Surviving on the heart of a palm tree, the minty-fresh taste of a termite or the woody tones of a water vine might be the nightmare of any traveler. However if you have an adventurous spirit and find yourself in the jungle with an empty food pack and water bottle, you will need to find a way to survive. Fortunately, the rainforest has so much to offer. Here are a few tips on how to survive in the Belizean rainforest.
Find water
Humans can survive weeks without food, but only a few days without water. So your first concern should be to find water in the jungle. And yes, even though you find yourself in the rainforest, one of the wettest environments on this planet and – if your lucky – maybe in the rainy season or hurricane season, this still doesn’t mean that it will be easy to find a lifesaving beverage when stranded in the jungle. Sure, you can stand in the middle of the jungle with your mouth open, waiting for the rain to pour in, along with al the other bugs and bacteria you weren’t expecting. However, a better way would be to use nature’s resources.
Vines
In the Belizean rainforest, there are three types of water vines. Look around for a hanging vine that appears to be a loose root. Cut the end of the vine off and cut the vine down. Hold it up and let the water drop in your mouth.
For those who are stranded in the jungle without a knife or machete, the coconut is an alternative. Bust it open, using a hard surface to reach the water. The same you can do for the Cohune fruit. Try to make a deep hole in the coconut in stead of busting it wildly. You don’t want the milk to drain out before the had the chance of drinking it.
Boil rain water
If you are unsure if the water you found is drinkable, boil it. This works for rain as well.
Start a fire
Having fire is important to boil water and keeping you warm. Due to the wet environment, it’s not always easy to start a fire in the jungle.
Look for dried wood (bamboo won’t burn well). This could be difficult but if you can’t find any scattered on the ground search for holes in trees and cut away pieces from this area. It will be dry and you can build a fire with it. Damp wood will burn once your fire has been started.
Make a shelter
If you’re stuck in the rainforest for a long time, you will need a shelter to keep you safe. However you don’t want to put too much time and effort creating a shelter, so you probably want a simple construction. Your best option is to create a lean-to, a structure that will lean up against a tree. Use branches to built the structure and cover it with (palm)leaves.
Keep moving
The reason why you not want to put too much effort in a shelter is that it’s best to keep moving. You probably want to reach civilization in the near future, so the only way to do so is to keep moving. Orientate yourself may be hard when you’re lost in the jungle, so here are a few tips.
Follow a source of water
Streams or rivers generally lead to some kind of civilization so your best bet is to follow a river. This way you also have a source of water closeby.
Track signs of wildlife
If you don’t find a river or stream, look around you for signs of wildlife and see where they are heading. Animals seek out for water as well and have better natural instincts than us, humans.
Find Food
Termites
The taste of fresh mint is a great way for settling your stomach. Besides that it also has a few other health benefits. Unfortunately,they can be difficult to obtain when they are crawling around a tree. Minty-tasting termites are one of the delicacies in the rainforest. However, for a meal you would need so many that it’s practically impossible, but they make a light snack on the go.
Here’s how to do it:
Find the biggest nest you see. It looks like a massive tumor on the bark or branches of a tree. If you have a knife, slash it open. If not, find a rock or stick to bash into the nest. For a full meal, give it a good whack. If you’re just looking for a small snack, get your hands in there. Let them crawl onto your hand. Grab the bugs between your front teeth and snack away. If you get it in the right spot, there’s a very satisfying pop. They have a great minty taste and the protein will keep you alive.
Fruit
For those who are not to keen on satisfying themselves with insects (or are vegetarian, is that possible with insects?), the jungle provides another source of food: the fruit of the Cohune Palm Tree. They look like miniature coconuts and grow on tall trees. Unless you’re quite a climber, satisfy yourself with those that fell on the ground. Crack the shell with a stone and you can scoop out the meaty inside. It has an earthy flavour though. Another type of fruit easily to be found in the Belizean rainforest is the pacaya.
Just remember to stick to eating stuff you know. Look for things such as pacaya, the heart of the palm tree, snails, … If you can’t find any of these don’t try any of the other fruits or plants around you. You never know what could be poisonous. Instead, focus on trapping animals.
Set up traps
Setting up traps isn’t so hard. In fact, the best traps are the easy ones. Traps allow you to catch small mammals or birds when you are asleep. This saves energy for your other tasks.
Another option is to catch fish. Making your own spear is easy if you have small knife at hand. In the Belizean jungle, you can find crab and snails in the streams. However the crabs are only active at night.
Watch for predators
Predators in the jungle are all around you and they come in all different forms. The best thing you can do is move quietly and as quickly as possible. You don’t want to seem like a threat to anything. That means, if you do see something, back away slowly and be prepared for anything.
Be aware of your surroundings and listen to any suspicious noises will also keep you safer because you’ll be able to react faster. Listen for changes in the noises around you as well. A change could signal danger.
If you don’t have a machete or large knife at hand, it might be useful to make your own weapon, like a sharpened bamboo for self defense.
Avoid bad experiences
It’s easy to get a bad experience in the jungle as there are so many nasty creatures and plants in the jungle that may harm you. Snakes is one big worry. Another is an army of ants. For your own safety, do everything possible to avoid army ants. Once their train is broken, they will follow the scent of whatever got in their way, swarm it, and attack it. Also, mosquitos will bite you. Just try to limit the number of mosquito bites, since they can leave the larve of the botfly under your skin. It takes several weeks for it to erupt and even though it won’t kill you, the experience is extremely unpleasant.
Another piece of advice: be careful with mushrooms. While there are some types that are edible, most of them are poisonous.
Here a few more survival tips if you find yourself lost in the jungle:
If you don’t have any mosquito repellent, tie a t-shirt over your head and let it hang down over your neck.
Rub mud on your exposed skin. Once it dries, it will form a crusty barrier against mosquitoes.
Use campfire smoke at dawn and dusk to help repel insects.
Shake out your shoes or boots before you put them on each day. Scorpions and spiders like to hide inside them.
Rivers and streams often lead to human settlements.
Look to monkeys for advice on what kinds of fruits and plants are safe to eat.
Leave piles of rocks along your trail as a rescue signal.
Break branches at eye-level on your path to let rescuers know which direction you’re traveling.
Use a smoke signal to alert rescuers. Find an open spot for the smoke to rise, then cover the fire with wet palm fronds for several seconds at a time in bursts of three, the signal for distress.
It took us five days (the last day of our trip!) to finally get a confirmed scenic flight over the Great Blue Hole in Belize. No, we hadn’t realized in advance it would have been such a hassle to book the flight, but after some frustrating experiences and disappointments, we finally got our seat!
