Chamonix naar Zermatt. Of hiken van de Mont Blanc tot de Matterhorn, twee van de beroemdste pieken in een gebergte waar Frankrijk, Zwitserland en Italië samenkomen: De Alpen. (Augustus – September 2014)

Het is al meer dan een jaar geleden dat ik boven op de top van de Mont Blanc stond. Ik herinner me nog dat Ruben en ik een paar dagen voor onze summit bid eveneens de kabellift naar de Aguille du Midi hadden genomen om de top van de Mont Blanc van dichtbij te zien. Nu stonden we met z’n drieën te poseren op dezelfde plaats, met het bergmassief die de Chamonixvallei domineert in de achtergrond. Het voelde als een déjà-vu om met Linsay en Tijs door Chamonix te wandelen. Vorig jaar vertoefde ik hier een maand alleen in afwachting van de beklimming van de hoogste piek. Deze keer was het doel anders: van de Mont Blanc tot de Matterhorn hiken doorheen de Franse en Zwitserse Alpen, met een rugzak van zowat 15 kg.

Chamonix

Hoger dan Everest

De Walkers Haute Route is een alternatieve route voor een bergtocht die Chamonix met Zermatt verbindt. Met hoogtes tot net geen 3000 meter toch nog hoog genoeg om van de mooiste panorama’s en beroemdste vierduizenders van de Alpen te genieten. Strikt gezien gaat het zelfs om een huttentocht van een kleine 200 kilometer waar je ofwel gebruikt maakt van hotels in de valleien of berghutten wanneer je eindpunt van de dag zich in de bergen bevindt. In totaal worden er 11 cols overwonnen en zo’n 12000 hoogtemeters overwonnen. Dat is maar liefst anderhalf keer de hoogte van Mount Everest. De Walkers Haute Route mag dan wel beginnen op Frans grondgebied, toch steken we via Col de Balme op het einde van de Chamonix-vallei al snel de Zwitserse grens over. Het betekent evenzeer het definitief achter ons laten van het Mont Blanc massief.

Het weer in de bergen

Het is midden in de nacht als Linsay en ik wakker worden door een bulderend lawaai. Hevige windstoten doen onze tent wapperen alsof hij elk moment de lucht in kan gaan. “Het is de föhn, denk ik.”, fluister ik haar toe en luister naar de windvlagen die vanuit de bergen naar onze slaapplaats lijken te waaien. Slapen met dit lawaai lijkt toch niet meer te lukken, dus luisteren we vol spanning hoe de wind door de bergpassen giert. Met het slechte weer dat ze vanaf vannacht hebben voorspeld, zijn we al blij dat het enkel bij de hevige wind blijft. Onze tent bleek bij eerdere kampeertripjes immers niet altijd waterbestendig te blijven bij hevige regenbuien. Om vier uur in de ochtend komt echter het worst case scenario uit. Hevige regen zorgt ervoor dat de tent doorweekt wordt, ondanks de extra poncho die we op de tent hadden bevestigd.

Grand Combin

Tegen de ochtend is het nog steeds niet gestopt met regenen. Ondanks het blijven uitstellen, zat er dan ook niets anders op dan in de gietende regen alles op te kramen. Met twee mogelijke routes – eentje over de Fenêtre d’Arpette, een hoge bergpas naast een gletsjer en de andere via de bossen – is het kiezen welke de veiligste en beste optie is om te wandelen. Al snel besluiten we te gaan voor de modderige paden doorheen de bossen via Alp Bovine, een klein alpenhutje gelegen in een al even modderige alpenweide en omsingeld door koeien. Tot over onze enkels in de modder ploeterend en de loslopende nieuwsgierige Zwitserse koeien met hun typische bel ontwijkend houden we hier even halt.

Peer pressure

‘Volgende nacht slaap ik in een warm bed in een hotel.’, aldus Tijs nadat onze situatie nog een stuk erger werd. Door de hevige regen waren kleine watervallen, grote watervallen geworden. Stroompjes die je anders makkelijk kon oversteken werden nu serieuze uitdagingen. Als we bij de eerste waterval een sterke stroming van minstens drie meter breed moesten oversteken was het zoeken naar een veilige manier om de overkant te bereiken. Met onze trekking poles zochten we naar de grootste stenen. Wankelend zochten we naar de balans die we dreigden te verliezen door de sterke stroming. Eén keer uitglijden betekende een hevige val of erger: een val in de dieperik. Uiteindelijk moesten we vier keer een dergelijke waterval oversteken vandaag. Met het water sijpelend uit onze wandelschoenen komen we uiteindelijk aan in Champex-Lac. ‘Daar is een hotelletje.’, glundert Tijs. Linsay en ikzelf wisselen een korte blik uit. We hadden ervoor gekozen om de volledige tocht met een tent af te leggen en no way dat we dit al na amper drie dagen zouden opgeven. Al verraadt de blik in Linsay haar ogen, dat ook zij nu heel even twijfelt om de nacht in een warm bed door te brengen. Zeker nu het nog steeds geen minuut was gestopt met regenen. Tijs had al de hele dag geopperd voor een goedkope overnachting in een jeugdherberg, zodat alles grondig kon drogen (en vooral door het feit dat hij niet graag in een tent slaapt). ‘Ik heb er geen probleem mee als je de nacht doorbrengt in een jeugdherberg…’, begin ik. ‘maar zelf ga ik mijn tent op de camping plaatsen.’ Om niet als een watje over te komen, besluit Tijs – tegen zijn zin – om ook de nacht op de camping door te brengen.

