Hoofdstuk II – De Kilimanjaro

Het heeft me weinig moeite gekost om Ruben te overtuigen van het gekke plan om de hoogste berg van Afrika te beklimmen. Onze vriendenkring daarentegen had het iets moeilijker om te geloven dat we effectief een berg van bijna zesduizend meter zouden gaan bedwingen.  

‘Wat gaan jullie nu echt doen dit jaar?’, waren de eerste ongelovige reacties toen we ons plan bekendmaakten aan onze vriendengroep. ‘Jullie hebben toch geen enkele ervaring met bergbeklimmen?’  

Ongelijk konden we ze niet geven. We hadden evenveel ervaring in het bergbeklimmen als een Inuit met het doorkruisen van de Sahara woestijn. Niet alleen is de Kilimanjaro dan ook niet zomaar een berg, maar is het met zijn 5895 meter de hoogste van Afrika. Dat is bijna vierduizend meter hoger dan het hoogste punt dat ik ooit ben geweest (waarvan een groot stuk met een gondola!). Dat was dan nog niet eens de hoofdreden waarom ze me gek verklaarden. Op dat moment was mijn fysieke conditie op een absoluut dieptepunt. Ondanks een sportief verleden was het al zo’n drie jaar geleden dat ik nog iets had uitgeoefend dat ook maar een beetje op sportief gedrag leek. Iets wat ik het jaar voordien nog tijdens een wandeling in de Grand Canyon op een harde manier had mogen ondervinden.  

It took me little effort to convince Ruben of the crazy plan to climb the highest mountain in Africa. Our circle of friends, on the other hand, had a slightly harder time believing that we would effectively conquer a mountain of nearly six thousand meters.

“What are you really going to do this year?”, were the first disbelieving reactions when we announced our plan to our group of friends. “You do not have any experience with mountaineering anyway?”

We couldn’t blame them. We had as much experience in mountaineering as an Inuit with traversing the Sahara Desert. Not only is the Kilimanjaro not just a mountain, but with its 5895 meters it is the highest in Africa. That is almost four thousand meters higher than the highest point that I have ever been (of which a large part with a gondola!). That was not even the main reason why they declared me crazy. At that moment my physical stamina was at an absolute low. Despite my sportive past it was already about three years ago that I had practiced something that even looked a bit like sportive behavior. Something I had been able to experience in a hard way the previous year during a walk in the Grand Canyon.

Desondanks stond mijn plan vast. Koppig als ik ben veranderde ik ons plan niet meer. Als we er nu niet voor gingen, dan zou het er nooit van komen. Ik begon een drietal looptrainingen per week in mijn agenda te passen. Het doel was om binnen de tien weken opnieuw vijf kilometer aan een stuk te kunnen lopen. Iets waar ik op dat moment ver van af zat. De vorderingen van onze training naar aanloop van ons Afrikaanse avontuur hielden we bij op een weblog. Zo kon onze vriendengroep zien dat we effectief serieus waren over ons plan en de hele aanloop ernaartoe meevolgen.  

Nevertheless my mind was set. Stubborn as I am, I no longer changed my plans. If we did not go for it now, it would never happen. I started to fit three running sessions a week in my schedule. The goal was to be able to run five kilometers within ten weeks. Something that I was far away from at that moment. We kept the progress of our training in the run-up to our African adventure on a weblog. This enabled our group of friends to see that we were actually serious about our plan and they could follow our entire progress.

Het duurde niet lang of we koppelden onze beklimming aan een goed doel. Met de aandacht die we creëerden met ons uitzonderlijke idee om de hoogste berg van Afrika te bedwingen wilden we tegelijkertijd de aandacht vestigen op het uitsterven van de ijsbeer, ten gevolge van de opwarming van de aarde. Ons trainingsjaar met als climax de beklimming van de Kilimanjaro stond dan ook in het teken van ‘Save the Polar Bear’, een actie die we in het leven hadden geroepen met als doel duizend euro in te zamelen ten voordele van Polar Bears International, een Noord-Amerikaanse organisatie die zich inzet voor de redding van de ijsbeer. Hoewel vooral de tegenstrijdigheid van de ijsbeer en Afrika ons aansprak was die logica minder vergezocht dan gedacht. Net als de ijsbeer kent ook de Kilimanjaro nadelige gevolgen van de opwarming van de aarde. De laatste twintig jaar is de gletsjer op de hoogste berg van Afrika enorm geslonken en er wordt verwacht dat over nog eens twintig jaar deze volledig verdwenen zal zijn. De beklimming van de Kilimanjaro met de eeuwige sneeuw op de top behoort tot een van de mooiste tochten die je kunt maken, zo had ik gelezen. Dat de ervaring van sneeuw in Afrika dreigde te gaan verdwijnen was meteen ook de belangrijkste reden geweest waarom ik Ruben voorstelde om net de Kilimanjaro te beklimmen.  

It was not long before we joined our climb to a charity. With the attention we created with our exceptional idea of ​​conquering the highest mountain in Africa, we wanted to draw attention to the extinction of the polar bear at the same time as a result of global warming. Our training year climaxing the climb of the Kilimanjaro was marked by ‘Save the Polar Bear’, an action that we had created with the aim to raise a thousand euros in favor of Polar Bears International, a North-American organization dedicated to the rescue of the polar bear. Although especially the contradiction of the polar bear and Africa appealed to us, that logic was less far-fetched than expected. Like the polar bear, the Kilimanjaro also has adverse effects from global warming. The last twenty years the glacier on the highest mountain in Africa has shrunk immensely and it is expected that in another twenty years it will have completely disappeared. The climb of the Kilimanjaro with the eternal snow on top is one of the most beautiful trips you can make, I had read. That the experience of snow in Africa was about to disappear was also the main reason why I proposed to Ruben to climb the Kilimanjaro.