We spent five days in Caye Caulker, Belize and reserved one day to fly over the Great Blue Hole, one of the ocean’s wonders of the world. Weeks before we sent emails to different companies, all of us telling to show up on the day to see what they could do. Unfortunately, as it turns out, it wasn’t much. A minimum of three people is required to confirm the flight. There were only two of us, so we needed a third person.
What is the Great Blue Hole?
The Great Blue hole is a huge submarine sinkhole located off the coast of Belize. It is located in the Lighthouse reef, a small atoll that is part of the Belize Barrief Reef, some 70 km off the mainland. The circular-shaped hole has a diameter of 318 meter and is 124m deep, making it a one of the best diving locations in the world. The submarine cave was formed when the sea level was much lower. Only when the ocean began to rise, the cave was flooded.
Is it worth it?
The cost of the scenic flight over the Blue Hole varies from 250 USD to 750 USD (private charter), meaning it’s quite expensive. For us, the only option was to get two seats in a three seater or five seater, limiting the cost to the 250 USD. Still, a lot of money for an one hour flight.
However, it was on my bucket list for quite some while and I had high expectations of it. Afterwards, I have to say it exceeded all my expectations. In my opinion it’s definitely worth it as it’s the best way to see the Blue Hole and get an idea of the magnitude of the Belize Barrief Reef.
What to expect?
The scenic flight over the Great Blue Hole takes about one hour, departing from Belize City or San Pedro (in the future Caye Caulker will be added as well) and gives you the chance to soak up aerial views of the Turneffe Atoll, the Belize Barrief Reef and watch in awe as the turquoise ocean turns into a deep blue coloured and majestic Blue Hole.
Basically the flight takes you over the Belize Barrief Reef towards the Turneffe Atoll and the Great Blue Hole. Your pilot will fly six times around it in total: three times for every side of the plane and each time on a different altitude. This allows you to get a good view on the Great Blue Hole from different angles.
As it turns out, our pilot really liked flying and we’ve got some additional experiences, including acrobatic manoeuvres over the Barrief reef at a very low altitude. It made the experience of the flight even better.
How to book your scenic flight?
We tried many different ways to book a scenic flight over the Great Blue Hole, and in the end E-Z Boy Tours managed to confirm our seats via the Cari-Bee Air Services, a private charter with five seats. However there are different ways of booking your scenic flight:
Book with a company in Caye Caulker
When you are staying on the islands, such as Caye Caulker, this is when you will start seeing signs of scenic flight tours. Pretty much every company in Caye Caulker can help you arrange the scenic flight, however only a few actually advertise on it:
E-Z Boy Tours
Tsunami Adventures
Anda de Wata Tours
Every company needs a minimum of three people to confirm the flight and this is quite tricky, so it helps to be flexible about the day. If you’ve put the scenic flight on your itinerary, the best thing you can do is contact one of these companies the first day you set foot on the island and put your name on the waiting list.
The advantage of using a tour company is that they are making the calls to look for extra people to fill up the spots. And yes, they work together as well. They use a three-seater of a five-seater plane for the tour.
Book directly with airline company in San Pedro or Belize City
Another option to book the scenic flight is by going directly to the airline companies that offer this scenic flight:
Tropic Air – They offer scheduled flights on Tuesday’s and Thursday’s at 11am in San Pedro and on Tuesday’s, Wednesday and Sunday at 11am departing from Belize City.
Maya Island Air – Scenic flights departing from San Pedro at 11am on Monday, Wednesday and Thursday.
The disadvantage of working directly with airline companies is that they use aircrafts with a capacity of up to 11 people.
Book a Private charter
If none of the above options got you a seat in the plane, there is one last option: book your own private charter. Unless you travel with a big group, this might be too expensive. Booking a private charter is only for those who’ve no problems spending a lot of money on this flight.
Tropic Air
Tropic Air can depart from all locations (Belize City, San Pedro and in the future: Caye Caulker). They can fly any day of the week with suggested departures at 10am and 2pm. Since you will be booking 3, 6 or an 11 seat plane, you are expected to pay for all seats (780 USD and up).
‘You would expect the machete to be much sharper.’ Linsay puts her index finger on the sharp side of the machete she just received from our Marcos Cucul, a Maya guide with an exceptional experience when it comes to surviving in the jungle. Like a real-life Lara Croft she puts the machete back in the sheath hanging around her hip.
There were two reasons why we chose Belize as our travel destination: the Belize Barrief Reef and the Belizean jungle. The latter was added to be terrain we were not familiar with, us deciding to take a Jungle Survival Course with Maya Guide Adventures. Spending three days and two nights deep into the Belizean rainforest, on a place where jaguars, boa constrictors and the puma have their home. This experience would make acquaint us with the hostile environment of the jungle.
The jungle as a source of food
The many poisenous snake species, hunting jaguars and the lack of food the next few days make this environment one of the most dangerous ones we ever found ourselves into. That we were on our way to camp presented some fun stories about the many botflies in this area, laying eggs under your skin via mosquitoes, giving you a burning feeling as they live as parasites, not yet included. And believe us if we say that you will start worrying seriously when you see the first five mosquito bites appear. Fortunately all those worries disappear when you got bitten fifty times (no exaggeration) and spend all your time scratching the itch.
How hostile the jungle environment may well be, at the same time it’s a great source of food and water. With lots of rain having fallen out of the sky the past few days above mainland Belize, lack of water was no issue. More than once during our journey we found ourselves in thirty centimeters deep puddles of water and mud. ‘Taste this. It’s very nutritious.’ Marcos gives us a stem that looks like an asparagus and cuts his open. ‘This is the fruit of the Pacaya palm.’ Inside there are numerous green stamens that remind us of the hyped loombracelets. The taste is very bitter. Too bitter to our taste. ‘For tonight.’, he says and starts picking the pacayas from the tree. Okay, so our dinner would be bitter loom bracelets, so what? Fortunately, soon after Marcos pointed out to a tasty way of washing it down. He grabs a vine and tells us this is called the tea vine by the local people of Belize. When it’s boiled in water, you get a delicious kind of jungle coffee. In the evening, it turned out to be our cup of tea.
