Gedurende tientallen jaren mocht je avonturiers vragen naar El Caminito del Rey . Hun aandacht had je meteen. En als antwoord? Dat het beroemde Koningspad al op hun palmares stond of nog op hun to-do lijstje. El Caminito del Rey had dan ook een beruchte reputatie. Een reputatie dat enkel nog maar versterkt werd door sociale media waar het maar al te vaak op de tweede plaats reikte van ‘Most dangerous hikes in the world’.

Linsay

Deze laatste was dan ook de manier waarop het ons ten ore kwam. Het bewonderen van de indrukwekkende Youtube filmpjes waarin klimmers de afgebrokkelde, levensgevaarlijke paden overbrugden. Het feit dat het pad op bepaalde plaatsen niet meer was dan een smalle metalen balk met een 100 meter diepe afgrond die naar je loert bezorgde het drie kilometer lange trail dan ook zijn tweede plaats bij gevaarlijkste hikes.

Helaas zorgde het verboden pad nog voor te veel aandacht en dus bijgevolg slachtoffers, waardoor de Spaanse regering twee jaar terug besliste om El Caminito te restaureren. Helaas betekende dit voor ons dat we het beruchte pad niet meer zouden kunnen betreden in zijn oorspronkelijke staat. Zijn prachtige setting, echter, zorgde ervoor dat we de trail niet van ons lijstje schrapten en tijdens een verlengd weekend het vliegtuig naar Malaga namen.

Zaterdag 14 mei 2016: El Chorro

Onze aankondiging dat de twee avonturiers ditmaal naar Malaga, gelegen aan de Spaanse Costa del Sol, trokken, deed meerdere mensen de wenkbrauwen fronsen. Vol ongeloof vroegen ze ons ‘Gaan jullie deze keer voor een strandvakantie?’. Uiteraard niet. Onze bestemming Malaga had maar één echt doel: reizen naar de indrukwekkende El Chorro-kloof waar we met ons ticket in de hand het net gerestaureerde El Caminito del Rey konden bewandelen.

Het begin van El Caminito del Rey

Hoewel we de voormiddag spendeerden in het zonnige Malaga, genietend van een smakelijke Tapas en het historische centrum, namen we in de late namiddag de trein. Bestemming? El Chorro, een klein dorpje op weg naar Sevilla maar bijzonder geliefd door natuurliefhebbers. Eens aangekomen in El Chorro trokken we met de bus verder naar Ardales waar het begin van de trail ligt. Met nog geen slaapplaats in gedachten wandelden we de eerste kilometers van El Caminito del Rey waar we morgenochtend pas aan het begin van de beroemde passage verwacht werden. Met de vele omliggende bossen en hemelsblauwe meren was onze keuze om te wildkamperen snel gemaakt. Al was een degelijke locatie vinden minder makkelijk met het rotsachtige gebied. Op een kilometer van waar we de El Chorro kloof zouden induiken vinden we een overhangende richel met een vlak stuk grond waar we onze tent konden plaatsen. We genieten van de laatste zonnestralen vooraleer we in onze slaapzak kruipen.

Zondag 15 mei 2016: El Caminito del Rey

‘Hoor je dat ook?’, vraag ik Linsay. ‘Precies stemmen.’ Ze knikt, al zit ze nog steeds diep in haar slaapzak. De bewegingen van een zwaar dier die de takken doet kraken geeft ons al snel ongelijk. Het dier eet zo luid dat we hem tot in onze tent horen grazen. ‘Welk dier zou het zijn vragen we ons af?’ Mijn nieuwsgierigheid wordt zo groot dat ik in mijn ondergoed uit de tent kruip en in het duister mijn blik richt op de struikgewassen beneden , zo’n tien meter voor me. Een luid geknor verraadt dat het om een everzwijn gaat. Zijn luidkeelse kabaal dat hij niet opgezet is met onze aanwezigheid. Onze waarneming blijft echter beperkt tot het lawaai dat hij maakt.

De volgende morgen wandel ik verder op het pad, wroetsporen van het everzwijn waarnemend, terwijl ik naar Linsay wandel die met het ontbijt wacht bij het meer. ‘Neem vlug een dikke tak.’, stelt ze. ‘Ik hoorde het everzwijn hier ergens zitten.’ Vrezend dat het dier zou aanvallen neem ik snel de eerste tak die ik vind in mijn hand. Enkele seconden later hoor ik het everzwijn agressief tekeer gaan. Nu pas wordt het duidelijk dat hij in het struikgewas aan de andere kant van het meer zit. De echo’s die worden veroorzaakt door de omliggende canyons zorgden voor verwarring.

Na zo’n tien minuten wandelen komen we aan bij het beginpunt van de Caminito del Rey, afgesloten voor vrije toegang. Ons ticket doet echter de poort opengaan en uitgerust met een helm zetten we onze eerste stappen op het houten pad dat is vastgemaakt in de rotswanden van de El Chorro-kloof. Al snel merken we op dat het oude pad niet is verdwenen. De resterende betonnen stukken zien we liggen onder het gerenoveerde gedeelte. Het contrast tussen het nieuwe en oude gedeelte kan niet groter zijn. Met toch een beetje spijt betrappen we er onszelf erop dat we het oude pad erg vaak in de gaten houden en stiekem hadden gehoopt deze versie nog te hebben kunnen bewandelen.

Laat ons duidelijk zijn. De thrillfactor van El Caminito del Rey is volledig verdwenen. Het anderhalf meter breed pad afgeschermd door de rotsen en een metershoge omheining die je belemmeren de honderd meter diepe kloof in te vallen wordt nu zelfs bewandeld door kinderen. Voor het toerisme een pluspunt, voor avonturiers gewoon erg jammer. Toch was de beslissing om te renoveren te begrijpen. Op sommige plaatsen bleef van het oorspronkelijke pad niets meer over en zelfs de resterende gedeeltes lijken ons onbetrouwbaar. El Caminito was dan ook de laatste jaren ongewild een via ferrata geworden, waar avonturiers dienden te kunnen klimmen en zich steeds moest vastmaken aan de ijzeren kabel die aan de rotsen was bevestigd. Het verbod om het pad nog te betreden verhinderde echter niet dat er jaarlijks nog waaghalzen verongelukten.

Indrukwekkend is het pad nog wel. Ongetwijfeld behoort de El Chorro-kloof tot een van de mooiste gebieden van Zuid-Spanje. Gisteren zagen we nog vanuit de bus naar Campillo hoe wandelaars op het pad liepen, maar het zicht vanaf het pad is al even spectaculair. Om die reden alleen al stond het pad nog steeds op ons to-do lijstje.

Wil je El Caminito del Rey zelf wandelen? Dan kan dit met de hulp van onze e-guide El Caminito del Rey.

Voor deze reis vlogen we met TUI op Malaga, dat op een korte afstand van de beroemde El Chorro kloof is gelegen. 

El Caminito del Rey