‘Avontuur begint wanneer niets meer verloopt volgens je plan.’ Het is een van de vele beschrijvingen waar avontuur voor staat. En misschien wel de best beschrijvende in deze tijd. Echte avonturen zijn steeds moeilijker te vinden, want met het internet beschik je over een hoop informatie op voorhand. Je weet hoe je ergens geraakt en je ziet foto’s waardoor je weet wat te verwachten. De echte sprong in het onbekende is er niet meer zoals in de tijd dat ontdekkingsreizigers koers richting het noorden zetten en niet wisten wat te verwachten.

Vaak mis ik het echte avontuur. Waarbij er niets kan worden gepland. Waar alles in het moment moet gebeuren. Net daarom was ik blij dat we voor drie dagen naar Parque Nacional Laguna del Tigre trokken.

“Adventure starts when nothing goes according to your plan.” It is one of the many descriptions that adventure stands for. And perhaps the best description in this time. Real adventures are becoming increasingly difficult to find, because with the internet you have a lot of information in advance. You know how to hit somewhere and you see photos so you know what to expect. The real leap into the unknown is no longer there, as in the time when explorers set sail for the north and did not know what to expect.

I often miss the real adventure. Where nothing can be planned. Where everything has to happen in the moment. That is precisely why I was happy that we went to Parque Nacional Laguna del Tigre for three days.

Narcos territory on the border with Mexico

‘Wauw, we hebben geluk gehad.’ Met een verraste frons op mijn gezicht lees ik het artikel online waarin staat dat een militair team uit Guatemala een vliegtuig heeft weten te onderscheppen met maar liefst 572 kilogram cocaïne, een hoop wapens en waarbij ze maar liefst 6 leden van een Narcos bende hebben opgepakt. Allemaal in het Parque Nacional Laguna del Tigre, een afgelegen nationaal park tegen de grens met Mexico. De hele operatie vond plaats slechts enkele dagen voor ons bezoek.

Uiteraard kenden we de reputatie van het gebied. Niet voor niets trekt geen enkele toerist naar het afgelegen nationale park. De wilde verhalen over hoe iemand ooit tijdens een boottocht een reuzenpython een krokodil heeft zien wurgen in hetzelfde nationale park, had ons nieuwsgierig gemaakt. Laguna del Tigre staat bekend om zijn vele wildlife. De gevaren van de Narcos moesten we er maar bij nemen.

“Wow, we were lucky.” With a surprised frown on my face, I read the article online that states that a military team from Guatemala has intercepted a plane with no less than 572 kilograms of cocaine, a lot of weapons and where they have arrested no less than 6 members of a Narcos gang. All in the Parque Nacional Laguna del Tigre, a remote national park on the border with Mexico. The entire operation took place just a few days before our visit.

Of course we knew the reputation of the area. Not for nothing does not a single tourist go to the remote national park. The wild stories about how someone once saw a giant python strangling a crocodile in the same national park during a boat trip had made us curious. Laguna del Tigre is known for its many wildlife. We had to take the dangers of the Narcos.

The wild journey to Laguna del Tigre

Vanuit Flores vertrekt er dagelijks één bus naar Pasa Caballos, een kleinschalig dorp in het nationale park. Van hieruit heb je een boot nodig om het nationale park in te trekken. Maar die zijn er niet. Dat was alles wat we konden vinden over Laguna del Tigre op voorhand. Blij dat er misschien een echt avontuur ons te wachten stond namen we in de vroege namiddag de bus richting Pasa Caballos. Een wilde busrit op een dirt road vol putten, diepe waterplassen en dat allemaal in een aftandse chickenbus waarbij ik bij nadere inspectie geen idee had hoe die niet uit elkaar viel. Prijs van ons busticket: 22 Quetzal. Omgerekend minder dan drie euro. Een koopje.

De rit was er eentje om nooit meer te vergeten. Voortdurend worden we door elkaar geschud terwijl we achteraan de bus op een zak mais en een motor van een boot zitten. Als een oncomfortabele rollercoaster die van geen ophouden weet. Als gringo weten we als geen ander de aandacht van de andere passagiers naar ons toe te trekken. Wat doet een vreemdeling op deze bus naar een van de meest afgelegen plaatsen van Guatemala? Het zorgt ervoor dat we een eerste contact leggen met Carlos, een lokale inwoner van Pasa Caballos die sporadisch werkt als gids voor Guacamayas, een biologisch research center dat soms pakkettours aanbiedt met verblijf in jungle lodges nabij hun onderzoeksstation. Hij bevestigt dat er in Paso Caballos geen boten zijn richting het nationale park. Wel kan hij ons een overnachtingsplaats bij zijn huis aanbieden en ons de volgende dag helpen met het zoeken naar een oplossing.