The jungle as our new home
With many snakes being camouflaged by the foliage on the ground, a tent isn’t the safest option to spend the night. A hammock on the other hand… Trees are easily found in the jungle and with a tarp hanging above our hammock, we’re assured of a dry and safe night. At least, that would ‘ve been the case if we hadn’t drunk too much jungle coffee, making us pee at least three times a night. Opening your hammock, check with your head torch if there aren’t any snakes laying underneath your hammock and looking for a decent spot to ‘drain’ the coffee. Just in time, it springs to mind that I better check for snakes here as well. When I return to my hammock barefeeted, I hope that mosquitoes didn’t take advantage of that opportunity to accompany me in my cocoon. Alas, the buzzing of a still actively hunting mosquito marks the beginning of a short, but severe battle before I can continue my night’s sleep…until my next visit to the loo.
Setting traps and looking for food
No alarm clock in the jungle. Only a family of howler monkeys that isn’t too happy with our stay in their territorium. Their intimidating roar is what wakes us up in the morning. Our first task of the day is boiling water from the nearby river on the campfire. After another cup of jungle coffee (I know…) and some grilled pacaya for breakfast, a serious challenge lies ahead. With a sharpened machete in hand, we chop ourselves a way through the dense ferns and plants of the jungle, looking for food. Our plan is to set a trap, hoping to catch a bird. However, for this we need some bait. It takes nearly an hour before we reach a small river where we start wading and looking for snails, the favorite snack of several birds living in the lower parts of the jungle. ‘You see this?’, Marcos says. ‘These small mushrooms are edible. With his machete he cuts the small mushrooms off the fallen tree trunk and puts them in his pockets.
Once back closer to camp, we look for the perfect spot to set a trap. A piece of string, a flexible small tree, some branches and our bait. That’s all we need to set up the type of trap you only see in cartoons. Step by step we are explained the different knots used that will trigger the trap when a bird nibbles the bait. And let’s hope it doesn’t get catapulted pops up in my mind when we test the trap with our finger.
Nothing to do except waiting, so for now we have to look for a different way of filling our stomachs. Besides pacayas, snails, shrimps and small fish, there is another important source of nutrition to be found in the jungle: the heart of palm. With the aid of our machete we cut the trunk of the palm tree until it collaps. A chore not to be completed in five minutes. Once cleaved in half, a white mass appears, similar to the a huge asparagus. The clog is big enough to eat for a few days and tastes delicious when grilled.
Hiking at night in the jungle
I have a terrible fear of snakes. Big or small. When Marcos tells us that everyone in Belize, including himself, is very cautious when it comes to the snakes that live here in Belize, I’m relieved I’m not the only one. Or should I start worrying instead since he just confesses he’d rather not encounter them as well? Fortunately, most snakes (and other animals in the jungle) are nocturnal. Including the jaguar and the tapir that we would like to catch a glimpse of. There is no other way but to go out there at night. It’s 2am when we carefully crawl out of our hammock and prepare ourselves for a night hike. About fifteen minutes later, we witness the first sign of wildlife: jaguar tracks. Only thirty meter away from our camp. ‘Only a few hours old.’, Marcos says.
Our hope for seeing a jaguar increases, eventhough our best chances are the next few days when we camp three days in the Cockscomb Basin Nature Reserve. Hiking at night through the dense jungle is way more exciting than in daytime. You can feel that is everything is becoming more active now. With our head torch that lights up the little eyes, we never noticed until now how many spiders there are around is. Not much later, we are about to see the largest of them all: the tarantula. Although it crawls back into his hole shortly after. With a small branch, Marcos lures the tarantula outside his hole giving us the opportunity to admire it.
Despite having hike for two hours in the dark and not having seen a jaguar, we have the feeling of having been very close. When the next morning we wake up (no howler monkeys this time), it’s time for us to return to the outside world. Real jungle survival experts we have not become. Time was too limited for this, but we did have a great first introduction in surviving in a – for us – completely new environment. One of which we dare to state it’s not the last time we have spend time in.
Do you want to learn how to set traps, how to build a shelter with ferns, how to get water from vines or what you can eat in the jungle? Maya Adventure Guide offers Jungle Survival training courses suited for every level. During our own three day adventure we learned a lot and the experience gave us a taste for more. For sure, we will return to Belize in the future and embark on a longer jungle survival adventure.
Looking for an off-the-beaten-path travel destination where you can experience top-notch adventures? Look no further: Belize should be the country entered when buying flight tickets. The small Central American nation offers some of the biggest adventures you can experience in your life!
Take a Jungle Survival Course
The main part of Belize’s territory is covered by dense jungle, only to be split up by the scenic Hummingbird Highway. One way or another, when exploring Belize, you will end up in this hostile environment. Just to be well prepared, it can be useful to take a jungle survival course. Maya Guide Adventures offers 3-4 day courses or if you are up for it, even longer. During these courses you will learn how to build a shelter, how to make fire, what you can and cannot eat and how to set traps to catch birds and mammals.
When you want adventure you can try one of the adventure races in Belize. Registered teams will be competing eachother in a 500 km race by mountainbiking, canoeing, pack rafting, trekking & orienteering, caving and rappeling. It shouldn’t be a surprise that you need to deliver a medical form as well. Only for experienced adventurers, since you will be spending quite some time in the jungle.
Snorkel the Belize Barrier Reef
When searching for the best scubadiving location, people always think of the Great Barrief Reef in Australia. However, Belize’s Barrief Reef might even be a better option to explore the amazing underwater world. This is the second largest barrier reef in the world. When spending time in Caye Caulker or San Pedro, the snorkel tour in the Hol Chan Marine Reserve is one we can recommend as you will see sharks, sting rays, barracudas and some amazing coral!
Dive the Great Blue Hole
The Great Blue Hole is one of the world’s best diving locations. This submarine sinkhole is located some 70km off the coast of Belize and takes a quite a long trip to get there (3 hours). If you’re not up for the bumpy boat ride, you can always choose to make a scenic flight over it. We even made a video of it.
How to book a scenic flight over the Great Blue Hole?
Rivertubing
The many rivers and streams in Belize are perfect for kayaking, but if you think paddling is a little bit too dull, Belizeans have another option: rivertubing. Rivertubing is the perfect alternative if you want to float down the many waters in a special way. You will be conquering the gentle currents on an inner tube! Let’s face it, there ain’t much more adventure than floating in a tube on a river in the middle of the jungle. Maya Walk Tours offers tours starting from San Ignacio to the popular Caves Branch River for 85USD.
If you have plans of visiting Cockscomb Nature Reserve during your trip, you can rivertube the river for only 15 USD/ pp.
La Ruta Maya Belize River Challenge
La Ruta Maya Belize River Challenge is a gruelling multi-day canoe race travelling a perilous river route across the country of Belize. The route runs West to East along the Macal. This annual competition is entered by 80 canoes paddling 250 km in 4 days! It starts off at San Ignacio, close to the Guatemalan border, only to end up in Belize City. Be ready for the adventure of your life!
