Met een wat verdwaalde blik en een zware rugzak op onze schouders stappen we uit het station van Milgavie. “Kan ik jullie helpen?”, kwam een voorbij passerende vrouw ons meteen vragen. Keken we nu al als verloren schaapjes of waren de verhalen dat alle Schotse vrouwen kilts sexy vonden gewoon waar? We weten het niet maar na vijf minuten aangekomen te zijn in Milngavie krijgen we meteen een rondleiding door een local die ons de beste winkels toont voor onze bevoorrading, smidge spray én ons meteen ook het beginpunt van de West Highland Way aanwijst.
Etappe 1: Milngavie – Drymen (6 mei 2015)
De West Highland Way is de allereerste grote afstandsroute in Schotland. De route begint vanaf Milngavie in het noorden van Glasgow en eindigt, na 152 kilometer van verbazingwekkende landschappen, in Fort William, aan de voet van de Ben Nevis, de hoogste berg van Groot-Brittannië. Niet alleen hike je van lowland Schotland naar het hart van de befaamde Highlands, maar wandel je vaak in de voetsporen van het historische verleden van Schotland. Een verleden van militaire acties, veediefstallen, clanvetes en zelfs bloedbaden. De vele veedrijversroutes en oude militaire wegen vormen dan ook samen met uitgedroogde beken en rivieren de West Highland Way.
Het dragen van kilts was het idee van Linsay geweest. Nog voor we goed en wel uit Milgavie zijn vertrokken komen we nog een tweede koppel tegen die ons aanspreekt. “We vinden jullie kilts echt heel leuk.” We vertelden hen ons plan om tot in Fort William te wandelen in onze groen- zwarte en rood-zwarte kilts. Ook onze vrees voor de midges werd wel eens vermeld, gezien die door onze blote benen toch wat groter was dan bij de gemiddelde wandelaar. “Don’t you be cruel to our midges. We houden van ze.”, vertelde de oude man smalend, amper verbergend dat hij al slechte ervaringen met de rotbeesten had gehad. “Nee ze zijn echt vervelend.”, gingen ze verder. “Het zou niet de eerste keer zijn dat ze de vakantie voor wandelaars verpesten.” Hun bijnaam ‘Schrik van de Schotse hooglanden’ die ik op het internet vaak tegenkwam was dus echt geen overdrijving.
Niet alleen de muggen waren onze vrees, maar ook het Schotse klimaat. Net om die reden hadden we geïnvesteerd in regenbestendige kledij en materiaal. Een regenbroek (niet veel nut als je ervoor kiest een kilt te dragen), een winddichte regenjas, een regenhoes voor over mijn rugzak en slaapzak, poncho’s en onze dubbelwandige tent. Aan alles kan je gewoon afleiden dat we echt wel regenweer verwachtten tijdens onze outdoor avonturen. En dat het vaak regent in Schotland hadden we gisteren al bevestigd gezien tijdens onze aankomst in Glasgow. Ook vandaag kregen we geregeld een bui te verwerken. Korte buien, die net niet lang genoeg duurden om onze regenkledij te doordringen. Zo hadden we ook het Schotse klimaat ingeschat. Veel regendagen, maar weinig echt hevige regenbuien. En daar zouden we gerust mee kunnen leven. Tenslotte, wat zou een trektocht in Schotland zijn zonder een occasionele regenbui?
Etappe 2: Drymen – Rowardennan (7 mei 2015)
Met het gezang van een hoog in een boom verscholen koekoek worden we gewekt rond zeven uur in de ochtend. Het is een dag waar we naar uitkeken want vandaag komen we aan in de Highlands van Schotland. Conic Hill, een stevige heuvel waar we eerstvolgend over moeten markeert de grens tussen lowland Schotland en de Highlands. Eens boven op Conic Hill kregen we een eerste echt panoramisch zicht op de Highlands. Met Loch Lomond, het grootste meer van Schotland, op de voorgrond. De hike zou zich nu verderzetten langs de oostelijke oever van het loch. De afdaling vanaf de flanken van Conic Hill naar de oever van het meer kende een aantal vaste gewoontes. Zo haalt iedereen spontaan zijn fototoestel uit wanneer de eerste Munros, de hoogste bergen uit de Highlands, tevoorschijn komen met de gigantische waterplas in de voorgrond. Het is dan ook een panorama zoals je ze enkel terugvindt op een postkaartje. Wie kan je dan ook ongelijk geven als je hier je tijd neemt om enkele foto’s te nemen?