One bus departs daily from Flores to Pasa Caballos, a small-scale village in the national park. From here you need a boat to enter the national park. But there are none. That was all we could find about Laguna del Tigre in advance. Glad that there might be a real adventure waiting for us, we took the bus to Pasa Caballos in the early afternoon. A wild bus ride on a dirt road full of pits, deep puddles of water and all in a decrepit chicken bus where, on closer inspection, I had no idea how it did not fall apart. Price of our bus ticket: 22 Quetzal. Converted less than three euros. A bargain.

The ride was one to never forget. We are constantly being shaken while we sit on the back of the bus on a bag of corn and a motor of a boat. Like an uncomfortable rollercoaster that knows nothing. Like gringo, we know how to attract the attention of the other passengers like no other. What is a stranger doing on this bus to one of the most remote places in Guatemala? It ensures that we make a first contact with Carlos, a local resident of Pasa Caballos who occasionally works as a guide for Guacamayas, a biological research center that sometimes offers package tours with accommodation in jungle lodges near their research station. He confirms that in Paso Caballos there are no boats to the national park. He can, however, offer us a place to stay at his house and help us find a solution the next day.

Gezien het late uur van aankomst (net voor zonsondergang) leek dit ons het beste plan. Met onze rugzak op de schouders slenterden we nog vlug naar de bron van de Rio San Pedro, de rivier die doorheen het nationale park meandert. Aan de bron troffen we nog tal van lokale inwoners aan die er zich wasten, zwommen of hun kleren wasten. Opnieuw zorgde ons vreemde uitstraling voor mogelijkheden.

‘Waar willen jullie heen?’, vraagt een oude vrouw ons terwijl ze wijst naar een boot die enkele jonge knapen aan het inladen zijn. ‘Campamiento en el parque nacional’, leggen we haar uit. Ze kent het niet, maar ze biedt ons een boottocht aan gezien ze toch die richting uit moeten. We twijfelen niet en terwijl de duisternis valt, stappen we in de boot en varen we in grote snelheid de Rio San Pedro af.

Twintig minuten later mindert de boot vaart en zoekt een van de jonge knapen met een zaklamp naar een stukje oever dat vrij is van bomen en struikgewas. Hij merkt een bordje op ‘Bienvenidos al Peru’. ‘Is dit de plaats?’ vraagt Luna me. Overtuigd dat dit de locatie is die ik op de kaart heb gezien, laten we ons hier droppen in de donkere jungle. Een kampeerplaats zo had ik gedacht. In de realiteit bleek het niets meer te zijn dan een kaal, vlak stuk in de jungle op de oevers van de Rio San Pedro. Geen faciliteiten, geen mensen, niets. ‘Als hier niemand is, hoe verwachten we ooit terug in Paso Caballos te geraken?, vraagt Luna met een kleine paniek in haar stem.

Given the late hour of arrival (just before sunset), this seemed the best plan to us. With our rucksacks on our shoulders, we sauntered quickly to the source of the Rio San Pedro, the river that meanders through the national park. At the source we still found many locals who washed, swam or washed their clothes. Again our strange appearance provided opportunities.

“Where do you want to go?”, an old woman asks us as she points to a boat loaded by some young guys. “Campamiento en el parque nacional”, we explain to her. She doesn’t know it, but she offers us a boat trip as they have to go in that direction anyway. We have no doubts and as darkness falls, we get into the boat and sail down the Rio San Pedro at great speed.

Twenty minutes later the boat slows down and one of the young guys searches with a flashlight for a stretch of shoreline that is free of trees and scrub. He noticed a sign ‘Bienvenidos al Peru’. “Is this the place?”, Luna asks me. Convinced that this is the location that I saw on the map, we let us drop here in the dark jungle. A camping site, I thought so. In reality, it turned out to be nothing more than a bare, flat stretch in the jungle on the banks of the Rio San Pedro. No facilities, no people, nothing. “If nobody is here, how do we ever expect to get back to Paso Caballos?” Luna asks with a slight panic in her voice.

Coati in the tree

Waka El Peru

Mensen zijn er niet, maar er is wel een trail naar de archeologische site van El Peru, zo’n zes kilometer diep in de jungle. Die moet op een of andere manier toch in verbinding staan met het onderzoeksteam die in het nationale park is gevestigd, zo dacht ik. In de hoop dat de krokodillen niet dit stukje uitkozen om uit te rusten, plaatsen we onze tent en besloten we eerst te overnachten.

Het plan de volgende ochtend was eenvoudig. We trekken dieper de jungle in via de trail die naar de Maya site leidt. Onderweg moesten we wel iemand tegenkomen die actief is op de archeologische site. Na een half uur wandelen bleek mijn vermoeden gerechtvaardigd. We komen aan op een kamp waar twee werkers gedurende drie maanden aan één stuk gevestigd zijn. Zij zouden ons meer informatie kunnen geven.

There are no people, but there is a trail to the archaeological site of El Peru, about six kilometers deep in the jungle. It must be connected in some way to the research team based in the national park, I thought. Hoping that the crocodiles do not choose this part to rest, we place our tent and we decided to spend the night first.