Cabane de Mont Fort

De Grand Combin

De komende dagen verlaten we de charmante valleien die het begin van onze tocht hebben getypeerd. Als volleerde ibexen zouden we nu hoogtemeters verslinden en dieper de bergen in trekken. Onze eindbestemming voor de komende twee dagen zijn dan ook telkens hooggelegen berghutten. Met andere woorden: heel wat klimwerk voor de boeg. Met een gezapig tempo hiken we richting Cabane de Mont Fort, een eerste berghut. Wanneer we boven de boomgrens uitkomen kijken we uit op een panorama dat niet snel zal gaan vervelen. De Grand Combin, een groot besneeuwd bergmassief is een van de grote landschapskenmerken die we tijdens onze trektocht zouden aanschouwen.

Sentier de Chamois

Slapen op grotere hoogtes is niet voor iedereen weggelegd. Niet alleen is de lucht al een stuk ijler, maar ook de temperaturen zijn een pak lager. Voor het eerst sliepen we boven de 2000 meter, in de nabijheid van Cabane de Mont Fort. Dat betekende, om het zacht uit te drukken, een frisse nacht. Slapen in de tent in plaats van een verwarmde berghut zorgde dan ook dat we dat temperatuurverschil hebben gevoeld. De koude nacht leek reden genoeg voor Tijs om een nieuwe poging te ondernemen om ons te overtuigen de volgende nacht wél in de berghut te slapen. Een beslissing die Linsay en ikzelf nog even afwimpelden. Via het Sentier des Chamois, de zwaarste optie voor vandaag met drie cols hopen we vandaag vooral voor het eerst ibex en chamois te zien. We volgen het smalle bergpad terwijl we nog steeds genieten van het zicht op de Grand Combin met zijn meerdere pieken boven de 4000 meter. Ondanks het feit dat we vanavond opnieuw in de buurt van een berghut zouden eindigen, hebben we opnieuw heel wat hoogtemeters te overbruggen. Gelukkig spotten we af en toe eens wat wildlife om de pijnlijke kuiten even te vergeten.

De volledige weg tot aan Col Termin had bij het mooiste geweest tot nog toe. Voor die reden alleen al waren we blij dat we niet de kortere alternatieve route naar Col de Louvie hadden genomen. Vanaf Col Termin daalden we lichtjes af, terwijl we Lac de Louvie in de diepte zagen liggen. Na enkele uren stevig geklommen te hebben, een tweede rotslawine te hebben gekruist, waren we op de tweede col van de dag. Deze was ongetwijfeld een pak zwaarder dan de vorige en alles wees erop dat met nog een col in het vooruitzicht dit wel eens de zwaarste etappe van de hike naar Zermatt kon worden. Veel tijd om te rusten was er niet. Niet alleen omdat er op de col simpelweg niets was, maar ook om goed op schema te blijven. De vroege start was er niet enkel om uit het zicht te blijven tijdens het wildkamperen maar ook omwille van de weersvoorspellingen. Op de hoogte waar wij zaten was er immers slecht weer en bijgevolg weinig zichtbaarheid uitgegeven. Dit samen met de slechte wegaanduidingen die er zouden zijn na Col de Louvie kon betekenen dat we zouden verdwalen en dus zouden moeten terugkeren. Gezien de route die we moesten afleggen doorheen de bergen, was de kans om  een slaapplek te vinden onderweg quasi onbestaande.

Uitzicht vanaf Cabane de Dix

Pas de Chèvres

Nadat we de volgende ochtend langs het uitgestrekt Lac de Dix wandelden, hadden we opnieuw de keuze tussen twee verschillende routes: via Col Riedmatten of Pas de Chèvres. De keuze voor deze laatste was al maanden geleden gemaakt. Al was het maar omdat we de passage via de laddertjes zagen als een van de hoogtepunten van de Haute Route. Na een korte stop bij Cabane de Dix, steken we de gletsjer onder de berghut.