Etappe 3: Rowardennan – Crianlarich (8 mei 2015)
Het kostte ons meer moeite dan gewoonlijk om op te kramen en ons klaar te maken voor vertrek. En dat had te maken met de fantastische ligging die we hadden gevonden om de nacht door te brengen. Aan de oever van Loch Lomond met de Highlands als decor. We maakten van ons hart een steen en kramen onze tent op. We volgden de wandelplanning om de West Highland Way in zeven dagen uit te wandelen. Dat betekende dat dag drie de zwaarste hike zou worden. Met zo’n 32 kilometer en heel wat hoogteverschillen als gevolg zouden we vandaag de volledige oostelijke oever van Loch Lomond voorbij wandelen op weg naar Crianlarich. Onze gebruikelijke uitrusting, de kilt meerbepaald, waren we intussen al goed gewoon. Voor het wandelen althans.. Hoe de Schotten het voor mekaar krijgen om op een fatsoenlijke manier te plassen is me nog steeds een raadsel. Zeker als er wat wind opsteekt. (Het weer! Niet ik!)
De weergoden blijven ons gunstig gezind, al zullen de Schotten dat niet gewoon zijn. Zoveel is duidelijk bij de grote glimlachen op de gezichten van de lokale wandelaars als ze de blauwe hemel aanschouwen. “The weather is just great today. I thinksummer is coming.”, vertelt een met rugzak en trekkingstok uitgeruste wandelaarster ons als ze ons pad kruist. Tot dusver is het weer tijdens onze trektocht inderdaad een pak beter dan we hadden verwacht van Schotland. Op de korte regenbui op de eerste dag na, lijkt onze regenuitrusting overbodig. Hoewel het goede weer het wandelen en wildkamperen meer dan een stuk aangenamer maakt, zou ik het toch spijtig vinden mochten we niet één dag het typische Schotse weer mogen ervaren gedurende onze wandeltocht naar Fort William. Geen regen ervaren tijdens onze hike zou aanvoelen als een skivakantie zonder sneeuw, zo dacht ik.
Etappe 4: Crianlarich – Inveroran (9 mei 2015)
De hike naar Tyndrum verloopt hoger op de flanken van de glen of vallei. Ons pad, omgeven van de bossen, hield de Fillan rivier voortdurend gezelschap. Dat was dan ook het enige gezelschap die we hadden gedurende de hele ochtend. Het merendeel van de hikers die we tegenkwamen onderweg de voorbije dagen hebben een wandelschema van acht dagen of meer. Het zorgt ervoor dat de zware etappe op dag drie voor hun opgesplitst werd. We hebben dus een halve dag voorsprong op hen. Maar zoals eerder gezegd: je bent nooit in the middle of nowhere. Al gauw komen we een ouder koppel tegen die de Way van noord naar zuid afwandelen. “Mag ik een foto van jullie?”, vraagt zijn vrouw die duidelijk opgezet is wanneer we ons plan vertellen om de volledige West Highland Way af te wandelen in de kilts. We zijn het ondertussen al gewoon dat onze kilts de aandacht trekken van voorbijgangers. Vreemd genoeg zitten daar veel Schotten tussen. Dragen ze in Schotland niet allemaal een kilt vragen we ons al een tijd af? We voelen ons in de omgekeerde wereld als Schotten ons vragen om een foto te nemen van ons, twee toeristen in een kilt.