Explore ancient Maya Ruins
The dense jungle of Belize hides some ancient ruines waiting to be explored. While new ruins are still discovered, there are a few well-known Maya sites that are worth visiting. Close to San Ignacio, you can make a half-day trip to the nearby Xunantunich ruins or the site of Cahal Pech. A more adventurous journey is by joining a tour to – or rent a car and drive to – Caracol, the largest ancient Maya archaeological sites ever excavated in Belize, located in the Cayo district.
Jaguar spotting in Cockscomb Basin
One of the best wildlife experiences you can have during your visit to Belize is spotting a jaguar. Your chances are at best when visiting Cockscomb Basin Wildlife Sanctuary, Belize’s most famous jaguar sanctuary. However these type of cats are nocturnal so to improve your odds of actually encountering a jaguar, you have to hike early in the morning when they are active. There are numerous trails to be hikes. We spent three nights at Cockscomb Basin and considered a highlight during our Belize trip.
Here is a guide on what to do when you’re visiting Cockscomb Basin
Rappel the Black Hole
When you hear about rappeling the Black Hole, they are talking about Actun Loch Tunich, the ‘Mother of all Caves’. This sinkhole sits about 100m above the basin below, and some 60 meters above the rain forest canopy. With the aid of a system of rappelling ropes, you can descend all the way down the hole. An unforgettable experience that will give you an adrenaline boost for sure.
Caving
Even when going below ground level you will find adventures in the Central American country. Actun Tunichil Muknal or the ATM cave close to San Ignacio, is a well-known site amongst visitors, since this caving experience will make you wade through hip-deep water and show you glimpses of skeletal remains as an extra thrill. However, during our visit to Belize, we opted for the Crystal Cave in Blue Hole NP. A less visited but more thrilling experience of caving. At moments you will have to squeeze, scramble and crawl yourself through the cave. If you’re lucky, your guide will take you to the ‘Wonderland’ deep inside the cave.
Read about our experiences in Crystal Cave
Canoe in Barton Creek Cave
Barton Creek Cave is one of the many caves that were used by the Mayas for ancient rituals such as agricultural rituals, ferility rites and human sacrifice. It is one of the longest wet caves making it ideal to explore by canoe.
Chamonix naar Zermatt. Of hiken van de Mont Blanc tot de Matterhorn, twee van de beroemdste pieken in een gebergte waar Frankrijk, Zwitserland en Italië samenkomen: De Alpen. (Augustus – September 2014)
Het is al meer dan een jaar geleden dat ik boven op de top van de Mont Blanc stond. Ik herinner me nog dat Ruben en ik een paar dagen voor onze summit bid eveneens de kabellift naar de Aguille du Midi hadden genomen om de top van de Mont Blanc van dichtbij te zien. Nu stonden we met z’n drieën te poseren op dezelfde plaats, met het bergmassief die de Chamonixvallei domineert in de achtergrond. Het voelde als een déjà-vu om met Linsay en Tijs door Chamonix te wandelen. Vorig jaar vertoefde ik hier een maand alleen in afwachting van de beklimming van de hoogste piek. Deze keer was het doel anders: van de Mont Blanc tot de Matterhorn hiken doorheen de Franse en Zwitserse Alpen, met een rugzak van zowat 15 kg.
Chamonix
Hoger dan Everest
De Walkers Haute Route is een alternatieve route voor een bergtocht die Chamonix met Zermatt verbindt. Met hoogtes tot net geen 3000 meter toch nog hoog genoeg om van de mooiste panorama’s en beroemdste vierduizenders van de Alpen te genieten. Strikt gezien gaat het zelfs om een huttentocht van een kleine 200 kilometer waar je ofwel gebruikt maakt van hotels in de valleien of berghutten wanneer je eindpunt van de dag zich in de bergen bevindt. In totaal worden er 11 cols overwonnen en zo’n 12000 hoogtemeters overwonnen. Dat is maar liefst anderhalf keer de hoogte van Mount Everest. De Walkers Haute Route mag dan wel beginnen op Frans grondgebied, toch steken we via Col de Balme op het einde van de Chamonix-vallei al snel de Zwitserse grens over. Het betekent evenzeer het definitief achter ons laten van het Mont Blanc massief.
Het weer in de bergen
Het is midden in de nacht als Linsay en ik wakker worden door een bulderend lawaai. Hevige windstoten doen onze tent wapperen alsof hij elk moment de lucht in kan gaan. “Het is de föhn, denk ik.”, fluister ik haar toe en luister naar de windvlagen die vanuit de bergen naar onze slaapplaats lijken te waaien. Slapen met dit lawaai lijkt toch niet meer te lukken, dus luisteren we vol spanning hoe de wind door de bergpassen giert. Met het slechte weer dat ze vanaf vannacht hebben voorspeld, zijn we al blij dat het enkel bij de hevige wind blijft. Onze tent bleek bij eerdere kampeertripjes immers niet altijd waterbestendig te blijven bij hevige regenbuien. Om vier uur in de ochtend komt echter het worst case scenario uit. Hevige regen zorgt ervoor dat de tent doorweekt wordt, ondanks de extra poncho die we op de tent hadden bevestigd.
Grand Combin
Tegen de ochtend is het nog steeds niet gestopt met regenen. Ondanks het blijven uitstellen, zat er dan ook niets anders op dan in de gietende regen alles op te kramen. Met twee mogelijke routes – eentje over de Fenêtre d’Arpette, een hoge bergpas naast een gletsjer en de andere via de bossen – is het kiezen welke de veiligste en beste optie is om te wandelen. Al snel besluiten we te gaan voor de modderige paden doorheen de bossen via Alp Bovine, een klein alpenhutje gelegen in een al even modderige alpenweide en omsingeld door koeien. Tot over onze enkels in de modder ploeterend en de loslopende nieuwsgierige Zwitserse koeien met hun typische bel ontwijkend houden we hier even halt.
