Een gevoel van ongeloof overmand me als ik uit het vliegtuig in Kathmandu stap. Jarenlang heb ik er van gedroomd, maar nu is het een realiteit. Ik neem in Nepal deel aan een expeditie voor de beklimming van een achtduizender, de Lhotse. Het surreële geloof wordt nog groter als we in het hotel worden begroet door expeditieleider Dan Mazur.

Toch valt een stukje stress meteen van me af als ik na enkele uren al mijn voedselpakketten mag ophalen bij de douane. Zo had ik besloten een deel van mijn expeditie zelf te plannen, waaronder alle expeditiemaaltijden die ik een tweetal weken eerder had opgestuurd. De komende dagen zou ik rustig kunnen doorbrengen in Kathmandu met enkele van mijn expeditiegenoten die nog enkele last minute aankopen doen bij de vele shops met expeditie gear.

On my way to Everest Base Camp

Flight to Lukla

In steden heb ik het snel gehad. Ik was dan ook maar wat blij als we op 9 april richting de luchthaven trokken voor onze vlucht naar Lukla. Althans dat hoopten we, want een garantie is er nooit. We hadden flexibele tickets op zak wat betekende dat we pas konden vliegen als er ergens plaats was. Helaas beloofde het scherm in de luchthaven niet veel goeds. Tal van vluchten hadden last van vertraging of waren gecanceld. Pas na een drietal uur zaten we op de bus op de tarmac. Maar helaas, na nog eens een uur wachten keerde die terug richting het luchthavengebouw. Dat terwijl de helft van onze groep al op een vliegtuig zat. Het zag er niet goed uit… Uiteindelijk zouden we na acht uur te hebben gewacht in de terminal de shuttlebus terugnemen naar het hotel.

Voor de volgende dag hadden we maar weinig meer hoop om een vlucht te halen. Niet alleen omdat de weersvoorspelling bijster slecht was, maar ook omdat alle reizigers die hun vlucht vandaag geannuleerd zagen voorrang hadden op ons. Plan B dus. Na een groepsoverleg werd beslist om morgen met een busje naar Ramechap te rijden waar een kleinere luchthaven is. Daar zouden op maandag ook vluchten richting Lukla vertrekken werd ons beloofd. Het nadeel? Een minstens zes uur durende rit op slechte wegen. Maar dat is enkel meer avontuur toch?

Van die mening zou ik terugkomen als een misselijk gevoel me begint te overmeesteren. ´Gelukkig´ heeft Mark hetzelfde probleem en stoppen we bij het eerstvolgende restaurant. Uiteindelijk bereiken we na zonsondergang ons hotelletje in Ramechap, waar we morgenvroeg hopen te kunnen vliegen.

De vlucht naar Lukla was iets waar ik stiekem naar uitkeek. Niet alleen was de luchthaven in Lukla enkele jaren terug nog ´de gevaarlijkse luchthaven ter wereld´ door zijn ligging in de bergen en korte landingsbaan, maar de vlucht zelf beloofde een panoramisch en eerste blik op de Himalaya.

Met een iets blauwere hemel lijkt alles goed te komen vandaag. Beter nog, we wegen onze bagage en kort nadien mag een eerste deel van onze groep het vliegtuig in en zien we hen het luchtruim kiezen. ´Jullie zijn de volgende´ wordt ons gezegd. De vlucht duurt amper 20 minuten en we hopen dan ook dat het toestel snel terugkeert voor het weer omslaat. Als we een klein uur later eenzelfde toestel op de landingsbaan zien staan met een andere groep die instapt, ontstaat bij ons een kleine paniek. Zeker omdat het weer naar de middag toe minder zou worden. Onze Nepalese vrienden lopen hectisch rond en een kwartierje later zien we hen terug met nieuwe vliegtickets. Ditmaal een andere maatschappij. Was er dus toch iets verkeerd gegaan. Gelukkig mogen we kort erna door de erg minieme security check en worden we zelf wat ´stouter´ waardoor we ons verzekeren van de volgende vlucht.

