Hoofdstuk I – De Life List

Ik wrijf over mijn stoppelbaard terwijl ik nog steeds naar het scherm van de computer staar. Er gaan allerlei gedachten door mijn hoofd. Twijfels zijn er daarentegen niet. Het zou maar vreemd zijn ook, want amper vijf minuten geleden bevestigde ik nog mijn deelname voor de expeditie. Nee, ik weet zeker dat ik een juiste beslissing heb genomen. Alleen moet de impact van het naderende avontuur me nog duidelijk worden. Los van het financiële dan nog. Vier jaar geleden hoorde ik voor het eerst over de Aconcagua, de hoogste berg van Zuid-Amerika en toen klonken de verhalen zo intimiderend dat ik dacht dat ik het nooit in mijn hoofd zou halen om aan zoiets te beginnen. Daar is net verandering in gekomen.  

Nochtans ben ik op geen enkele manier anders dan de doorsnee persoon. Ik heb geen aanleg voor ultramarathons, heb geen overvolle bankrekening, … Ik ben een ‘normaal’ iemand die op een dag besloot om bergen te gaan beklimmen. Iemand die een life list heeft aangelegd met dromen om te vervullen. De bergen maakten daar al snel een groot deel van uit.  

I rub my stubbly beard while I still stare at the screen of the computer. There are all kinds of thoughts going through my head. There are, however, no doubts. It would be strange, too, because only five minutes ago I confirmed my participation for the expedition. No, I’m sure I made the right decision. Only the impact of the approaching adventure has yet to become clear to me. Regardless of the financial then still. Four years ago I first heard about Aconcagua, the highest mountain in South America, and then the stories sounded so intimidating that I thought I would never think about starting something like that. That has just changed.

However, I am in no way different from the average person. I have no talent for ultramarathons, do not have a full bank account, … I am a ‘normal’ person who decided one day to climb mountains. Someone who has created a life-list with dreams to fulfill. The mountains soon made up a large part of that.

Oktober 2011- Canada

We hebben voor een hele dag wandelingen gepland op Whistler, de berg in British Colombia die in de winter vooral bekend is als skioord. Na onze rondreis van twee weken langs de westkust van de VS hebben we ervoor gekozen om nog over te vliegen naar Vancouver vooraleer huiswaarts te keren. Zo zouden we na het warme woestijnlandschap in Nevada en de bossen in Californië nu ook kunnen genieten van de bergen in Canada. Het is inmiddels oktober en dus mochten we al een pak sneeuw verwachten. Met z’n vieren trekken we door de diepe sneeuw richting de top van Whistler die we als doel hebben gezet. Na nog geen half uur besluiten Bram en Bert terug te keren naar de hut waar ze warme soep zouden drinken. Ruben en ikzelf geven niet op en volharden om nog hoger op de berg te raken. Het wandelpad vinden we niet dus is ploeteren door de diepe sneeuw onze enige optie. Zolang het maar omhoog gaat, zo denken we. Dan komen we uiteindelijk wel op de top uit. De bergen hebben altijd al tot mijn verbeelding gesproken, al is het de eerste keer dat ik echt in de bergen vertoef. Mijn ouders waren niet avontuurlijk aangelegd en ook in mijn vriendenkring had ik niemand die ieder jaar op skivakantie ging. Wintersporten was dus nooit met de paplepel ingegoten. Uiteindelijk bereiken we uitgeput Little Whistler Peak, op zo’n 2115m. De echte top ligt nog 70m hoger. Whistler is geen grote berg, maar het blijft een berg met sneeuw en het kent dus alle alpiene gevaren. Nooit hebben we er bij stilgestaan dat onze wandelschoenen onvoldoende zouden kunnen zijn. Of dat er altijd lawines kunnen voorkomen of erger… gletsjerspleten. Ons ronddwalen op Whistler zonder kaart of een pad te volgen kon erge gevolgen hebben. Maar ons korte avontuur op de sneeuwflanken was het gevolg van een diepe passie binnenin. We houden van de bergen. De uitdaging om de top van een berg te bereiken was er. Wisten wij veel dat we minder dan een jaar later op het hoogste punt van Afrika zouden staan.  

We have planned a full day of walks on Whistler, the mountain in British Colombia that is best known as a ski resort in the winter. After our two-week round trip along the west coast of the US, we chose to fly over to Vancouver before returning home. So after the warm desert landscape in Nevada and the forests in California we could now also enjoy the mountains in Canada. It is now October and so we could expect a lot of snow. The four of us pull through the deep snow towards the top of Whistler that we have set as goal. After less than half an hour Bram and Bert decide to return to the hut where they would drink hot soup. Ruben and I do not give up and persevere to get even higher up on the mountain. We do not find the hiking trail, so slogging through the deep snow is our only option. As long as it goes up, we think so. Then eventually we will reach the top. The mountains have always appealed to my imagination, even though it is the first time that I really live in the mountains. My parents were not adventurous and in my circle of friends I did not have anyone who went skiing every year. Eventually we reach exhausted Little Whistler Peak, at about 2115m. The real top is still 70m higher. Whistler is not a big mountain, but it remains a mountain with snow and it knows all alpine hazards. Never have we considered that our walking shoes could be inadequate. Or that avalanches can always occur or worse … glacier crevasses. Wandering around Whistler without following a map or a path could have serious consequences. But our short adventure on the snow flanks was the result of a deep passion inside. We love the mountains. The challenge to reach the top of a mountain was there. Little did we know that we would be at the highest point in Africa less than a year later.

De komende maanden publiceer ik wekelijks op zondag het tweede Dagboek van een Avonturier. Het verhaal van mijn passie voor de bergen. De hardcover – editie is later te koop beschikbaar.