Op de col heb je op een heldere dag voor de eerste keer zicht op de piramidevormige piek van de Matterhorn. Bewolking verknalde dit panorama voor ons. Vanaf de Pas de Chèvres daalden we snel af richting Arolla. De alpenstad die ook op het parcours van de Tour of the Matterhorn ligt, was de eerste stad sinds Le Châble dat we tegenkwamen.

De laddertjes van Pas de Chèvres

Het waren drie zware dagen geweest, waarin we elk een dip hadden gehad. De voorbije dagen als last dragend was Arolla als een oase in een woestijn. Een droom, een fata morgana in gedachten maar toch reëel. Het klimmen naar Cabane de Dix, het oversteken van Glacier de Cheilon en de ladder van de Pas des Chèvres. Het waren als zandkorrels tijdens onze woestijntocht. Zandkorrels  maar met de grootte van reusachtige boulders en bergketens. Hindernissen op ons pad. Arolla betekende de helft van de hike naar Zermatt. Op een of andere manier voelde het aan alsof het zwaarste voorbij was.

De Europaweg

De dagen volgend na Arolla begonnen we steeds meer te af te tellen naar de Europaweg, een bergroute die een alternatief bood voor de ‘saaiere’ valleiwandeling naar Zermatt.

De wandelaar is bijna constant blootgesteld aan de diepte en moet meer dan eens gevaarlijke passages berucht door steenlawines of andere gevaren, doorkruisen. De onstabiele toestand van de Europaweg moet niet onderschat worden maar de fantastische panorama’s lonen erg de moeite.

De passage in ons gidsboek hadden we meer dan eens gelezen. Toch hadden we nooit getwijfeld om onze hike van Chamonix naar Zermatt af te sluiten met de Europaweg. Dat veranderde niet toen we ‘s ochtends vroeg wakker werden in Gasenried en opmerkten dat het opnieuw regende. De regenval mocht dan niet zo erg zijn als op dag drie, het zorgde ervoor dat we door de bewolking geen panorama’s konden aanschouwen.

Jungen

Grote rotsblokken en los grind zorgde ervoor dat we geconcentreerder naar het pad voor ons keken. Dat versterkte nog toen we enkele waarschuwingsborden tegenkwamen. ‘Warning, cross this area quickly.’ De borden vestigden de aandacht op een grote steenlawine die we moest oversteken. De steenlawine, de Grosse Graben combe, stond nog steeds bekend voor het naar beneden vallen van gesteentes. Vanaf dat punt werd de Europaweg er niet beter op. Steenlawines werden afgewisseld door paden in slechte toestand die we met behulp van ‘fixed ropes’ moesten passeren. Het voortdurend opletten van waar je je voeten moest zetten en de zware rugzak zorgde voor een nog snellere vermoeidheid. Vermoeidheid die je op een route als vandaag best kon missen om geen levensbedreigende fouten te maken.

De Europaweg

Het was inmiddels zes uur geleden dat we vanuit Gasenried vertrokken waren. Hoe ver zou de Europahut nu nog zijn? Het springen van rotsblok naar rotsblok en het zoeken naar het juiste pad doorheen een steenlawine was tijdrovend geweest. Na het passeren van een smalle richel zagen we een wankele suspension bridge in de mist. En daarachter… eindelijk de Europahut. ‘Max 4 personen. Niet schommelen.’ De brug zag er verre van stevig uit en in het achterhoofd houdend wat er met de andere brug gebeurd is vonden we het beste idee om één per één over te steken. Een tiental minuten en een paar selfies later stonden we bij de Europahut.

“Wat is het plan nu?”, vroeg Tijs sippend van zijn cola. We hadden net een gedetailleerde uitleg van de omleiding bekeken. De nieuwe, zogezegd stevigere suspension bridge die beschreven stond in de gids als ‘veel betrouwbaarder dan de vorige’, had het vorig jaar begeven en ligt naast de oude in de afgrond. Door de onstabiele natuur van de rotsen in de buurt hebben ze besloten geen nieuwe brug meer te maken. Het gevolg voor ons was dat we een omleiding van vijf uur extra moesten maken richting Zermatt. “Dat betekent twaalf uur in plaats van zeven.”, zucht Linsay. We waren het erover eens dat dit teveel was voor een laatste wandeldag. Mijn ideale laatste dag was een korte wandelafstand zodat we nog genoeg tijd hadden om Zermatt te bezoeken vooraleer huiswaarts te keren. Met de omleiding bleek dat onmogelijk. “Tenzij..”, stelde ik voor. “.. we vandaag nog een heel stuk afwandelen.” “Of gewoon naar de vallei afdalen en van daaruit verder wandelen.”, zei Tijs die geen zin meer leek te hebben in de hike. “Dan zijn we vanavond nog in Zermatt en slapen we in een warm bed op hotel.” Afdalen naar de vallei betekende een saai laatste stuk naar Zermatt, doorheen een bouwwerf. Iets wat we kost wat kost wilden vermijden. Uiteindelijk kozen we, ondanks de heuse tegenstand van Tijs, voor de omweg van vijf uur vandaag nog om te leggen.