Peer pressure
‘Volgende nacht slaap ik in een warm bed in een hotel.’, aldus Tijs nadat onze situatie nog een stuk erger werd. Door de hevige regen waren kleine watervallen, grote watervallen geworden. Stroompjes die je anders makkelijk kon oversteken werden nu serieuze uitdagingen. Als we bij de eerste waterval een sterke stroming van minstens drie meter breed moesten oversteken was het zoeken naar een veilige manier om de overkant te bereiken. Met onze trekking poles zochten we naar de grootste stenen. Wankelend zochten we naar de balans die we dreigden te verliezen door de sterke stroming. Eén keer uitglijden betekende een hevige val of erger: een val in de dieperik. Uiteindelijk moesten we vier keer een dergelijke waterval oversteken vandaag. Met het water sijpelend uit onze wandelschoenen komen we uiteindelijk aan in Champex-Lac. ‘Daar is een hotelletje.’, glundert Tijs. Linsay en ikzelf wisselen een korte blik uit. We hadden ervoor gekozen om de volledige tocht met een tent af te leggen en no way dat we dit al na amper drie dagen zouden opgeven. Al verraadt de blik in Linsay haar ogen, dat ook zij nu heel even twijfelt om de nacht in een warm bed door te brengen. Zeker nu het nog steeds geen minuut was gestopt met regenen. Tijs had al de hele dag geopperd voor een goedkope overnachting in een jeugdherberg, zodat alles grondig kon drogen (en vooral door het feit dat hij niet graag in een tent slaapt). ‘Ik heb er geen probleem mee als je de nacht doorbrengt in een jeugdherberg…’, begin ik. ‘maar zelf ga ik mijn tent op de camping plaatsen.’ Om niet als een watje over te komen, besluit Tijs – tegen zijn zin – om ook de nacht op de camping door te brengen.
Cabane de Mont Fort
De Grand Combin
De komende dagen verlaten we de charmante valleien die het begin van onze tocht hebben getypeerd. Als volleerde ibexen zouden we nu hoogtemeters verslinden en dieper de bergen in trekken. Onze eindbestemming voor de komende twee dagen zijn dan ook telkens hooggelegen berghutten. Met andere woorden: heel wat klimwerk voor de boeg. Met een gezapig tempo hiken we richting Cabane de Mont Fort, een eerste berghut. Wanneer we boven de boomgrens uitkomen kijken we uit op een panorama dat niet snel zal gaan vervelen. De Grand Combin, een groot besneeuwd bergmassief is een van de grote landschapskenmerken die we tijdens onze trektocht zouden aanschouwen.
Sentier de Chamois
Slapen op grotere hoogtes is niet voor iedereen weggelegd. Niet alleen is de lucht al een stuk ijler, maar ook de temperaturen zijn een pak lager. Voor het eerst sliepen we boven de 2000 meter, in de nabijheid van Cabane de Mont Fort. Dat betekende, om het zacht uit te drukken, een frisse nacht. Slapen in de tent in plaats van een verwarmde berghut zorgde dan ook dat we dat temperatuurverschil hebben gevoeld. De koude nacht leek reden genoeg voor Tijs om een nieuwe poging te ondernemen om ons te overtuigen de volgende nacht wél in de berghut te slapen. Een beslissing die Linsay en ikzelf nog even afwimpelden. Via het Sentier des Chamois, de zwaarste optie voor vandaag met drie cols hopen we vandaag vooral voor het eerst ibex en chamois te zien. We volgen het smalle bergpad terwijl we nog steeds genieten van het zicht op de Grand Combin met zijn meerdere pieken boven de 4000 meter. Ondanks het feit dat we vanavond opnieuw in de buurt van een berghut zouden eindigen, hebben we opnieuw heel wat hoogtemeters te overbruggen. Gelukkig spotten we af en toe eens wat wildlife om de pijnlijke kuiten even te vergeten.
De volledige weg tot aan Col Termin had bij het mooiste geweest tot nog toe. Voor die reden alleen al waren we blij dat we niet de kortere alternatieve route naar Col de Louvie hadden genomen. Vanaf Col Termin daalden we lichtjes af, terwijl we Lac de Louvie in de diepte zagen liggen. Na enkele uren stevig geklommen te hebben, een tweede rotslawine te hebben gekruist, waren we op de tweede col van de dag. Deze was ongetwijfeld een pak zwaarder dan de vorige en alles wees erop dat met nog een col in het vooruitzicht dit wel eens de zwaarste etappe van de hike naar Zermatt kon worden. Veel tijd om te rusten was er niet. Niet alleen omdat er op de col simpelweg niets was, maar ook om goed op schema te blijven. De vroege start was er niet enkel om uit het zicht te blijven tijdens het wildkamperen maar ook omwille van de weersvoorspellingen. Op de hoogte waar wij zaten was er immers slecht weer en bijgevolg weinig zichtbaarheid uitgegeven. Dit samen met de slechte wegaanduidingen die er zouden zijn na Col de Louvie kon betekenen dat we zouden verdwalen en dus zouden moeten terugkeren. Gezien de route die we moesten afleggen doorheen de bergen, was de kans om een slaapplek te vinden onderweg quasi onbestaande.
Uitzicht vanaf Cabane de Dix
Pas de Chèvres
Nadat we de volgende ochtend langs het uitgestrekt Lac de Dix wandelden, hadden we opnieuw de keuze tussen twee verschillende routes: via Col Riedmatten of Pas de Chèvres. De keuze voor deze laatste was al maanden geleden gemaakt. Al was het maar omdat we de passage via de laddertjes zagen als een van de hoogtepunten van de Haute Route. Na een korte stop bij Cabane de Dix, steken we de gletsjer onder de berghut.
Op de col heb je op een heldere dag voor de eerste keer zicht op de piramidevormige piek van de Matterhorn. Bewolking verknalde dit panorama voor ons. Vanaf de Pas de Chèvres daalden we snel af richting Arolla. De alpenstad die ook op het parcours van de Tour of the Matterhorn ligt, was de eerste stad sinds Le Châble dat we tegenkwamen.
De laddertjes van Pas de Chèvres
Het waren drie zware dagen geweest, waarin we elk een dip hadden gehad. De voorbije dagen als last dragend was Arolla als een oase in een woestijn. Een droom, een fata morgana in gedachten maar toch reëel. Het klimmen naar Cabane de Dix, het oversteken van Glacier de Cheilon en de ladder van de Pas des Chèvres. Het waren als zandkorrels tijdens onze woestijntocht. Zandkorrels maar met de grootte van reusachtige boulders en bergketens. Hindernissen op ons pad. Arolla betekende de helft van de hike naar Zermatt. Op een of andere manier voelde het aan alsof het zwaarste voorbij was.
De Europaweg
De dagen volgend na Arolla begonnen we steeds meer te af te tellen naar de Europaweg, een bergroute die een alternatief bood voor de ‘saaiere’ valleiwandeling naar Zermatt.
