Er wordt beweerd dat je de top van de Elbrus kan bereiken met een voertuig. Zelfs beter! Er heeft ooit een voertuig op de top van de Elbrus gestaan. In 1997 zette Alexander Abramov een expeditie op poten om een met een Land Rover naar de East Summit te rijden. Na 43 dagen met meerdere pannes, valpartijen in crevasses en sneeuwstormen bereikten ze uiteindelijk hun doel en hadden ze een plaats in het Guiness Book of Records behaald. Jammer genoeg behaalden ze een tweede record met hun expeditie. Toen de chauffeur achterbleef wanneer zijn teamgenoten afdaalden om kettingen te halen om de Land Rover beneden te krijgen bedacht hij: “Ik heb geen kettingen nodig.” Pas gestart aan zijn wilde rit verliest hij de controle en valt het voertuig naar beneden. De chauffeur kan net uit de wagen springen en de Land Rover valt tot 5400 meter, waar hij vandaag de dag nog steeds ligt.

Als onze gids het verhaal van de expeditie vertelt kan ik niet anders dan denken dat het ook maar Russen zijn die op het idee komen om met een Land Rover een meer dan 5000 meter hoge bergtop te bereiken. Bergen moeten beklommen worden op eigen fysieke kracht is mijn overtuiging. Ik had al een ontgoocheld gevoel toen we met een snowcat werden afgezet op 3800 meter hoogte zonder ook maar één hoogtemeter geklommen te hebben. Dat gevoel werd er niet beter op toen Eugene onze groep vertelde dat we veel beter met een snowcat tot 4700 meter trokken en van daaruit verder klommen naar de top. “Iedere klimmer neemt de snowcat tot 4700 meter”, vertelt hij. “Een summit dag van ons kamp betekent 1800 hoogtemeters overwinnen en zo’n drie uur langer klimmen. Het is heel erg zwaar en met de snow cat hoeven we maar zo’n 900 meter te klimmen.” Toen Eugene vertelde dat een snowcat huren zo’n 500 dollar kost en 1000 dollar om tot 5100 meter gebracht te worden, voelde ik me voor het eerst in Rusland in de buurt van maffia. Als je als gids aanraadt om met een groep tot 4700 of zelfs 5100 meter gebracht te worden, dan kan je onmogelijk van het alpinisme houden. Nadat we onze summit day met een dag moesten uitstellen door het slechte weer overwoog een deel van de groep om de snowcat tot 5100 meter te nemen. Zo wonnen we tijd en konden we de noodzakelijke kabellift naar beneden nog halen. Ik had mezelf de laatste dagen nog kunnen overtuigen om tot 4700 meter gebracht te worden. Dat het geen cheating zou zijn aangezien we tijdens de acclimatisatie al tot die hoogte hadden geklommen. Maar bij het voorstel van 5100 meter stelde ik mijn veto. Ik wou de top van Elbrus niet bereiken als we er slechts 500 meter voor zouden moeten klimmen. “Er is geen voldoening aan het bereiken van één van de Seven Summits als je de uitdaging op zich weglaat.”, gooide ik als argument op tafel.  Uiteindelijk kozen we er voor om onze kans te wagen en toch te vertrekken vanaf 4700 meter, ter hoogte van de Pastuchkov Rocks.

De tweede summit day was het weer amper beter dan bij de eerste. Toen Eugene de hut binnenkwam na het weer te hebben geïnspecteerd en vroeg of iedereen klaar was om te vertrekken was ik opgelucht. Vanavond moesten we terug in de vallei zijn, maar we hadden nog een kans op de top. Ik trok al mijn warmste kledij aan en geloofde nog in een goeie afloop ondanks het feit dat we al heel wat groepen zagen terugkeren toen we ze in de snow cat omhoog passeerden. Onze rit op weg naar Pastuchov Rocks was helemaal anders dan die op de eerste dag. Ik hield me krampachtig vast  aan een leuning om te heen en weer werd geslingerd. De snow cat klom steil omhoog, de duisternis in, want de zon was nog niet komen opzetten. De felle wind blies in ons gezichten zorgde ervoor dat we amper voor ons uit konden kijken. Ik zie nog net de gespannen gezichten van mijn groep vooraleer we uitstapten. Crunch. Mijn crampons raakten de bevroren sneeuw aan nabij Pastuchkov Rocks waar we twee dagen geleden in beter weer nog neerzaten. “Het weer is hier nog veel slechter dan in het kamp.”, schreeuwde ik. Maar de enorme windvlagen en sneeuwbuien verhinderde dat ook maar iemand had begrepen wat ik net zei. De zon was nog niet opgekomen. Maar zelfs al was dat het geval geweest dan hadden we nog niet verder dan tien meter zicht gehad door de sneeuwstorm waarin we waren afgezet. Tijdens mijn vorige beklimmingen had ik nog nooit last gehad van de kou. Dat was deze keer anders. “Het is zeker -30 graden.”, zei ik bij mezelf. De windstoten zorgden ervoor dat we ons telkens schrap moesten zetten gezien we al op een sneeuwhelling van dertig graden stonden. Een valpartij konden we nu wel missen. Al zeker omdat Eugene ons had verteld dat we niet ‘roped up’ zouden zijn. “Als iemand valt dan kunnen de anderen hem toch niet tegenhouden.”, was zijn verklaring. Ik had het maar een vreemde uitleg gevonden aangezien dat net de bedoeling was van aangelijnd te zijn. Nu kan ik het wel begrijpen dat het net meer gevaar meebrengt om elkaar mee te sleuren. Aanvankelijk was het immers de bedoeling dat we op onze rustdag de ice axe self arrest zouden aanleren. Onze gids had daar echter nooit geen aanstalten tot gemaakt. Ik voelde me iets zekerder door het feit dat ik de theorie van de self arrest wel kende, al had ik deze nog nooit in praktijk uitgevoerd.