Etappe 5: Inveroran – Kinlochleven (10 mei 2015)
“Dragen we onze kilt of niet?”, vraag ik Linsay, mezelf afvragend of het wel een goed idee was om verder te wandelen in een kilt nu het voor de eerste keer sinds dag één lichtjes aan het regenen was. “Ik weet niet.. Wat wil jij?”, vraagt ze terwijl ze haar dagelijkse routine van het opbergen van haar slaapzak en slaapmat verder zet. Het brengt ons voor een dilemma. Enerzijds hadden we wel leuk gevonden om de volledige West Highland Way uit te wandelen in onze Schotse kilt. Anderzijds was een doorweekte kilt allesbehalve comfortabel. In de hoop dat het regenweer snel voorbij zou zijn kozen we toch voor onze Schotse outfit.
Met Kingshouse als bestemming zitten we al gauw op een oude militaire weg. Met weinig zichten en de eentonigheid van de lange rechtlijnige grindweg zijn de eerste kilometers een pak minder interessant dan wat we de voorbije dagen te zien hebben gekregen. Dat de lichte regenbui nog steeds niet is gestopt, maakt het er niet beter op. “De Black Mountsummits zouden daar ergens moeten liggen.”, wijs ik, de kaart die ik bij de hand heb interpreterend. Een laag boven de grond hangende mist verschuilt de zwarte heuvels die we zouden moeten zien. Maar niet het gebrek aan panorama’s wordt de domper van de dag. Daar konden we enkel maar op hopen als na enkele uren wandelen regen met bakken uit de lucht valt. Hoewel Kingshouse niet veraf meer is, zijn we al gauw doorweekt en is alle moeite om onze schoenen en kleren droog te houden tevergeefs. Met een kilt die plakt aan onze billen bereiken we tegen de middag onze vooropgestelde eindhalte. Vlakbij vinden we een hotel King’s House genaamd waar we in de bar achteraan een middagmaal bestellen. Al was eten op dat moment maar een tweede prioriteit. Het vooruitzicht om met kletsnatte kleren in een al even doorgeregende tent hier in de omgeving te moeten slapen doet ons nadenken.
Eén voor één komen alleen trekkende jongeren de Climbers Bar binnen. De regen drupt van hun jas op de houten vloer nog voor ze de kans hebben deze aan de haak of bij de verwarming te hangen. “Dus wat gaan we doen?”, vraagt Linsay de kleine plassen op de vloer die de jongeren achterlaten observerend. “Als je het mij vraagt, wandel ik liever nog een stuk verder dan straks al in onze tent te zitten luisteren naar de regen.”, stelt ze voor.
Onze schoenen lijken amper droger wanneer we deze terug aantrekken om onze hike verder te zetten richting Kinlochleven. “Bah, niets zo erg als een nat paar wandelschoenen.”, zegt Linsay met een grimas die haar afkeer duidelijk maakte.
We verlaten de vallei via de Devil’sStaircase, een pittige beklimming maar nooit zo fysiek belastend als zijn naam doet vermoeden. We zijn niet de enigen die deze zware beklimming in dit slechte weer trotseren. Met onze rugzakken puffend doorheen de waterstroompjes die langs de heuvelflanken naar beneden lopen worden we al gauw op de hielen gezeten door een Schots koppel waar we eens boven mee aan de praat geraken. Lang praten doen we niet, want met dit slechte weer willen we zo snel mogelijk Kinlochleven én de camping bereiken.
Etappe 6: Kinlochleven – Fort William (11 mei 2015)
Een camping met een dryroom en een warme douche had ons dag gisteren goedgemaakt. Dat verandert echter snel als we wakker worden en zien dat het nog steeds aan het regenen is. “Wat zei die vrouw bij Loch Lomond twee dagen geleden ook al weer? Summer is coming? Yeah right!”, vloekte Linsay. Onze uitrusting mocht dan zo goed als droog zijn na een nachtje in de dryroom, veel nut had het niet als we meteen opnieuw in de gietende regen mogen wandelen. Met een half gekreukte maar wel droge kilt trotseren we het Schotse weer opnieuw.Als we na een halfuur uit de bossen verschijnen komen we terecht op een militaire weg die de weg makkelijk aangeeft. Met een open zicht op de komende kilometers zien we in de verte enkele groepjes. Ondanks de onophoudelijke regen tracht ik nog te genieten van de Munros die de vallei omsingelen. Daar slaagde Linsay niet in als er telkens een hevige windvlaag voorbij raast. Me kort op de hielen zittend, nauwkeurig mijn stappen volgend richt ze haar blik naar het pad op een meter voor haar. Al was het maar om de grote plassen te vermijden. “Wat had een regenbroek nu comfortabeler geweest.”, denk ik nog. Bekijks hebben we wel met onze kilt. Velen vinden het ook dapper dat we dit zware weer trotseren op deze manier. Dapper vinden we het zelf echter al lang niet meer. Onze keuze om vandaag tot Fort William te wandelen heeft veel meer te maken met het gebrek aan motivatie om nog eens in een natte omgeving te moeten slapen dan aan iets anders.