Walkers Haute Route – een trektocht met veel hoogtepunten

Met nog geen eindbestemming voor de dag in gedachten werd het onderweg nog brainstormen. Naar de vallei en morgen terug omhoog of ineens naar Täschalp die nog zeven uur verder lag dan de Europahut. Halfweg de afdaling werd beslissen noodzakelijk. Een nieuwe versperring zorgde ervoor dat we in snel overleg ervoor kozen om ineens naar Täschalp te trekken. “Doe je rugzak af.”, zegt Tijs tegen Linsay en hij begint vanalles te versteken. “Als we nog voor het donker in Täschalp willen raken, dan zullen we aan een hoog tempo moeten klimmen.” Het alpendorpje lag opnieuw boven de 2000 meter, en na de afdaling vanaf Europahut betekende dit dat we opnieuw heel wat hoogtemeters omhoog moesten. Linsay had de laatste dagen meer en meer moeite met klimmen en na een zware dag als vandaag zou het veel te lang duren vooraleer we Täschalp bereikten. Nadat we al het zwaarste uit Linsay haar rugzak bij Tijs en ikzelf hadden gestopt, startten we aan een stevig tempo te wandelen. De rugzak was veel zwaarder dan de voorbije twee weken maar het was de enige manier.

Zermatt én de Matterhorn

De Matterhorn was ons doel sinds we de eerste stappen uit de Chamonix-vallei zetten. Op sommige momenten tijdens onze twee weken durende hike waren er mogelijkheden om een glimp van de piramidevormige berg op te vangen. Bewolking stak er telkens een stokje voor, alsof de climax uitgesteld moest worden. De Matterhorn, één van de meest beroemde en gefotografeerde bergen ter wereld, was onze eindbestemming voor vandaag.

Suspension Bridge, net voor de Europahut

In een vrolijke stemming lieten we Täschalp achter ons. Met een korte wandeling van zo’n drie uur op het programma waren we dichter dan ooit bij Zermatt. Het plan was om via een hoge aangegeven route doorheen de vallei naar Zermatt te wandelen. Zo bleven we hoog tot we Zermatt via een ‘achterpoortje’ binnen zouden wandelen. Hoog wandelen betekende niet alleen vermijden van de saaie laatste kilometers naar Zermatt langs een treinspoor en bouwwerf maar ook uitzichtpunten passeren waar de Matterhorn hoog boven de vallei uitstak. Onze vrolijke stemming werd al gauw gekelderd toen er voor de zoveelste keer een wegomlegging aangeduid stond op de Europaweg. Opnieuw was een stuk van de bergroute te onstabiel om te gebruiken.

Na zorgvuldig de kaart te hebben bekeken en de opties te hebben overlopen bleef er maar één optie over om Zermatt te bereiken: afdalen naar de vallei en via de traditionele Walkers Haute Route naar Zermatt wandelen. “Alle moeite voor niets.”, zuchtte Linsay. “Twaalf uur wandelen op één dag om met een climax af te kunnen sluiten en dan moeten we alsnog de saaiere route nemen.” Ik liet het niet met woorden merken maar de ontgoocheling was groot. Sinds Gasenried had ik alle mogelijkheden overlopen om een perfect einde van de hike te hebben. Maar de onstabiele natuur van de Europaweg eiste zijn tol. Van de hele Europaweg die we hadden moeten afleggen was meer dan de helft onbruikbaar door steenlawines of passages die op instorten stonden.

De eerste glimp van de Matterhorn

Die ontgoocheling vergaten we snel wanneer we nog zo’n 50 meter boven de vallei zaten. “Daar.” Ik wees tussen de bomen door naar de top van een berg waarvan de rest omringd was door wolken. “Dat is hem. De Matterhorn.” Ik nam mijn fototoestel en trachtte tussen de bomen door de piramidevormige top vast te leggen. Een uur later poseerden we met zijn allen nogmaals voor een laatste keer. Ditmaal in het centrum van Zermatt. Onze trektocht door de Alpen, van Chamonix naar Zermatt – Mont Blanc naar Matterhorn – was voltooid.

Wil je de Walkers Haute Route wandelen? Dit avontuur kan je nu ook zelf plannen met de hulp van onze e-guide Walkers Haute Route.