Het is net over vijf in de namiddag als er opnieuw een zware regen uit de lucht komt vallen. Niet voor niets is het technisch gezien nog regenseizoen. Ik ben onderweg naar de meeting met de gids die me morgen meeneemt naar enkele van de hoogste vulkanen in de omgeving van Antigua, Guatemala.

It is just past five in the afternoon when another heavy rain falls from the sky. It technically still is rainy season, you know. I am on my way to the meeting with the guide who will take me tomorrow to some of the highest volcanoes in the Antigua, Guatemala area.

Trident Volcano tour

Lang heb ik niet moeten nadenken over welke tour ik zou boeken om de vulkanen te beklimmen. Drie vulkanen – waarvan twee actieve – in drie dagen. Beschreven als een fysiek loodzware tocht, maar dat heeft me nooit eerder tegengehouden. Helaas zou iets anders dat wel kunnen doen. De combinatie van de beklimmingen van Acetenango en Fuego heeft een gegarandeerd vertrek, maar voor Pacaya is de groep momenteel nog te klein. Afwachten dus.

I didn’t have to think long about which tour I would book to climb the volcanoes. Three volcanoes – two of which are active – in three days. Described as a physically demanding expedition, but that has never stopped me before. Unfortunately, something else could do that. The combination of the climbs of Acetenango and Fuego has a guaranteed departure, but the group is currently still too small for Pacaya. So I guess I have to wait and see.

Ring of Fire

7.00 am. De rugzakken worden ingepakt met kampeergerief, eten, water en extra kledij. Kortom, alles voor een mini-expeditie. In totaal zijn we met een groep van 12 mensen, de twee gidsen en porters niet meegerekend. Een goed gevulde bus richting de trailhead van het Acetenango Park, waar de eerste twee vulkanen zijn gelegen.

De vulkanen rondom Antigua maken deel uit van de Ring of Fire, een cirkel van vulkanen over de hele wereld. Acetenango is met zijn 3976 meter de hoogste (en derde hoogste van Centraal-Amerika) en dus een pittige uitdaging. De laatste uitbarsting van Acatenango was in 1972 en de vulkaan is sindsdien slapend. Tijdens de wandeling naar de top passeer je compleet verschillende ecosystemen – eerst landbouwgrond, dan nevelwoud, dan hoog alpine bos, en tenslotte door de vulkanische zone tot aan de top.

7.00 am The backpacks are being packed with camping gear, food, water and extra clothing. In short, everything for a mini expedition. In total, with a group of 12 people,  the two guides and porters not included. A well-stocked bus to the trail head of Acetenango Park, where the first two volcanoes are located.

With its 3976 meters, Acetenango is the highest (and third highest in Central America) and therefore a daunting challenge. The last eruption of Acatenango was in 1972 and the volcano has been dormant ever since. During the walk to the top you will pass completely different ecosystems – first agricultural land, then cloud forest, then high alpine forest, and finally through the volcanic zone up to the top.

De hele groep had zich ingeschreven voor de beklimming van deze top. Voor mij kwam echter dezelfde dag nog een extra uitdaging bij: het beklimmen van Fuego (3763 m), de nabijgelegen actieve vulkaan die in juni 2018 nog enkele honderden mensen het leven kostte na een uitbarsting. Ook nu brult de vulkaan nog voortdurend en zie je erg regelmatig rook uit de krater komen, al dan niet gevolgd door een lavastroom of steengruis. Meteen ook de reden waarom ik van dichterbij een kijkje wou nemen.

The entire group had registered for the climb of this summit. For me, however, an extra challenge came the same day: climbing Fuego (3,763 m), the nearby active volcano that killed several hundred people in June 2018 after an eruption. Even now, the volcano is still roaring constantly and you regularly see smoke coming out of the crater, whether or not followed by a lava flow or debris. Exactly the reason why I wanted to take a closer look.

