Het is 21u30 op een vrijdagavond als we de binnenkoer van het verlaten Newsham Park Hospital in Liverpool oprijden. Verschillende zaklantaarns richten zich op ons. Mensen die net als wij zijn samengekomen om te zoeken naar een geestverschijning, onverklaarbare geluiden en acties of beter nog… communicatie met de andere wereld. We bevinden ons op een ghost hunt. 

Naast de dubbeldekker bussen, rode telefooncellen en zijn pubs is Engeland bekend voor zijn kastelen en verlaten gebouwen. Wat veel mensen niet weten is dat deze ‘haunted’ zouden zijn. Over het hele land worden dan ook ghost hunts aangeboden in locaties waar er naar verluidt paranormale activiteit zou zijn waargenomen. Maar zijn die ghost hunts een commerciële tourist trap, gericht om goedgelovige mensen de stuipen op het lijf te jagen of is er meer aan de hand? We zochten het uit aan de hand van een vigil en een overnachting in ‘Britain’s most haunted castle’.

Vigil 

Zoals je wel kunt raden vinden deze ghost hunts plaats in locaties waar er reeds activiteit werd waargenomen en waar meestal een duister verleden aan vasthangt. Maar hoe gaat het er nu eigenlijk aan toe wanneer je met een groep paranormale experts in een verlaten locatie op zoek gaat naar geesten, kun je je afvragen. De term ‘vigil’ betekent letterlijk de wacht houden tijdens de normale slaapuren. En daar komt het in grote lijnen ook op neer. Sessies waar met een wetenschappelijke aanpak en verschillende methodes actief naar contact met geesten wordt gezocht, worden afgewisseld met vele pauzes waar je je laat gaan aan thee en koekjes terwijl je je ervaringen vertelt aan andere groepsleden. Een groep bestaande uit zowel believers als nonbelievers en een heleboel sceptici. Deze laatste waar ook wij toe behoorden, zoekend naar een finaal antwoord of er nu al dan niet leven is na de dood.

Scepticisme die al gauw omsloeg tot ongeloof als we bij de eerste sessies helemaal niets te zien kregen. Dat terwijl anderen al ‘vreemde’ dingen hadden waargenomen tot zelfs aanrakingen. Ons geloof schakelde terug om naar zijn sceptische toestand wanneer een groepslid tijdens één van de pauzes zijn gsm bovenhaalde en ons een redelijk angstaanjagende foto toonde van zijn vorige bezoek aan dit voormalige weeshuis. Een foto genomen in de ‘naughty boys corridor’, een gang waar kinderen die zich slecht gedroegen in een kleine kast werden opgesloten, en waar overduidelijk een donkere schim te zien was op het eind van de gang. Zouden er dan toch geesten zijn in dit gebouw?  Het werd tijd voor meer doelgerichte sessies. Met een EMF-meter werden we in een groep van zes naar een verlaten zolderkamer gestuurd. Met de lichtjes op groen begonnen we een call-out. “Spirit, can you give us a sign. Let us know of your presence.” De lichtjes van de meter bleven op groen. Andere kamers leken ons meer succes op te leveren. De lichtjes flikkerden voortdurend van groen tot rood. Als John, de oudste van onze groep zijn call out begon hoorden we overduidelijk zijn naam herhaald worden tussen het krakende geluid van de radio door. Believers werden we er niet door, maar het was genoeg om onze interesse terug op te wekken.

Het voormalige weeshuis – slash – psychiatrische instelling kent een verleden van zelfmoorden en onmenselijke straffen van kinderen die zich misdroegen. Acties die gekwelde zielen tot lang na hun dood zouden kunnen laten ronddwalen zou je denken. Met veel twijfels trokken we met een klein groepje naar de ‘naughty boys corridor’. De plek die zelfs zonder de spookverhalen je al de stuipen op het lijf jaagt. Aan de hand van table tipping, een techniek waarbij je met z’n vieren je vingers zacht een tafeltje raakt en een call out begint, gingen we op zoek naar de geesten van de mishandelde jongetjes. Met twee groepjes tegelijk begonnen we onze sessie: “Spirit! Can you move the table, please! Move the table please, spirit!”

