Read our story in English

Hoewel de zon nooit ondergaat, is het opnieuw een koude nacht. De ijzige wind snijdt door mijn windproof jas heen en bezorgt me opnieuw een koude rilling. En hoewel drie uur stilstaan in vriestemperaturen al meer dan genoeg reden zou zijn om eens stevig te vloeken, wordt het nog iets erger. Gedurende iedere koude minuut die voorbijgaat, hoop je gewoon dat er niet plots een ijsbeer uit het niets je kamp komt binnengewandeld. Waarom zien we op al onze reizen zo af? Dat terwijl de meeste mensen die we kennen gewoon een rustige vakantie in een zonnig land boeken? Het is een vraag die we onszelf tijdens onze ijsberenwacht deze keer zelf ook meermaals stelden. Gelukkig kregen we daar meermaals een goed antwoord op tijdens onze kajakexpeditie in Spitsbergen.

Arctische wildernis

‘Jullie gaan naar Spitsbergen? Alleen in de wildernis?’ We knikken. ‘Jullie gaan opgegeten geraken van de ijsberen.’  De schrik zat er deze keer echt in bij onze omgeving. Spitsbergen is dan ook nog een van de laatste grote wildernissen op deze aardbol. Gelegen op 78 graden noorderbreedte, dicht bij de Noordpool en bevolkt door meer ijsberen dan mensen, veel wilder kan het niet meer worden. Spitsbergen is altijd al een van mijn droombestemmingen geweest en hoewel ik zelf vol vertrouwen en verlangen uitkeek naar de reis, zat Linsay met twijfels. Zeker als iedereen de laatste maanden toch wel een angstige blik in zijn ogen kreeg als we hen onze reisplannen vertelden. Haar twijfels hebben de doorslag gegeven om alsnog een geweer te huren en niet enkel met een flaregun om de beren af te schrikken, de wildernis in te trekken. Ondanks mijn gewetensbezwaren omtrent het neerschieten van ijsberen in hun eigen habitat.

Ijsberenwacht

Niet dat we ons zomaar zouden laten oppeuzelen door ijsberen als we er eentje tegen het lijf liepen, maar het dragen van een vuurwapen om een te dicht naderende beer neer te schieten is een laatste reddingsmiddel. Een middel die misschien te snel wordt ingezet als je toch maar de trekker hoeft over te halen? Zeker gezien het merendeel van de in de wildernis trekkende avonturiers enkel het geweer huren en niet de waarschuwingsmiddelen die er aan zouden moeten voorafgaan. Een aanvallende ijsbeer is dan ook een situatie die erg uitzonderlijk is, en in 99% van de gevallen kan vermeden worden. Zo hadden we zelf vooropgesteld om een ijsberenwacht te houden en af te zien van de vaak gebruikte trip wire, die alarm slaat als een ijsbeer het kamp is binnengedrongen. Dat zou ons het voordeel geven om erg vroeg te kunnen handelen en een confrontatie met de ijsbeer te vermijden. Toegegeven, de ijsberenwacht is veruit het zwaarste onderdeel van onze kajakexpeditie geweest. Zeker gezien het betekende dat we slechts drie tot zes uur slaap per ‘nacht’ kregen, en dat dan nog in shifts van drie uur. In de praktijk betekende het twee keer drie uur in de vrieskou staan met een ijzige wind die je kleren penetreert terwijl de andere persoon in de tent slaapt. Zo erg zelfs dat het moment dat de wacht houdende persoon, de andere persoon wakker maakt om hem af te lossen, tot de meest hatelijke momenten van ons leven is gaan behoren. ‘Maar waarom zou je dan ook zo gek zijn om op avontuur te gaan in ijsberengebied?’, kun je je afvragen. Om eerlijk te zijn is het een vraag die we ons tijdens de ijsberenwacht vaak hebben gesteld. Gelukkig kregen we daar meermaals een goed antwoord op.

Achtervolgende zeehonden, omsingelende beluga’s en gletsjers

Kajakken in de fjorden van Spitsbergen is een van de beste manieren om de troeven van de archipel te verkennen. Peddelen tussen de ijsbergen of voor de ijzige muur van een gletsjer, unieke diersoorten spotten in hun natuurlijke omgeving en een natuurlijke stilte die enkel wordt doorbroken door het bewegen van je peddel doorheen het water. En vooral een unieke ervaring beleven in de ongerepte wildernis. Er waren genoeg redenen te bedenken waarom we het gevaar van de ijsberen erbij wilden nemen. En hoe vaak we tijdens het wacht houden ons hebben afgevraagd waarom we dit precies weer doen, evenveel keer werden we beloond met ervaringen waarvan we amper konden geloven dat we ze hebben meegemaakt. Ons kamp omringd door een kudde rendieren en een familie poolvossen, een namiddag waarbij we voortdurend een vinvis, de op een na grootste walvissoort,  lucht horen en zien spuiten of het moment waarbij twee nieuwsgierige zeehonden ons blijven achtervolgen. En hoewel het erg makkelijk zou zijn om een van deze momenten te bestempelen als het hoogtepunt van het reis, toch zullen we je vaak een ander antwoord geven.