The plan the next morning was simple. We head deeper into the jungle via the trail that leads to the Maya site. Along the way we had to meet someone who is active on the archaeological site. After half an hour of walking my suspicion turned out to be justified. We arrive at a camp where two workers are settled for three months at a time. They could give us more information.

Ze raden ons aan om de archeologische site te bezoeken en het nabijgelegen meer. Tegelijk bieden ze ons ook aan om hier te overnachten. Een boot hebben ze echter niet. ‘Misschien kunnen de mensen van Guacamayas iets regelen.’ besluiten ze. Geen ontvangst.

We spenderen de dag dan maar verder met de jungle trek naar El Peru en Laguna de Peru. Onderweg spotten we nog enkele schildpadden, neusberen, apen en een witte valk. De belofte dat we beter ontvangst zouden hebben in de archeologische site werd niet vervuld.

They recommend us to visit the archaeological site and the nearby lake. At the same time, they also offer us to spend the night here. However, they do not have a boat. “Maybe the people of Guacamayas can arrange something.” they conclude. No receipt.

We then spend the day with the jungle trek to El Peru and Laguna de Peru. Along the way we spot some turtles, nose bears, monkeys and a white falcon. The promise that we would have better reception at the archaeological site was not fulfilled.

Finding a way back home

Onze enige optie was nu om de trail te volgen naar het onderzoekscentrum van de Guacamayas in de hoop dat zij een boot voor ons konden regelen. In de ochtend van dag drie begonnen we aan deze anderhalf uur durende tocht. Stiekem hoopten we tegen de middag in Pasa Caballos te zijn zodat we nog iemand konden vinden die ons op krokodillentour wou meenemen. De vele muggen en stekelige planten die de weg blokkeerden maakten de wandeling niet meteen aangenaam. Bij aankomst bij de Guacamayas werd het nog iets erger. Geen kat te zien ( wel twee grijze vossen en kolibri’s). Er zit niets anders op dan 10 km te voet verder doorheen de jungle te trekken richting Paso Caballos.

‘Hé, daar is iemand’, wijst Luna naar de rivier. Een man met een boot bevindt zich dicht bij de oever. Wanneer we vragen of hij ergens heengaat, schudt hij zijn hoofd. De man komt naar ons toe en het blijkt om Carlos te gaan, de man die we eerder al ontmoetten in de bus en ons overnachting aanbood. Hij biedt ons een kop koffie aan. Het geluk blijkt helemaal aan onze zijde als hij ons voor een klein bedrag naar Pasa Caballos kan brengen met de boot. Ook vindt hij het goed om eerst te rivier af te varen om krokodillen te spotten.

Our only option now was to follow the trail to the Guacamayas research center in the hope that they could arrange a boat for us. In the morning of day three we started this one and a half hour trip. We secretly hoped to be in Pasa Caballos by noon so that we could find someone who wanted to take us on a crocodile tour. The many mosquitoes and spiky plants that blocked the road did not immediately make the walk pleasant. On arrival at the Guacamayas it got a little worse. No cat to be seen (but two gray foxes and hummingbirds). There is nothing more to do than to continue 10 km on foot through the jungle towards Paso Caballos.

“Hey, there is someone,” Luna points to the river. A man with a boat is close to the shore. When we ask if he is going somewhere, he shakes his head. The man comes to us and it turns out to be Carlos, the man we met earlier on the bus and offered us overnight accommodation. He offers us a cup of coffee. The happiness is completely on our side when he can take us to Pasa Caballos for a small amount by boat. He also agrees to first sail down the river to spot crocodiles.

Rio San Pedro en Rio Sampuc zijn twee rivieren die hier in de buurt stromen. Beiden zijn een ware hotspot voor de bultkrokodil (Morelet crocodile). Het duurt dan ook niet lang vooraleer we enkele forse exemplaren spotten. Geen reuzepythons die krokodillen wurgen, maar ons driedaagse avontuur vervulde alle verwachtingen. Na de nacht te hebben doorgebracht in onze tent in het midden van het dorp, wacht ons nog de vroege busrit richting Flores. Heftig genoeg om ons volledig wakker te schudden. Als we later het nieuws te lezen krijgen over de drugsoorlog die enkele dagen terug in het park plaatsvond, is de vermoeidheid helemaal verdwenen.

Rio San Pedro and Rio Sampuc are two rivers that flow around here. Both are a true hotspot for the Morelet crocodile. It does not take long before we spot some large specimens. No giant pythons strangling crocodiles, but our three-day adventure fulfilled all expectations. After spending the night in our tent in the middle of the village, the early bus ride to Flores awaits us. Enough for us to wake us up completely. When we later get to read the news about the drug war that took place a few days back in the park, the tiredness has completely disappeared.

Do you see the crocodile?