‘Indiana Jones!’ Een Aziatische toerist wijst me aan en lacht. ‘Mag ik een foto van je nemen?’ Ik knik. Met mijn hoed op mijn hoofd en avontuurlijke ingesteldheid heb ik wel een paar gemeenschappelijke kenmerken met het beroemde filmicoon. Toeval dat er net nu iemand daar aan denkt is het echter niet. Het is vijf voor zes in de ochtend en ik sta aan de ingang van Petra, het zevende wereldwonder en tevens een van de settings van de Indiana Jones film-reeks.
Vroeg, dat besef ik, maar ik hoop dan stiekem ook om de grote drukte te vermijden. En gezien we met slechts tien personen aan de ingang staan te wachten lijkt dat nog te lukken ook. Oorspronkelijk zou ik pas over een dikke twee weken aankomen bij deze archeologische site, vanaf Dana en via de Monastery (the backdoor) dan nog wel. Maar daar besliste het Jordaanse klimaat en een hondenbeet anders over.
De Siq
Erg vind ik dat niet, want enerzijds is de Treasury ontdekken (het beroemdste icoon van Petra) via de Siq wel iets wat me aansprak. De Siq is het Arabische woord voor canyon en dat zegt eigenlijk genoeg. Via de bodem van een paar tientallen meters diepe canyon loop ik in stevige pas naar de beroemde bezienswaardigheid. ‘Want to go by horse? Included in ticket price.’, vraagt iemand me. Ik weiger. Hoewel dat het Indiana Jones gehalte in me nog wat zou verhogen, val ik niet in de tourist trap. Deels spreken ze nochtans de waarheid. De paardrit is inbegrepen in het toegangsticket, maar eens je op het paard zit, geven ze je al snel mee dat ze een fooi willen. Eentje waarvan ze je zelfs met plezier het bedrag meedelen. Een praktijk die niet is toegestaan, maar zoals met zoveel zaken in Jordanië, gewoon niets tegen wordt gedaan.
Na iets meer dan twee kilometer door de Siq te hebben gestapt, zie ik de eerste (halve) glimp van de Treasury, of Al Khazneh zoals het eigenlijk heet. Indrukwekkend is het zeker, maar al snel zie je achter de hoek de eerste toeristische kraampjes opduiken en locals vragen of je een gids nodig hebt om naar het uitzichtpunt te klimmen die een zicht geeft op de Treasury van bovenaf. Toeristen trappen er vaak in en betalen makkelijk 10 tot 20 JOD naar het uitzichtpunt terwijl er wat verderop de Al-Khubta trail is die staat aangeduid naar een gelijkaardig uitzichtpunt. Het enige verschil is een linker- of rechter invalshoek. Mijn research vooraf bespaart me dus al meteen enkele tientallen euro’s.
Thee met bedouins
2,5 uur stond aangegeven als de tijdspanne vereist om de tocht af te leggen. Ruim overschat, want na een dik half uur stond ik boven en volgde ik de laatste bordjes met ‘Best view on the Treasury’ die me een tent binnen leidde. Twee bedouins leken nog niet helemaal goed wakker, maar boden me een kopje thee aan (het was dan ook nog geen 7u). Een slimme businesstruc uiteraard om hun tent op het viewpoint te zetten, maar voor een keer had ik er geen erg in. Ondanks het feit dat ik geen grote fan van thee ben, beste thee ooit! En het zicht? Adembenemend.
Hoe je dit viewpoint bereikt volgt later nog
De Monastery
Indien je het nog niet wist, Petra is meer dan de Treasury die altijd maar weer opduikt als je Petra googelt. Het is een volledige archeologische site waarvoor je toch wel ettelijke uren nodig hebt om deze helemaal te verkennen. Eens terug bij de main street loop ik de site verder door. De vele moderne toiletgebouwen, toeristische kraampjes, eetkraampjes en uiteraard ook de donkey en camel rides geven me een echt pretpark gevoel. Door dat de grote hordes aan toeristen die Petra aandoen als een daguitstap vanuit Amman, Aqaba of Israel nog niet zijn aangekomen, voelt het aan alsof ik nog voor de openingstijden hier mag rondlopen.
Eens ik wil beginnen aan de Monastery trail aan het andere einde van de site, komt daar verandering in. Het is voortdurend toeristen ontwijken die trail afdalen. En als dat me nog niet genoeg hinderde, dan had je nog de vele kraampjes onderweg naar boven waar je telkens de vraag: ‘You want to buy something’ krijgt voorgeschoteld. Had ik iets willen kopen, dan had ik dat toch gedaan, denk ik dan? In Jordanië zijn de mensen er erg vriendelijk, behulpzaam en niet opdringerig. Dat verandert toch wel snel eens er massatoerisme mee gemoeid is. Gelukkig is de Monastery best indrukwekkend. Ondanks het feit dat deze hoger en imposanter is dan de Treasury, haalt deze laatste het door zijn indrukwekkende locatie.
Ook dat nog
Tegen de middag loop ik terug door de Siq naar het bezoekerscentrum. Te veel volk ondertussen naar mijn goesting, dus ik verken de rest de volgende ochtend pas. Een andere reden is dat ik nog een bezoek aan het lokale ziekenhuis af te werken heb. Die hondenbeet weet je nog wel? Hoe is dat ook weer afgelopen? Drie dagen geleden kwam ik terug aan in Amman en bezocht ik er diezelfde avond nog het hospitaal, een echt hectische bedoening. Beeld je een hospitaal in zoals uit de oorlogsfilms; waar iedereen door elkaar loopt, elkaar aanklampt en er bloeddruppels op de vloer verspreid zijn. Voeg dan nog eens het feit er aan toe dat ze enkel maar Arabisch begrepen en je begrijpt het wel. Toch kreeg ik uiteindelijk een vaccin tegen hondsdolheid te pakken en een schema voor mijn volgende dosissen.
Die volgende dosis staat net gepland na mijn bezoek aan Petra. Wadi Musa is een stuk kleiner dan Amman, en ik ben al opgelucht dat ze er een ziekenhuis hebben. Een kinderziekenhuis weliswaar. Dan maar even wachten tussen de vele kinderen tot ik aan de beurt kom. Opnieuw een spuitje in het achterwerk en ik kan er weer tegen voor enkele dagen. Een lolly zat er wel niet in.
Dagboek van een Avonturier 
Wonderful blog! I found it while surfing around on Yahoo News. Do you have any tips on how to get listed in Yahoo News? I’ve been trying for a while but I never seem to get there! Appreciate it kdggbbfcffad
LikeLiked by 1 person
Pingback: As Lawrence of Arabia in Wadi Rum | An Adventurers Journal