Het lijkt allemaal zo gemakkelijk. We zien altijd foto’s online van koppels of een groepje vrienden die reizen en ze hebben de tijd van hun leven. Geen moeilijke situaties, geen ruzies, … enkel maar plezier terwijl je de wijde wereld verkent. Toegegeven, ik dacht hetzelfde. Misschien omdat ik vijf jaar de wereld heb rondgereisd met de ideale reispartner waarmee ik vrijwel altijd op dezelfde lijn zat. Nooit hadden we ruzie over welke bestemming of wat we er ter plaatse gingen doen. Ook niet tijdens de reis zelf. Niet toen we honger leden in Finland, fysiek afzagen op de Monte Rosa of in de Alpen of tijdens de uiterst vermoeiende expeditie op Spitsbergen. Iedere uitdaging pakten we aan als team. Waarom zou je ook ruzie maken met je reispartner terwijl je eigenlijk alle twee hetzelfde wil: leuke herinneringen creëren? Dezelfde vraag stel ik me iedere zomer eveneens verbijsterend af als ik een groep meeneem naar IJsland, Noorwegen of Zweden tijdens een van de groepsreizen. Dat ze elkaar niet altijd liggen, tot daar aan toe, maar ruzie… nee nooit. 

Leuke herinneringen? Enkel wanneer je reispartner dezelfde richting uit wil. 

Maar hoe kom ik dan in deze situatie terecht? Twee mensen, een ideaal omgebouwde camperbus en hetzelfde doel: reizen van Guatemala naar Patagonië. Enkel en alleen maar om na amper twee weken een eerste hevige ruzie te hebben waarbij de ene persoon dreigt ermee te kappen. In de twee daaropvolgende weken zou hetzelfde nog drie keer gebeuren. En nee, ondertussen is het niet altijd meer dezelfde persoon meer die ermee wil stoppen. Ook ik ben ondertussen de moed verloren. Zie de droom van Patagonië bereiken na Centraal-en Zuid-Amerika te hebben doorkruist met een gele camperbus niet meer groter dan de vele nadelen die er mee lijken gepaard te gaan. De harde realiteit is dat de bestemming of de reis alleen niet de memorabele herinneringen maken, maar dat de persoon die de weg naast je aflegt er een grote invloed op heeft. Net daarom ben ik de voorbije jaren en avonturen nog meer gaan appreciëren.