Het is veruit de warmste dag geweest op Spitsbergen en hoewel we twee uur geleden nog in het zonnetje genoten van een welverdiende pauze, zakte de temperatuur nu wel erg snel. De ijzige wand van de gletsjer die steeds dichter komt heeft daar ongetwijfeld heel wat mee te maken. ‘Ik had de gletsjer indrukwekkender verwacht.’, had Linsay nog gezegd, maar naarmate de muur groter en groter werd trok ze haar woorden terug in. Het was typisch geweest voor het reizen in de archipel. Een berg, de oever of gletsjer leek nooit echt ver te liggen, maar schijn bedriegt. Keer op keer lieten we ons verrassen hoe ver ons doel uiteindelijk wel lag. Ook de Von Post gletsjer op het einde van het Tempelfjord had ons verrast. Al twee uur waren we bezig met het peddelen tussen de ijsbergen, maar de gletsjer zelf bleef op een afstand van ons verwijderd. Al verraadde het zakken van de temperatuur dat we dichter kwamen.

Een laatste krachtinspanning bracht ons tot bij de met spleten bezaaide, kalvende gletsjer. Het gedonder van het duwende ijs verbrak de stilte die er heerste. ‘Heb je dat gezien?’, roep ik naar Linsay. ‘Een beluga!’ De rug van de witte walvis verdwijnt net terug onder het wateroppervlak voor ze haar omdraait. Ze hoeft echter niet lang te wachten vooraleer de beluga tussen onze twee kajaks opnieuw even boven water komt.  Het kat-en-muis-spelletje dat de witte walvis speelt met onze kajaks maakt duidelijk dat de beluga een sociaal dier is dat niet snel onder de indruk is. Als er plots nog een zestal beluga’s opduiken en richting onze kajaks zwemmen, staat ons hart even stil. Als ze tegen onze kajaks botsen, dan liggen we meteen in het ijskoude water, wat onderkoeling teweeg zou brengen. De beluga’s verdwijnen echter onder water op twee meter van Linsay’s kajak en duiken onder haar rode kajak door vooraleer terug boven water te komen.

Pyramiden

Oorspronkelijk was ons plan om ons te laten droppen in Nordfjorden en zo 250 kilometer terug te kajakken tot Longyearbyen, maar we bevinden ons op de Noordpool, een plaats waar je moeilijk zaken geregeld krijgt en dus vaak je plan moet wijzigen. Een drop-off zou ons een pak geld hebben gekost, dus kozen we er voor om Sassenfjorden, Tempelfjorden en Billefjorden te gaan verkennen. Drie fjorden die ons alles zouden bieden waar we naar op zoek waren. Ons verste punt zou Pyramiden worden en de Nordenskioldgletsjer, de plaats waar ik twee weken eerder nog een ijsbeer had gespot. Na zeven dagen peddelen bereiken we de Russische verlaten mijnstad . Verlaten… al zijn er een tiental Russen aanwezig en een hotel in de hoop om Pyramiden terug een boost te geven. Een verloren zaak, zo denken we zelf, want tegenwoordig is Pyramiden niets meer dan een ideale locatie in een afgelegen gebied om aan urban exploring te doen. We kwamen echter niet alleen tot hier om te urbexen, maar stiekem hoopten we om nog een glimp op te vangen van de ijsbeer die op de Nordenskioldgletsjer nabij de Russische stad zat, op te vangen. Toch was onze hoop een beetje dubbel. Enerzijds wilden we de ijsbeer wel zien, anderzijds zou dat wel erg dicht bij ons kamp zijn dat we die avond in gedachten hadden.  Als de ‘inwoners’ van Pyramiden ons nog eens meedelen dat er eentje in de bergen verscholen zou zitten, brengt dat nog wat extra stress teweeg bij Linsay om de wacht te houden, maar een ijsbeer zouden we niet te zien krijgen. Al zou daar de komende dagen verandering in komen…

Zelf op avontuur? Plan jouw expeditie met deze reisgids!