Het vraagt wat moed en stelt je gebrek aan hoogtevrees op de proef, maar uiteindelijk na een diepe zucht te hebben geslagen maak ik een klein sprongetje terwijl ik probeer te vermijden om in de afgrond te kijken. Ik sta op de eivormige rots die geklemd zit tussen twee bergwanden, 1000 meter boven het fjord. Mijn hoofd is leeg en de vele gedachten die ik daarnet had in de minuten voorafgaand zijn verdwenen. En dat is misschien maar best ook.

Wie stilstaat bij het feit dat hij op een rots staat die geklemd zit terwijl de diepe afgrond slechts een stap verwijderd is, krijgt spontaan een paniekaanval. Tegelijk sta je er beter bij stil dat je hier maar beter geen domme dingen doet. Een dilemma. Letterlijk situeren je gedachten zich tussen een rots en een harde plaats. Maar goed, het voorkomt niet dat er nog een rij mensen achter me staat die zich straks aan dezelfde sprong willen wagen.

Een jaar wachten

In feite stond de Kjeragwandeling een jaar eerder al op de planning. Slecht weer gooide toen roet in het eten, waardoor ik de wandeling moest schrappen. Nu lijkt de helderblauwe hemel alles te compenseren. Met een groepje van vier staan we aan het beginpunt van de trail. De blik op de eerste kilometer verraadt meteen dat het een moeilijkere wandeling wordt dan die naar Trolltunga of de nabijgelegen Preikestolen. Hoewel ik hier als reisbegeleider sta , kan ik amper mijn uitgelatenheid verbergen. Het is kwart voor acht in de ochtend en de parking is zo goed als leeg. Ik wil dan ook zo spoedig mogelijk vertrekken om de Kjerag voor onszelf te hebben. Dat we niet naar boven zullen rennen, wordt al snel duidelijk bij de eerste stappen omhoog. Het pad via de rotswand is zo steil dat er paaltjes met kettingen staan om je aan op te trekken. ‘Gelukkig heeft het niet geregend.’, denk ik bij mezelf terwijl ik nog iemand van mijn groep omhoog hijs.

Drie beklimmingen

Drie beklimmingen. Dat staat er ons te wachten op deze vijf kilometer lange tocht. In totaal goed voor net geen 400 meter hoogteverschil. Op zich geen statistieken waar de gemiddelde wandelaar van wakker ligt. Ware het niet dat de hoogteverschillen telkens op een kleine afstand overwonnen moeten worden. Steil terrein dus. Het zorgt ervoor dat de wandeling al snel mijn favoriet in Noorwegen wordt. Het technische aspect zorgt voor een extra dimensie wat je anders vaak niet hebt. Een extra uitdaging zeg maar.

De kettingen laat ik links liggen. Het lukt me beter om zonder de hulp ervan naar boven te klimmen. Al kunnen ze wel erg handig zijn als de rotsen erg glad zijn na een regenbui. Maar dat is vandaag niet het geval dus is klauteren waar nodig al minstens even leuk. Hier en daar pak ik de hand van een groepsgenoot vast en help ze de soms erg steile stukken te overwinnen. Na een anderhalf uur te hebben geklauterd komen we op het rotsplateau, de laatste rechte lijn naar de Kjeragbolten.

Kjeragbolten: een Instagramhit

Eerlijk is eerlijk. Staan op de Kjeragbolten is zo eng als dat het er uitziet. Neem het maar aan van iemand die al redelijk wat enge dingen op zijn palmares heeft staan. Wie iets anders beweert, denkt niet na. Waarom is het eng? Een misstap betekent immers een val van 1000 meter en dat zou altijd als eng moeten worden beschouwd. Al is staan op de Kjeragbolten voor iedereen die geen evenwichtstoornissen of hoogtevrees heeft wel degelijk mogelijk. En er wordt beweerd dat er geluk rond de rots hangt, want er is nog nooit iemand afgevallen.

De realiteit is echter dat de meeste mensen bij het zien van de Kjeragbolten spontaan hoogtevrees krijgen. Alleen is de rots een ware Instagramhit geworden en is de drang naar likes en 10 seconds of fame groter dan de angst. Wat iedereen ziet is hoe mensen op de rots staan, lachend en met hun armen in de lucht. Maar wat vaak niet te zien is op de foto’s zijn de trillende benen en de aarzelende laatste stappen richting de hangende rotsblok.

De Kjeragbolten van bovenaf gezien

Mijn ervaring op de Kjerag

Wanneer ik met de laatste persoon van mijn groep aankom op de Kjerag zie ik de twee mannen van mijn groep zitten. Beiden hebben net hun foto’s genomen op de rots. Zelfs de persoon die normaal hoogtevrees heeft. Oké, onze beurt dan maar. Al genieten we eerst even van het uitzicht en een snack.

Een korte rij staat er tussen mezelf en de Kjeragbolten. ‘Wat is het pad erg smal. En kijk eens naar de grote stap die je nog moet zetten om op de rots te staan. Zou je daar echt een kilometer naar beneden kunnen kijken?’. Het zijn maar enkele van de twijfels die in mijn hoofd spelen terwijl ik wacht op mijn beurt. Ik heb nochtans geen hoogtevrees, maar het is net het lange wachten in combinatie met het zicht op het akelige stukje om op de Kjerag te staan die je doen twijfelen. Zeker als je iedere wandelaar voor je ziet aarzelen vooraleer ze hun laatste stappen zetten.

Het smalle pad naar de Kjeragbolten

Het smalle stuk van bovenaf

Uiteindelijk is het mijn beurt. Ik adem diep in en stap zelfverzekerd naar de richel. Ik duw mezelf tegen de grote rotsblok die tussen de rij mensen en de Kjeragbolten ligt. Terwijl ik de afstand tussen mezelf en de grote rots miniem hou draai ik rond de hoek om op een vlak stukje terecht te komen. De kjeragbolten ligt nu net voor me. Zonder aarzelen of na te denken zet ik de grote stap op de hangende rots. Ik maak een kwartdraai naar rechts en kijk naar iemand van mijn groep die klaarstaat om de foto te maken. Zonder erbij stil te staan dat ik één stap verwijderd ben van een diepe afgrond steek ik mijn armen wijd in de lucht. Ik forceer een lach en een tiental seconden later stap ik terug van de rots.

Poseren voor een foto ligt niet in mijn aard, maar op de Kjerag kan je moeilijk anders dan een geforceerde pose aannemen. Misschien heeft de Instagramhype me ook te pakken gehad?