Je zou niet veel verwachten van een hooggelegen tentenkamp zoals Plaza de Mulas, het base camp van Aconcagua. Maar net als in de berghutten in de Alpen sta ik keer op keer versteld als ik de maaltijden voor mijn neus zie verschijnen. In Confluencia, het lager gelegen kamp kregen we nog versgemaakte pizza’s voorgeschoteld. Mijn mond viel letterlijk open. En dat was niet enkel om een hap te nemen.

Plaza de Mulas

Plaza de Mulas mag dan even hoog gelegen zijn als de top van de Matterhorn, toch komen we hier niets tekort. Douches, een bar, mogelijkheden tot het kopen van pizza, barbecue en fruit, wifi (te koop wel te verstaan) en een satelliettelefoonverbinding… alles wat een bergklimmer maar kan wensen is hier voorradig. Al maken de prijzen van een biertje of enkele minuten internet wel duidelijk dat we hier nog steeds op een afgelegen plaats zitten. De komende vijf dagen spenderen we in Plaza de Mulas. Net genoeg om wat te rusten, ons te acclimatiseren en onze verdere beklimming naar de hogere kampen voor te bereiden. Dagelijks krijgen we dan ook ruime maaltijden waarbij koekjes, koffie of thee, cornflakes en cake of toast een dagelijks aanbod qua ontbijt zijn. ’s Avonds krijgen we telkens smakelijke maaltijden voorgeschoteld waarbij soep, een hoofdgerecht en een dessert geen ongewoon iets is.

In eender welk mountaineering boek waarin legendarische verhalen worden verteld over expedities op bergen zoals Everest wordt dan ook vaak geen woord gerept over het team achter de schermen. Commerciële teams hebben immers een volledige bemanning gestationeerd in het basiskamp die de ervoor zorgen dat klimmers niets hoeven te doen. Het maakt een groot verschil met solo klimmen. Nog zeldzamer zal je klimmers die de top bereiken horen zeggen dat ze het zonder het team beneden niet hadden gehaald. Het zijn enkel de heroïsche verhalen over hun fysieke en mentale inspanningen die overblijven.

De eerste dagen van ons verblijf in Plaza de Mulas bestaan uit een rustdag en een acclimatisatieklim naar Mount Bonete, een nabijgelegen piek van net iets meer dan 5000 meter. Het zou de acclimatisatie in ons lichaam pas echt op weg zetten. Ik voel me erg fris en twijfel dan ook geen moment dat ik de top van mijn eerste piek in het Andesgebergte haal. Met een lichte rugzak waar enkel wat snackrepen, water en een extra trui in zit vertrekken we als een stel mieren in een rechte lijn naar de bergflanken van Bonete. De beklimming die slechts een paar uur in beslag neemt voelt nooit zwaar aan. Enkel het laatste stuk naar de echte top is wat technischer en vereist klauterwerk. Een karwei als je met tien klimmers waarbij toch twee ouderen hierover moet. Maar uiteindelijk bereiken we om 12u33 de hoogste rots van Bonete die door een halfomgevallen kruisbeeld wordt aangeduid. Het fantastische weer met een helderblauwe hemel biedt ons een panoramisch zicht op Chili, de Andes en zelfs de Atlantische Oceaan.

Onze afdaling leggen we af in een recordtijd. Een gevolg van het skiën naar beneden door Ryan en gids Mariano. Don en ikzelf volgden al gauw het snelle tempo naar beneden. Grote stappen zettend in het losliggende grind op de bergflank van Bonete dalen we al snel heel wat hoogtemeters. Slechts anderhalf uur later bereiken Ryan en ik als eerste terug het Base Camp.

Opnieuw een rustdag. Eentje waarop we slecht nieuws te horen krijgen. De weersomstandigheden hoger op de berg zijn niet bijster goed. “We hebben te horen gekregen dat er vannacht enkele tenten vanaf Camp Cholera naar beneden zijn gewaaid.”, legt Mariano ons uit.

Niet dat we er ons zelf veel moeten van aantrekken want onze summit dag is nog ver van ons verwijderd en zijn er nog geen weersvoorspellingen van. Het typeert alleen het klimseizoen waarin we nu lijken te zitten. Windsnelheden van 80-90 kilometer per uur boven de 6000 meter prijken dagelijks op het krijtbord waar de weersvoorspellingen voor iedereen te zien zijn. De beste weersomstandigheden de laatste week was er eentje waarbij de wind nog tot 50 kilometer per uur raast, het ‘de maximale’ snelheid waarmee we starten aan summit day, zo vertelt Mariano ons. We kunnen enkel hopen dat het geluk (of het weer) wat aan onze kant staat de volgende dagen.

Overmorgen beginnen we aan de verdere klim op de Aconcagua. Dan wordt Camp Canada (4910m) onze volgende slaapplaats. Voor de rest van de beklimming hebben we nog heel wat voedsel en gear nodig. Te veel om alles in een keer mee te nemen naar het volgende kamp. Daarom staat vandaag dan ook een load carry op het programma. Onze voedsel voor de komende dagen hebben we nauwkeurig uitgerekend en in plastic zakjes verdeeld. Samen met wat gemeenschappelijke gear en ons klimmateriaal die we enkel op summit day nodig hebben zoals onze crampons en helm is dit de inhoud van onze rugzak. Terwijl een aantal klimmers in onze groep gretig gebruik maken van de porters aanwezig in Base Camp, zit mijn rugzak propvol. Onze tocht loopt zigzaggend op de flanken van waarop we terugblikken op het tentenkamp. Al snel verlies ik mijn kleine tent helemaal uit het oog en richt ik mijn blik omhoog. Vlot en zonder veel energieverlies bereiken we Camp Canada, waar we onze gear achterlaten om vervolgens terug af te dalen. “Als de komende dagen even vlot verlopen, dan haal ik de top zeker.”, denk ik nog als ik na een snelle afdaling mijn tent terug zie.