sneeuwslopen waren nooit echt steil en op enkele momenten waar ik even buiten adem was na, had ik geen last van vermoeidheid. Carlos, de Argentijn in onze groep, had meer moeite met het tempo. Hij hinkte vanaf het begin achterop en ondanks enkele pogingen van mezelf om het gat niet te groot te maken, was hij nu meer en meer afstand aan het verliezen. Met zijn iets meer dan 50 jaar was hij de oudste van de groep en dat was nu in zijn nadeel aan het spelen. Na drie uur te klimmen met korte pauzes houdt Eugene onze gids plots halt. “We zijn er.”, zegt hij. “Wie wil kan hier iets eten.” Ik keek rond me en zag enkel de witte sneeuwsloop die we aan het beklimmen worden. Ik had me verwacht aan een rotsformatie, groter dan de rots groeperingen die we soms onderweg langs ons pad zagen. “Pastuchov Rocks ligt vaak onder een witte sneeuwlaag.”, vertelt Eugene. Ik zet me neer in de sneeuw en kijk voor me uit. Een panorama van de met sneeuw bedekte toppen van de Kaukasus ligt voor ons. “Wat een zicht.”, denk ik bij mezelf, dromend van hoe tof het zou zijn om vanaf dit punt contact op te nemen met het thuisfront. Ik haal mijn gsm uit mijn zak en merk dat er enkele streepjes voor ontvangst op het scherm staan. Iets wat ik in het kamp, zo’n 900 meter lager niet heb gehad de laatste dagen. Mijn handschoen trok ik uit en legde ik naast me neer. Het was minder koud dan ik had verwacht als ik het nummer van mijn vriendin intoetste. De telefoon ging over. Ik hoorde hem twee keer rinkelen vooraleer ik hoorde: “Hallo?”