In de verte stapelen al een pak grijze wolken zich op en nog voor onze woorden koud zijn horen we het bulderende geluid van de donder echoën in de vallei “We hebben al zowat de ergste wandelomstandigheden meegemaakt de laatste twee dagen.’, zuchtte Linsay. “Nog straf dat het niet begint te sneeuwen.”
“Of hagelen.”, vul ik aan. “Alhoewel…”, trek ik mijn woorden abrupt in.“Uhm Linsay? Dit gaat pijn doen aan onze benen vrees ik. ”, en ik wijs naar een witte waas in de verte. Hagelstenen ter grootte van een knikkers breken hun val op onze onbedekte handen en kuiten. De pijnlijke inslagen negerend verhogen we ons tempo in de hoop snel uit de bui te raken. Waar een hagelbui in België amper twee minuten duurt, duurt deze helaas langer dan een kwartier. “Ik denk dat er veel mensen die we de voorbije dagen zijn gepasseerd nu wel eens aan ons denken.”, grap ik, ervan overtuigd dat het nu toch niet meer erger kan. En gelijk zou ik krijgen, want later komen we te weten via het koppel dat we op de Devil’s Staircase hebben ontmoet, dat ze ook in de hagelbui hebben gezeten en naar ons op zoek zijn geweest. Tegen het lijf gelopen hebben ze ons niet meer maar wel vertellen ze dat ze hier en daar tijdens hun laatste etappe naar Fort William een aantal keer hoorden vertellen over ‘de legende van het koppel met de kilts’. Zo zijn ze te weten gekomen dat we effectief ook zouden aankomen in Fort William vanavond.
We hadden het gevoel dat Fort William wel erg dichtbij was nu. Het verlangen naar een warme douche en een warm bed was groot, dus hoopten we dat we niet te veel aan wishful thinking deden. Ons buikgevoel werd echter bevestigd als we bij het uitkomen uit een stuk bos een groot massief voor ons zagen opduiken aan de andere kant van de vallei, met in de verte een relatief grote stad. “Ben Nevis.”, juichten we. De hoogste berg van de UK was een pak imposanter dan dat we ons hadden durven voorstellen.
Met het einde in zicht zetten we de afdaling in richting Fort William. Linsay heeft me al een aantal keer gek verklaard als ik een paar dagen geleden nog had gezegd dat ik toch stiekem hoopte op minstens één regendag. Iets wat ik gisteren bij aankomst in Kinlochleven me ook had beklaagd. Toch is de West Highland Way uitwandelen in kilt en met twee dagen barslecht regenweer een extra touch in onze ervaring te voet doorheen de Schotse Highlands. Iets waar je op het moment dat je in een fikse hagelbui zit serieus bij vloekt, maar waar je achteraf, na een douche, een stevige maaltijd en een goede nachtrust in een warm bed zeg maar, dubbel en dik van geniet. Onze aankomstfoto’s bij het bord die het einde van de West Highland Way aanduidt, zijn dan ook een weerspiegeling van zo’n moment waarop we met volle teugen genoten. Genoten van opnieuw een leerrijke ervaring waarin we zes dagen konden wildkamperen, ons eigen potje kookten en heel wat boeiende mensen leerden kennen. En dat in één van ’s werelds mooiste landschappen. De Schotse Highlands.
Dagboek van een Avonturier 