Two steps up, one down

Ik kan niet zeggen dat ik me helemaal fit voel bij het begin van de tocht. Mijn benen voelen verzuurd aan. Al sinds ik twee dagen geleden van het vliegtuig stapte eigenlijk. Dat het begin meteen steil omhoog gaat over vulkanisch zand helpt daar niet meteen bij. Letterlijk zet je twee stappen omhoog om meteen er weer eentje naar beneden te schuiven. Vermoeiend op zijn minst. Al geloof ik dat het straks wel beter wordt, eens ik in mijn ritme kom.

Ik blijk gelijk te krijgen, want na de eerste pauze die amper een half uur na de start van onze tocht al plaatsvond, gaat het al iets beter. Vanaf dan zou het alleen maar in stijgende lijn gaan. Letterlijk en figuurlijk.

I can’t say that I feel completely fit at the start of the expedition. My legs feel sour. Ever since I got off the plane two days ago. The fact that the trail immediately goes up steeply over volcanic sand doesn’t help. You literally take two steps up to immediately slide one down again. Tiring to say at least. Although I believe it will get better soon, once I get into my rhythm.

I seem to be right, because after the first break that took place barely half an hour after the start of our trip, things are going a bit better. From then on it would improve.

Basecamp

Vijf uur wandelen is er nodig om het basecamp te bereiken op 3500 meter waar we de komende nacht met zicht – wel niet vanavond – op Fuego overnachten. Het is dan ook kwart voor drie in de namiddag als we onder een zeil kunnen schuilen terwijl het begint te regenen. Net op tijd dus. De dikke pak wolken zorgt er echter voor dat we noch Volcan Agua, noch Volcan Fuego kunnen bewonderen.

Ik hoop dat de regen niet lang duurt, maar de donderstorm in de verte zorgt ervoor dat ik de bui al zie hangen. Gids Romeo laat weten dat we niet naar het uitzichtpunt op de knife ridge van Volcan Fuego kunnen. Spijtig, want dat was net hetgeen waar ik het meest naar uitkeek. Anderzijds zou het ook redelijk nutteloos zijn om vier extra uur te wandelen om enkel maar omsingeld te zijn door een dikke pak wolken.

A five-hour walk is needed to reach the base camp at 3500 meters where we will spend the night with a view – but not tonight – on Fuego. It is therefore a quarter to three in the afternoon when we can hide under a sail when it starts to rain. Just in time. However, the thick pack of clouds ensures that we cannot admire Volcan Agua or Volcan Fuego.

I hope the rain does not last long, but the thunderstorm in the distance ensures that I can see it coming. Guide Romeo tells us that we can’t go to the viewpoint on the knife ridge of Volcan Fuego. Unfortunately, because that was exactly what I was looking forward to the most. On the other hand, it would also be reasonably useless to walk four extra hours just to be surrounded by a thick pack of clouds.

Er zit dan maar niets meer op dan wat rond het kampvuur te zitten en te hopen dat we na de dagelijks regenbui later op de avond nog kunnen genieten van de lavashow die Fuego geeft.

Fuego krijgen we niet meer te zien ‘s avonds. Al speelt het idee op om middernacht alsnog eerst naar Fuego te hiken, meteen gevolgd door de beklimming van Acetenango die om 3.00 am gepland staat. Loodzwaar, maar de enige mogelijkheid om alsnog de Double Whammy te voltooien. Met een gevoel van hoop kruip ik dan ook vroeg in mijn slaapzak.

There is nothing more to do than sit around the campfire and hope that after the daily rain we can still enjoy the lava show that Fuego gives later in the evening .

Regrettably, we don’t get to see Fuego in the evening. Although the idea arises to hike to Fuego first at midnight, immediately followed by the ascent of Acetenango which is planned for 3.00 am. Strenuous, but the only possibility to complete the Double Whammy. With a feeling of hope, I crawl into my sleeping bag early.

Fuego roars

Een luid gebrul zorgt ervoor dat ik wakker word in mijn tent. Ik kijk op mijn uurwerk dat 00.30 am aangeeft. Gezien ik geen voetstappen of lawaai in andere tenten hoor, vrees ik dat het plan van de gids om om middernacht naar Fuego te wandelen opgegeven is. Ik besluit dan maar wat te genieten van de show die Volcan Fuego voorschotelt. Luid gebrul, gevolgd door grote knallen weergalmen in de anders muisstille nacht. Fuego is actief, dat is zeker.