Namche Bazaar: our first meters up

Na een korte lunch in Lukla was het tijd om onze eerste stappen op de Everest Base Camp trek te zetten. Ironisch genoeg zouden we vandaag meer dan 200 hoogtemeters afdalen in plaats van klimmen. Mijn persoonlijke doel was om iedere etappe zo traag mogelijk af te leggen. Zo zou ik heel wat energie kunnen conserveren en tegelijk ook beter acclimatiseren. De expeditie is immers geen sprint, maar een marathon. Onze eerste tea house bevond zich iets noordelijker dan Phakding. Een tocht van amper 7 kilometer, maar waar we toch zo´n vijf uur over deden, niet alleen omdat er onderweg meerdere checkpoints zijn waar het wel erg lang duurt. Onderweg is er dan ook heel wat te zien en slenteren we van het ene kleine dorp naar het andere. Een helderblauwe hemel maakt de prachtige groene vallei nog mooier. En alsof er nog geen kleur genoeg is, dan zien we overal nog de Tibetaanse gebedsvlaggetjes. Onze trail volgt de wildstromende rivier stroomopwaarts en leidt ons af en toe via een omweg rond een stupa met mani-stenen of over een suspension bridge. Een traject die we op dag twee richting Namche Bazaar zouden verderzetten.

Tot de beroemde Hillary suspension bridge verliep onze trekking nog vrij vlak. Daar zou zo meteen verandering inkomen. Meteen erna begint het pad stevig te klimmen, Namche Hill, een eerste test voor iedere trekker op de trail naar Everest BC en ook voor ons. Met een bergklimmerstempo (erg traag dus) zigzaggen we ons een weg naar boven. Een beklimming die ons in ongeveer twee uur – maar zonder al te veel problemen -zou brengen bij de laatste checkpoint, op zo´n twintig minuten van Namche. Hier gaat het evenmin vlot, maar we genieten van de rust vooraleer we onze laatste meters richting Namche Bazaar inzetten. Twintig minuten later slenteren we doorheen de geplaveide smalle straatjes langs de vele winkeltjes, bars en restaurants. Onze lodge Hill Top lag zoals gevreesd helemaal bovenaan de stad. De zin in een yak burger verleidde ons tot een tussenstop bij Trek Away. Iets wat we zeker hadden verdiend.

Acclimatisation and first view on 8000 meter peaks

Namche Bazaar is een trekkersparadijs door de vele hotels en restaurants die redelijk wat comfort bieden. Door zijn ligging op 3500 meter kiezen de meeste wandelaars er dan ook voor om hier een extra rust/acclimatisatiedag in te lassen. Zo ook wij dus. Al hebben we onze planning een klim naar het Everest View Hotel staan om iets te drinken, en uiteraard een eerste zicht te krijgen op ons einddoel.

Het uitzicht zou indrukwekkender worden dan gedacht. Nog voor we het hotel bereiken zien we de top van Everest al voor een eerste keer opduiken. Mijn doel, de Lhotse is nog iets beter zichtbaar. Mijn blik zou er niet meer van afwijken en het hele team was evenzeer onder de indruk van het eerste zicht op de 8000´ers.

The villages higher up

Het voordeel van de acclimatisatie zou meteen getest worden. Vanuit Namche trekken we richting enkele andere dorpjes hogerop. Onze hike vandaag begint relatief eenvoudig met enkele korte stukken op en neer zonder al te veel hoogte te winnen. Uiteindelijk dalen we zelfs af tot de hoogte van de rivier die we uiteindelijk oversteken. Wat volgt is de grootste uitdaging van de dag. Een pittige beklimming richting Tengboche. Wandelaars die niet goed geacclimatiseerd zijn hebben hier ongetwijfeld veel moeite. Gelukkig lijkt de acclimatisatie bij mij wel z´n werk te hebben gedaan en kom ik zonder vrij veel moeite boven aan. Het is inmiddels ruim in de namiddag en hoewel we nog een flink stuk moeten wandelen naar Pangboche, gelegen op 3750 meter, besluiten we eerst nog het monnikenklooster te bezoeken. Het is een van de bekendste bezienswaardigheden van de hele trek en staat niet voor niets op de UNESCO werelderfgoedlijst.

Heel wat wandelaars eindigen hun dag hier in Tengboche. Voor ons staat er nog een flink stuk op de planning. Het vervolg begint aangenaam zonder al te veel zware stukken. Samantha, Paul en ik wandelen dan ook op een rustig tempo verder. De rest van ons team is al voorop. Enkel de twee Ieren halen ons op een gegeven moment nog in. Het uitzicht onderweg blijft adembenemend. De Ama Dablam, ook wel eens de Matterhorn van de Himalaya genoemd, torent boven de omgeving uit en domineert het panoramisch landschap. Laat in de namiddag zien we de eerste akkers en wandelen we Pangboche binnen. Daar vergezellen we ons team in de enige bakkerij in het dorp. Als ik de kaneelkoeken zie liggen komt het water me al in de mond. Het duurt dan ook niet lang vooraleer er eentje op mijn bord voor mijn neus ligt.