De wandelaar is bijna constant blootgesteld aan de diepte en moet meer dan eens gevaarlijke passages berucht door steenlawines of andere gevaren, doorkruisen. De onstabiele toestand van de Europaweg moet niet onderschat worden maar de fantastische panorama’s lonen erg de moeite.
De passage in ons gidsboek hadden we meer dan eens gelezen. Toch hadden we nooit getwijfeld om onze hike van Chamonix naar Zermatt af te sluiten met de Europaweg. Dat veranderde niet toen we ‘s ochtends vroeg wakker werden in Gasenried en opmerkten dat het opnieuw regende. De regenval mocht dan niet zo erg zijn als op dag drie, het zorgde ervoor dat we door de bewolking geen panorama’s konden aanschouwen.
Jungen
Grote rotsblokken en los grind zorgde ervoor dat we geconcentreerder naar het pad voor ons keken. Dat versterkte nog toen we enkele waarschuwingsborden tegenkwamen. ‘Warning, cross this area quickly.’ De borden vestigden de aandacht op een grote steenlawine die we moest oversteken. De steenlawine, de Grosse Graben combe, stond nog steeds bekend voor het naar beneden vallen van gesteentes. Vanaf dat punt werd de Europaweg er niet beter op. Steenlawines werden afgewisseld door paden in slechte toestand die we met behulp van ‘fixed ropes’ moesten passeren. Het voortdurend opletten van waar je je voeten moest zetten en de zware rugzak zorgde voor een nog snellere vermoeidheid. Vermoeidheid die je op een route als vandaag best kon missen om geen levensbedreigende fouten te maken.
De Europaweg
Het was inmiddels zes uur geleden dat we vanuit Gasenried vertrokken waren. Hoe ver zou de Europahut nu nog zijn? Het springen van rotsblok naar rotsblok en het zoeken naar het juiste pad doorheen een steenlawine was tijdrovend geweest. Na het passeren van een smalle richel zagen we een wankele suspension bridge in de mist. En daarachter… eindelijk de Europahut. ‘Max 4 personen. Niet schommelen.’ De brug zag er verre van stevig uit en in het achterhoofd houdend wat er met de andere brug gebeurd is vonden we het beste idee om één per één over te steken. Een tiental minuten en een paar selfies later stonden we bij de Europahut.
“Wat is het plan nu?”, vroeg Tijs sippend van zijn cola. We hadden net een gedetailleerde uitleg van de omleiding bekeken. De nieuwe, zogezegd stevigere suspension bridge die beschreven stond in de gids als ‘veel betrouwbaarder dan de vorige’, had het vorig jaar begeven en ligt naast de oude in de afgrond. Door de onstabiele natuur van de rotsen in de buurt hebben ze besloten geen nieuwe brug meer te maken. Het gevolg voor ons was dat we een omleiding van vijf uur extra moesten maken richting Zermatt. “Dat betekent twaalf uur in plaats van zeven.”, zucht Linsay. We waren het erover eens dat dit teveel was voor een laatste wandeldag. Mijn ideale laatste dag was een korte wandelafstand zodat we nog genoeg tijd hadden om Zermatt te bezoeken vooraleer huiswaarts te keren. Met de omleiding bleek dat onmogelijk. “Tenzij..”, stelde ik voor. “.. we vandaag nog een heel stuk afwandelen.” “Of gewoon naar de vallei afdalen en van daaruit verder wandelen.”, zei Tijs die geen zin meer leek te hebben in de hike. “Dan zijn we vanavond nog in Zermatt en slapen we in een warm bed op hotel.” Afdalen naar de vallei betekende een saai laatste stuk naar Zermatt, doorheen een bouwwerf. Iets wat we kost wat kost wilden vermijden. Uiteindelijk kozen we, ondanks de heuse tegenstand van Tijs, voor de omweg van vijf uur vandaag nog om te leggen.
Walkers Haute Route – een trektocht met veel hoogtepunten
Met nog geen eindbestemming voor de dag in gedachten werd het onderweg nog brainstormen. Naar de vallei en morgen terug omhoog of ineens naar Täschalp die nog zeven uur verder lag dan de Europahut. Halfweg de afdaling werd beslissen noodzakelijk. Een nieuwe versperring zorgde ervoor dat we in snel overleg ervoor kozen om ineens naar Täschalp te trekken. “Doe je rugzak af.”, zegt Tijs tegen Linsay en hij begint vanalles te versteken. “Als we nog voor het donker in Täschalp willen raken, dan zullen we aan een hoog tempo moeten klimmen.” Het alpendorpje lag opnieuw boven de 2000 meter, en na de afdaling vanaf Europahut betekende dit dat we opnieuw heel wat hoogtemeters omhoog moesten. Linsay had de laatste dagen meer en meer moeite met klimmen en na een zware dag als vandaag zou het veel te lang duren vooraleer we Täschalp bereikten. Nadat we al het zwaarste uit Linsay haar rugzak bij Tijs en ikzelf hadden gestopt, startten we aan een stevig tempo te wandelen. De rugzak was veel zwaarder dan de voorbije twee weken maar het was de enige manier.
Zermatt én de Matterhorn
De Matterhorn was ons doel sinds we de eerste stappen uit de Chamonix-vallei zetten. Op sommige momenten tijdens onze twee weken durende hike waren er mogelijkheden om een glimp van de piramidevormige berg op te vangen. Bewolking stak er telkens een stokje voor, alsof de climax uitgesteld moest worden. De Matterhorn, één van de meest beroemde en gefotografeerde bergen ter wereld, was onze eindbestemming voor vandaag.
Suspension Bridge, net voor de Europahut
In een vrolijke stemming lieten we Täschalp achter ons. Met een korte wandeling van zo’n drie uur op het programma waren we dichter dan ooit bij Zermatt. Het plan was om via een hoge aangegeven route doorheen de vallei naar Zermatt te wandelen. Zo bleven we hoog tot we Zermatt via een ‘achterpoortje’ binnen zouden wandelen. Hoog wandelen betekende niet alleen vermijden van de saaie laatste kilometers naar Zermatt langs een treinspoor en bouwwerf maar ook uitzichtpunten passeren waar de Matterhorn hoog boven de vallei uitstak. Onze vrolijke stemming werd al gauw gekelderd toen er voor de zoveelste keer een wegomlegging aangeduid stond op de Europaweg. Opnieuw was een stuk van de bergroute te onstabiel om te gebruiken.