A loud roar makes me wake up in my tent. I look at my watch that indicates 00.30 am. Since I don’t hear any footsteps or noise in other tents, I fear that the guide’s plan to walk to Fuego at midnight has been abandoned. I then decide to enjoy the show that Volcan Fuego presents. A loud roar, followed by large bangs echoes in the otherwise silent night. Fuego is active, that’s for sure.

Up to the summit

Het is net over drie uur in de ochtend als ik een alarm hoor afgaan. Ik gok dat het die van de gids is. Vreemd genoeg wordt het niet gevolgd door het geluid van het openritsen van een slaapzak. Dat volgt pas een half uur later. In mijn tent blijft het bij mijn drie groepsgenoten onbeweeglijk stil, waardoor ik besluit zelf initiatief te nemen. Kort erna volgt de rest. Hoewel het nog erg vroeg in de ochtend is, ben ik klaarwakker. Een voordeel van de jetlag waarmee ik nog kamp.

It is just past three in the morning when I hear an alarm sound. I’m guessing it’s the guide’s. Strangely enough, it is not followed by the sound of unzipping a sleeping bag. That only follows half an hour later. In my tent it stays immobile with my three group mates, so I decide to take the initiative myself. Shortly thereafter the rest follows. Although it is still very early in the morning, I am wide awake. An advantage of the jet lag with which I am still struggling.

Een half uur later zijn we op weg naar de top van Acetenango. Ondanks dat we de zware rugzak in het basiskamp kunnen laten, is de inspanning pittig. Slechts een kleine twee uur rest ons vooraleer we de top bereiken, maar het vulkanische zand op de steile hellingen naar boven maken het erg zwaar. Last van hoogteziekte heb ik niet, maar een aantal mensen van de groep blijken het toch moeilijk te hebben met de ijle lucht. Het zorgt ervoor dat we een uur later de groep opsplitsen. Gelukkig maar, denk ik bij mezelf, want de zon komt stilaan op en dan wil je uiteraard boven op de top staan.

Half an hour later we are on our way to the top of Acetenango. Although we can leave the heavy backpack in the base camp, the effort is tough. We only have a little less than two hours before we reach the top, but the volcanic sand on the steep slopes makes it very difficult. I don’t suffer from altitude sickness, but a number of people in the group seem to have difficulties with the thin air. It ensures that we split up the group an hour later. Fortunately, I think to myself, because the sun is gradually rising and when that happens you want to be on the summit.

Om 5.45 am bereik ik dan ook de kraterrand van Acetenango met de zon die opkomt boven Volcan Agua in de verte. Het hele spektakel heeft wel wat weg van mijn beklimming van de Kilimanjaro in 2012. Alleen worden we hier net bij aankomst op de top getrakteerd op een ander natuurspektakel: Fuego brult nogmaals en spuwt lava die langs de steile hellingen van zijn krater naar beneden stroomt. Een indrukwekkend spektakel!

Eentje waar ik naar zou blijven kijken vol bewondering, maar na een uur te hebben gespendeerd op de top wacht ons nog een lange afdaling. Gelukkig is vulkanisch zand ideaal om te ‘skiën’. Je hoeft er alleen maar de halve kilo zwart zand in je schoenen bij te nemen.

At 5.45 am I reach the crater rim of Acetenango with the sun rising over Volcan Agua in the distance. The whole spectacle looks a bit like my climb of the Kilimanjaro in 2012. Only on arrival at the summit we are treated to another natural spectacle: Fuego roars again and spits lava flowing down the steep slopes of his crater. An impressive spectacle!

One that I would continue to watch with admiration, but after spending an hour at the crater rim, a long descent awaits us. Fortunately, volcanic sand is ideal for ‘skiing’. You only have to take half a kilo of black sand in your shoes with it. 

Next week: Lago Atitlan