We klommen via de zuidelijke route van de Elbrus. Het is de makkelijkste en veiligste route, gezien er geen crevasses zijn onderweg. Vanaf Pastuchkov Rocks zou het drie uur duren vooraleer we the Saddle bereiken, die anderhalf uur van de eigenlijke top verwijderd is. Met muziek van mijn mp3 trachtte ik mijn verstand op nul te zetten. Ik vond al gauw mijn tempo, al merkte ik al gauw dat de sneeuwflanken steiler waren dan ik ooit had geklommen. Zigzaggend volgden we een andere groep klimmers die eveneens de hevige windstoten trotseerden. Telkens de wind hevig werd bleven we stilstaan en zetten we ons schrap, zodat we ons evenwicht niet zouden verliezen. Het kostte veel energie om telkens tegen de wind in te beuken. Het tempo lag laag. Dat was te wijten aan een klimmer van de groep voor ons die moeite had om het tempo van zijn teamgenoten bij te houden. Ik hoopte dat Eugene hem zou voorbijsteken, maar dat gebeurde niet. De zon begon op te komen en ik hoopte dat de temperatuur snel zou stijgen. Iedere stap kostte veel energie. Het leek alsof de wind ons constant van de berg wou blazen. Voor het eerst had ik het koud. De gedachte om straks mijn fototoestel uit te moeten halen voor een summit photo keek ik niet naar uit. “Hoe koud moet het dan niet zijn op de top?”, dacht ik. Het zien van een gele bol die boven de horizon uitkomt deed  mijn motivatie weer wat stijgen. “Het wordt vast warmer nu.”, hield ik me sterk. Ik voelde iemand op mijn schouder tikken. “Je crampon zit los.”, schreeuwde Roman om boven de wind uit te komen en hij wees naar mijn linkerschoen. “Shit!”, dacht ik. “Hoe los ik dit op?” Met mijn dikke handschoenen aan probeer de ik de crampon terug aan te binden. Het feit dat nu de hele groep in deze barre omstandigheden op een helling van 45 graden op mij stond te wachten maakte me nerveus. Ik slaagde er niet in de crampon aan te binden en deed snel mijn handschoen uit. Ik slaagde erin de crampon weer vast te maken aan mijn klimschoen en trok gauw de handschoen weer aan. In een mum van tijd waren mijn vingers koud en kreeg ik amper nog mijn handschoen over mijn vingers. Gehaast om terug te vertrekken stond ik recht en klommen we verder. De inmiddels opgekomen zon bracht amper warmte, en de wind bleef hard doordrammen. Eugene stopte. Hij begon iets te zeggen in de richting van Yuseke en ikzelf, maar door de wind verstond ik hem niet. Na een korte rust waarin onduidelijk was wat de bedoeling was, vertrok hij terug naar beneden. “That’s it?”, dacht ik. Onze poging om de top te halen is voorbij. Ik draaide me om en zag dat we ondertussen slechts nog met vier klimmers waren. Juan, de Spaanse klimmer die onder meer nog in Equador was gaan klimmen was al teruggekeerd. Ontgoocheld, omdat ik nog had gehoopt om alsnog de top te bereiken en niet meer naar deze regio te moeten afreizen, zette ik mijn eerste stappen naar beneden. Ik was moe, maar als het moest dan had ik het nog volgehouden tot op de top.

Op de weg naar beneden was het panorama op de Kaukasus overweldigend en leek het ons te vertellen dat we de verkeerde beslissing maakten. Ik keek nog meermaals naar beide summits van de Elbrus, waar je de sneeuw door de wind meegesleurd zag worden. Ergens begreep ik de beslissing om terug te keren. Toch spookte het door mijn hoofd. “Als we nu al zoveel uren dit weer trotseerden, waarom dan nu terugkeren?” Uiteindelijk hadden we door het trage tempo niet eens het Saddle bereikt. We waren dan misschien maar amper 300 meter onder de top, in tijd hadden we nog een hele weg af te leggen. Terug in het kamp pakten we onze spullen in. Over een uurtje kwamen ze ons oppikken en moesten we de kabellift terug naar beneden halen. “Ben je ontgoocheld ?”, vroeg Roman me. Ik knikte. “Ach de hele week was een ontgoocheling.”, zei hij. “Ik kom niet meer terug naar Rusland. Het is allemaal maffia. Het is zelfs stom dat Elbrus de hoogste van Europa is, terwijl de hele streek geen enkele link met Europa heeft.” Hij was van oordeel dat de Mont Blanc de eigenlijke top van Europa moet zijn, en niet een berg in een vergeten uithoek die op een paar kilometer van Azië ligt. Mijn ontgoocheling werd er niet minder om. Als ik de Seven Summits wou bereiken, dan moest ik ooit naar hier terugkeren. Anderzijds was ik deels opgelucht. Het bereiken van de Elbrus door te starten op 4700 meter zou me geen voldoening hebben gebracht. Het hele gedoe het gebrek aan hutten hogerop en de daaropvolgende zaakjes voor de snowcats die klimmers dan maar een valse start naar boven geven op summit day, was niet voor mij weggelegd. “Als ik ooit nog terugkom voor de Elbrus..,” vertelde ik. “dan zet ik mijn eigen expeditie met een tent op en overwin de berg zonder hulp van snowcats.”