Na zorgvuldig de kaart te hebben bekeken en de opties te hebben overlopen bleef er maar één optie over om Zermatt te bereiken: afdalen naar de vallei en via de traditionele Walkers Haute Route naar Zermatt wandelen. “Alle moeite voor niets.”, zuchtte Linsay. “Twaalf uur wandelen op één dag om met een climax af te kunnen sluiten en dan moeten we alsnog de saaiere route nemen.” Ik liet het niet met woorden merken maar de ontgoocheling was groot. Sinds Gasenried had ik alle mogelijkheden overlopen om een perfect einde van de hike te hebben. Maar de onstabiele natuur van de Europaweg eiste zijn tol. Van de hele Europaweg die we hadden moeten afleggen was meer dan de helft onbruikbaar door steenlawines of passages die op instorten stonden.
De eerste glimp van de Matterhorn
Die ontgoocheling vergaten we snel wanneer we nog zo’n 50 meter boven de vallei zaten. “Daar.” Ik wees tussen de bomen door naar de top van een berg waarvan de rest omringd was door wolken. “Dat is hem. De Matterhorn.” Ik nam mijn fototoestel en trachtte tussen de bomen door de piramidevormige top vast te leggen. Een uur later poseerden we met zijn allen nogmaals voor een laatste keer. Ditmaal in het centrum van Zermatt. Onze trektocht door de Alpen, van Chamonix naar Zermatt – Mont Blanc naar Matterhorn – was voltooid.
Wil je de Walkers Haute Route wandelen? Dit avontuur kan je nu ook zelf plannen met de hulp van onze e-guide Walkers Haute Route.
Last year we participated in a real ghost hunt vigil and stayed at Britain’s most haunted castle to finally have an answer to the same old question: ‘Are ghosts for real?’ Unfortunately, it left us behind with only more doubts. Are these vigils a scam? We don’t believe so. With Halloween only a few days away, it’s time for a reflection.
We joined a professional group of ghost hunters in Liverpool to check out the Newsham Park Hospital, an abandoned asylum that formerly was used as an orphanage. With room for 400 orphans and later 400 patients, inside it is a truly decayed scene with the assembly hall, a chilling mortuary, a warren of corridors (the notorious ‘naughty boys corridor’ where children were punished), dormitories, nine psychiatric wards, winding staircases with anti-suicide grills and treatment rooms. Rusting broken beds and wheelchairs still lie scattered around. Spending a night keeping vigil turned our sceptic look at things into doubts as we did witness some strange behaviour in the building. Moving items, succesful table tipping sessions, … Do we believe in ghosts now? No, not yet, but we won’t be claiming it’s all fake either. Joining a professional ghost hunt or vigil is not a scam in our opinion. It’s a way for them to raise enough money to ‘rent’ an evening in a big haunted location they want to investigate. Something they could not do if it wasn’t for the many enthusiastics who want to experience a ghost encounter.
Ghost hunting. Not just on Halloween.
You would think these organized ghost hunts are just a creepy way of spending Halloween but no. Ghost hunts are a real phenomenon in the UK and there are dozens of haunted locations all over the country. Ghost hunters really do believe in paranormal activity (or they are really good actors!). Ok, sometimes they are overexited when some activity is perfectly explainable by a wind gust or airborne dust. But still…
We did check if these ghost appearances were fake by spending a night in Britains most haunted castle: Chillingham Castle. We booked a room which was claimed to be haunted and checked for ourselves. Again strange noises at night (while the castle was abandoned) and a bizarre phone call (while there was no reception) made our experience not much more than a story without explanation. We promised that day that we would come back again for another ghost hunt.
If you’re interested in having your own vigil, here are a few things you need to know:
Location, location, location
Ghosts can be found in pretty much every location. Allthough abandoned buildings with some history often do the trick to encounter some spirits. From lost souls to murder victims, playful spirits to angry ones. Don’t trespass but get permission for keeping vigil. In ‘The best best locations for a ghost hunt‘ we discuss the best places to hold a vigil.
Don’t go alone
Bring some friends with you. They are not only an extra pair of eyes and ears but are a safer option since you’re exploring an old, secluded building that could be structurally unsafe. You never know if you need some help. You may also want to share the experience with a team and have other people there to verify any sightings. You should also tell other people where you are going, and if possible, take a mobile phone.
Be prepared
Once you have decided on the location, it is wise to explore first in daytime. Make a map of the hazardous places and pinpoint the spot(s) you want to investigate. Also do your research on the location. Find out as much as possible about the ghost(s) you may encounter. When do they appear? Where have they been spotted? Are they vocal?
Talk to the spirits like they are living people
Don’t forget these ghosts were people once too and you are on their property now. Introduce yourself and ask permission to take pictures and be on their property. Invite them to be in your photos. If they respond in any way to requests, thank them. When you leave, thank them for having you.
Follow your instincts when taking photos
If you feel you need to take a picture in a certain direction, take it. Take pictures behind you over your shoulder. Take as many photos as you can. The more pictures you take the better chance you will have catching something strange.
Have proper equipment with you
If you experience paranormal activity, you’re going to want proof and that means having the right equipment for the job. A digital camera and voice recorder is standard stuff. Make sure the batteries are charged and you have spare ones with you. Pen and paper are also interesting for taking notes on anything abnormal such as changes in temperature, flickering lights and unexplained noises.
Another piece of equipment, widely used by professional ghost hunters, is an EMF metre. Spirits can be detected by interrupting or creating their own electromagnetic fields and EMF metres can detect extremely weak static, electric and magnetic fields. Most ghosthunters also take a thermometer, laser grid, motion detectors and ghost box with them for capturing anything paranormal.
Ask a lot of questions
It’s advisable to ask a lot of questions as if you know the ghosts are there. ‘What is your name?’, is better than, ‘Is there anyone there?’.
You want to spend your next Halloween not watching Paranormal Activity or Poltergeist? Why not keep vigil in one of Britains most haunted places? You can book one of the events on hauntedrooms.co.uk. They offer ghost hunts all year round. The best locations for a ghosthunts you can read in our blogpost ‘The best locations for a ghost hunt‘.
The basking shark is the second largest fish in the ocean, after the whale shark. They have an average length of 6.7 – 8.8 meters. They have a torpedo-like body shape and prefer to ‘bask’ in the upper layers of the water, which can give you quite a fright when all you see is the dorsal fin gliding through the sea.
They can be found in temperate seas the world over, including the Irish coastline
Distribution map of Basking shark
When to see the basking shark in Ireland?
It’s hard to say when the exact period is since there are always early and late sightings, but basically basking shark season in Ireland starts in April and runs through to early August. Peak of the season is mid May to mid June, giving fantastic opportunities to spot them.