Table tipping

Op een haast smekende manier begon iemand van de groep zijn call out. Geen reactie. In de hoop op beterschap ging een andere persoon van de tafel verder. “Can you please move the table spirit. We mean you no harm.” “We hebben contact!”, schreeuwde iemand van de andere tafel. Schuifelend bewoog de tafel over de stenen vloer. De bewegingen werden heviger tot zelfs de tafel met hevige bonken afwisselend aan beide kanten begon over te hellen. Onze tafel geen resultaat. We wisselden van tafel en alsof we een slechte energie uitstraalden begon onze eerste tafel nu te bewegen terwijl die van ons opnieuw roerloos bleef staan. Eén van de jongeren aan de tafel had amper moeite om telkens contact te zoeken met de geesten en kwam aan onze tafel om ons dezelfde ervaring te laten meemaken. En jawel, al gauw begon ook onze tafel te verschuiven en stevig over te hellen. Sceptisch als we waren, waren onze ogen meer gericht op de tafelaanrakende vingers van onze groep dan op de bewegingen zelf. Is er iemand die de tafel doet kantelen? Ons scepticisme dwong ons naar het zoeken van een verklaring maar de vingers van de andere leden raakten net als die van ons de tafel amper. Alsof iets ons wil overtuigen begint een kaars op het einde van de gang zomaar te branden. En op het commando van de expert gaat de kaars terug uit. Is hier een simpele verklaring voor? Onze vigil liet ons achter met enkel nog meer twijfels dan vooraf.

Deze groepsfoto werd genomen op dezelfde locatie enkele maanden na ons bezoek. Er zou geen vervalsing aan te pas komen. 

Chillingham Castle

Onze volgende stop vindt plaats in het noorden van Engeland, in Northumberland meer bepaald. Chillingham Castle staat bekend als ‘Britain’s most haunted castle.’ Met enkele televisiereportages achter zijn naam doet het afgelegen kasteel onze verwachtingen stijgen. Chillingham Castle is enorm berucht onder de ghost hunters, maar toch nemen we niet deel aan opnieuw een ‘vigil’. Nee, deze keer laten we de ervaring op ons afkomen en besloten we een nacht door te brengen in de Grey Room die we hadden geboekt. Een kamer waar al door meerdere gasten ‘orbs’ en geestverschijningen waaronder die van de Blue Boy, het beroemdste spook van het kasteel, werden waargenomen. Nadat we het kasteel hadden verkend trokken we naar onze kamer waar we enkele foto’s namen. “Geloof het of niet maar ik zie iets vreemds op deze foto.”, zei Linsay toen ze haar eerste foto op het schermpje van haar fototoestel bekeek. “En het hangt boven je hoofd.” Op de foto zag je de witte schim van iets wat op een gezicht leek, over mijn schouder meelezend in het boek dat ik vasthad. Het wees erop dat we wel eens een aparte nacht zouden kunnen meemaken.

Onze ‘geestfoto’. Let op de witte schim achter mijn hoofd. 

De avond ging voorbij zonder al te veel bijzonderheden tot we rond één uur wakker werden door een hels kabaal. Krakende geluiden, iets wat lijkt op hard dichtslaande deuren… Het lawaai houdt de hele nacht vol al slagen we er in om verder te slapen. Iets na twee uur gaat mijn gsm af. Vreemd, gezien ik sinds aankomst in Chillingham Castle nog geen enkele keer bereik heb gehad. Tot tweemaal toe blijft de gsm rinkelen. Als ik later probeer terug te bellen lukt het me niet. Geen signaal weet je wel. De volgende ochtend overlopen we onze ervaringen. Een telefoon die tweemaal afgaat midden in de nacht terwijl er geen bereik is, en als we eens verder weg van het kasteel erin slagen terug te bellen blijkt die persoon nooit gebeld te hebben. En wat met die vreemde geluiden vannacht die we verklaarden als de wind? De hele avond was er absolute stilte in het kasteel. ’s Nachts begonnen de krakende geluiden en dichtslaande deuren en als het ochtend werd en de eerste bezoekers het kasteel binnenkomen is het opnieuw volledig stil? Misschien dan toch…?

Het volledige verhaal van onze ervaringen met ghosthunting in Engeland is te lezen in het boek London2Edinburgh of het e-book. Ben je geinteresseerd in een deelname aan een ghost hunt? Lees dan zeker ook onze blog met de beste locaties en onze startertips voor wie wil gaan ghosthunten. 

OLYMPUS DIGITAL CAMERA