De volgende dag trekken we verder naar Dingboche, maar voor we beginnen met de korte hike, gaan we nog eerst naar het klooster van Pangboche waar we onze zegening kunnen krijgen. Allereerst wordt ons gevraagd om een witte sjaal te kopen waarin we een donatie kunnen stoppen voor het klooster. Als we dan bij het klooster zelf dan nog eens om geld worden gevraagd om toegang te krijgen tot het gebedsgedeelte, hoeft het voor mij echter niet meer. Ik besluit met enkele anderen buiten te wachten tot een deel van het team de ceremonie heeft voltooid. In het Base Camp wacht ons immers nog de purja ceremonie ook.

De hike begint met een stukje neerwaarts vooraleer het geleidelijk aan hoogtemeters wint. Dingboche ligt op zo´n 4400 meter hoogte, maar nergens wordt de wandeling erg zwaar. Hoewel we nu stilaan in ijlere lucht komen gaat het vooralsnog erg vlot en lijk ik nooit problemen te hebben met de inspanning of hoogte. De rustdag / acclimatisatiedag in Dingboche zou daar nog eens extra goed aan doen.

Als acclimatisatie kiezen we ervoor om een nabijgelegen piek te beklimmen. Een belangrijke inspanning willen we goed acclimatiseren voor we Everest BC bereiken. De piek heeft een hoogte van zo´n 5000 meter. De wandeling is een uitdagende want vanaf het begin klim je omhoog. Het eindpunt zie je in de verte liggen maar lijkt niet meteen dichter te komen. Erg vind ik het niet, want met het aangename weer geniet ik van het uitzicht. Niet alleen op Dingboche beneden, maar ook Ama Dablam die nu een heel pak dichter lijkt te liggen. Ik wandel mee met Samantha die het bij momenten wat moeilijker heeft. Hoewel we op ons eigen tempo wandelen is dat nog zo traag niet. Voor het laatste klauterstuk onder de top halen we nog de twee Ieren van ons team in. Op de top zouden we de rest van het team tegenkomen die onze foto´s namen.

The last steps to Everest BC

Vanuit Dingboche trekken we verder voor de laatste dagen richting Everest BC. Nu we geacclimatiseerd zouden moeten zijn tot 4400 meter, zou de hoogte van Everest BC niet veel problemen mogen opleveren. Alhoewel. Een aantal mensen waaronder de Ier Michael heeft last van de hoogte en doet het rustiger aan. Het begin van dit deel van de trek is gelukkig vrij vlak. Dit helemaal tot in Thukla waar we ś middags lunchen. In de namiddag zouden we het wel zwaar krijgen. Niet fysiek, verrassend genoek, maar wel mentaal. We passeren de Memorial met klimmers die in de Himalaya, waaronder op Everest en Lhotse zijn verongelukt. Dat Scott Fisher en Rob Hall, bekend van de Everest´96 ramp hier een herdenkingsplaats hebben wist ik. Maar dat het hele veld bezaaid zou liggen met verschillende torentjes gebouwd uit stenen en Nepalese bidvlaggetjes kwam hard binnen. Zeker eens je alle verhalen leest, de leeftijden ziet en erbij stilstaat dat ze hun laatste weken op dezelfde manier als wij binnenkort hebben doorgebracht. Misschien liepen ze hier nog lachend voorbij…

In Lobuche genieten we nog van een welverdiende rust vooraleer we de volgende ochtend de laatste etappe naar BC wandelen. Een aantal mensen kiezen ervoor om dit pas de volgende dag te doen. Ik begon echter te smachten naar mijn tentje die inmiddels zou klaarstaan in Everest BC. En ik voelde me erg goed. Dus waarom niet? De laatste is echter wel een lange dag en een vrij zware. Voor de eerste keer tijdens de hele trekking voelde ik vermoeidheid. Was het omdat het (tijdelijke) eindpunt in zicht was? Hoe dan ook, het terrein werd een flinks stuk rotsachtiger dan de voorbije dagen. En hoewel we op bijna 5000 meter zaten, was het nog steeds niet koud. Integendeel. In Gorak Shep, het laatste ´dorp´ voor Everest BC lunchen we nog met het team. De gebruikelijke keuzes waren Dal Bhat, Momos en pasta.

In Gorak Shep zie je bijna Everest BC liggen. Tenminste, er is een rotsachtig stuk dat het zicht belemmert. Toch zou het niet lang duren vooraleer we de eerste gele tentjes van het Everest BC zouden zien in de verte. Een gevoel van kippenvel overmant me. Ik ben er vrij zeker van dat het niet de kou is, want de zon voel ik nog stevig branden op mijn armen. Daar in de verte ligt het, denk ik bij mezelf. Mijn thuis voor de komende weken.