Ideal basking shark weather
Having calm weather after a period of sunny days in May or June are your best chances to spot the basking shark. When the seas are calm, it is easier to see the tell-tale dorsal fin breaking the water surface. Besides that, fine weather gives a boost to the phytoplankton production, which in turn increases the concentration of zooplankton at the water’s surface, attracting the sharks up to feed.
Where to see the basking sharks in Ireland?
Basking sharks live wherever there is an aggregation of the zooplankton they feed on and can occur anywhere around the Irish coastline during the spring and summer months. However, there are a few hotspots that will raise your chances. From the south coast of West Cork to the Western coastline in Kerry, the North West coast of Mayo, Sligo and Donegal (Malin Head).
Basking shark in Ireland. Best hotspot: south of the Blasket Islands (Slea Head)
The best place in Ireland to see the basking shark however is near the Blaskets Islands on the tip of the Dingle Peninsula (Slea Head). Anywhere with a good view over a large expanse of water is suitable. Headlands, such as Slea Head, are ideal, as they give an expansive view of the open ocean. Basking sharks are often seen at the surface of the water, so bays and inlets with shallow water are an option as well. For this reason, the bay near Wine strand is a good spot as well.
How to see them?
There are several options to see the basking shark. Since they venture very close to the shore and follow the aggregations of zooplankton it is possible to see them from the beach. Even better if you choose a watching site above sea level.
To improve your odds of spotting a basking shark, you can opt to join a eco-boat tour, starting in Dingle harbour. The most adventurous option however, is to get yourself a kayak and venture on the waters on your own.
Tips to spot the basking shark:
Spotting a basking shark requires a lot of patience. Scan the water surface methodically looking for tell-tale signs of shark activity — here are some things to look out for:
Flashes of sunlight: The black dorsal fin of the basking shark is very shiny when wet. On sunny days, this fin can work like a mirror.
Diving gannets: Diving gannets gather over shoals of fish they feed on. This type of fish often eat the same plankton that basking sharks are feeding on — so the birds are a good indirect indicator that there could be sharks around.
Tidal fronts: In places where warm water meets cooler water, a tidal front causes an oily slick of water off a headland or at the mouth of a bay. These fronts attract plankton, the basking shark often feeds on.
Het land van de groene heuvels, steile kliffen, eeuwenoude kasteelruïnes en de mythische leprechauns. Je raadt meteen welk land we kozen als allereerste reisbestemming van dit jaar. Nee, we gingen niet op zoek naar de pot goud op het einde van de regenboog maar wel naar indrukwekkende landschappen en een stevige portie avontuur uiteraard.
Met onze VW minibus de ferry op
Alsof het landschap in Ierland nog niet groen genoeg is, reisden we vanuit Cherbourg met onze olijfgroen gekleurde Volkswagen T2 dormobile uit 1974. Ierland zou de komende twee weken vooral een eerste trial worden voor onze oldtimer bus.
Eens aangekomen in Rosslare trokken we naar Lough Hyne, een klein meer in het zuidwesten van de provincie Cork. Het meer is uniek omdat het via Barloge Creek door een klein kanaal dat bekend staat als The Rapids, verbonden wordt met de Atlantische oceaan. Het getij zorgt ervoor dat je tweemaal per dag vanaf Lough Hyne de Atlantische oceaan kunt bereiken. Het was dus wachten tot de volgende ochtend vooraleer we onze kajak in het water dropten en begonnen te peddelen. Het fantastische weer zorgde ervoor dat we een eerste indrukwekkend zicht op de kliffen van de Ierse kust kregen.
Kajakken langs de Ierse kust
Wild Atlantic Way
Een kajaktochtje op de Atlantische oceaan en een verkenning in een zeegrot later stonden we terug op de oevers van Lough Hyne. De komende dagen zouden we al rondrijdend met onze VW bus doorbrengen op Beara Peninsula, Killarney en de Ring of Kerry, allen onderdeel van de Wild Atlantic Way, een 2500 kilometer lange kustroute die tot de mooiste ter wereld behoort. En met het goede weer dat voorspeld wordt, zou het die naam zeker eer aan doen. Maar ons hoogtepunt op het schiereiland Iveragh zou letterlijk en figuurlijk de beklimming van Carrauntoohill worden. Vreemd genoeg was het zoeken naar het beginpunt moeilijker dan de beklimming zelf (al had onze teleurstellende gps daar veel mee te maken).
With our VW minibus along the Wild Atlantic Way
De reuzenhaaien van Dingle
Wat voor weer wordt het? Een vraag die je iedere dag moet stellen wanneer je door het regenachtige Ierland reist en waar volgens een Ier die we ontmoetten op Dingle maar één antwoord op is: “s’Ochtends je gordijnen open trekken en kijken.” Het weer op Ierland is zo wisselvallig dat het amper in te schatten is. Helaas zagen we eens op Dingle de keerzijde van ons klavertje vier. Net nu we dichter bij onze twee grootste avonturen kwamen: kajakken voor de Cliffs of Moher en kajakken op het uiterste punt van Dingle, Slea Head nabij de Blaskets Islands. Hier zijn de basking sharks ofwel de reuzenhaaien (tweede grootste haaiensoort ter wereld) vaak te spotten. (Read our post on how to see the Basking sharks?) Kajakken terwijl de wijd opengesperde mond van de reuzenhaai aan het wateroppervlak komt was dan ook hetgeen we het meest naar uit keken. De vele wind maakte het echter onmogelijk om op zee te kajakken. Een laatste verwoede poging nabij Wine strand om de haaien te zien ten spijt, bleven we teleurgesteld achter.
On the summit of Carrauntoohill
Cliffs of Moher
Niet alleen kregen we geen haaien te zien, maar ook ons kajakavontuur nabij de Cliffs of Moher kwam in gedrang. Kajakken met golven die tot drie meter boven je kajak uittorenen is niet meteen de veiligste activiteit als je in de oceaan voor de beroemde Cliffs of Moher peddelt. Met twee dagen in Doolin besloten we de eerste dag te gebruiken voor het wandelen van het coastal path. Een indrukwekkende trail die soms wel erg dicht bij de rand van de 200 meter hoge kliffen verloopt en die ons het mindere weer van de voorbije dagen even deed vergeten. Helaas was de wind de volgende ochtend nog steeds niet geminderd en besloten we maar ons kajakavontuur langs de Cliffs of Moher definitief op te bergen. Of tenminste tot een volgend bezoek aan Ierland.
