“Hoe cool zou het niet zijn als je ginder aan een kameel kunt geraken om je te vergezellen tijdens je tocht?” Toegegeven, dat zou wel een erg coole manier geweest zijn om (toch voor een stuk) door Jordanie te trekken. Dat je voor een kameel al snel enkele duizenden euro’s op tafel mag leggen, was dan weer een afknapper. Een ezel dan misschien?

De eerste etappe van een langeafstandstocht is altijd een goede waardemeter voor wat volgt. Iets wat ook nu tijdens mijn eerste dag op de Jordan Trail zijn waarde bewees. “Het zal ongelofelijk warm zijn he. Dat besef je toch?”, hoor ik Linsay nog zeggen. Tuurlijk wist ik wat me te wachten stond qua temperaturen. Als ik de voorspellingen voor de eerste twee weken bekeek, dan kwamen de temperaturen niet onder de 27 graden uit. In de schaduw wel te verstaan.

Dacht ik dan op geen enkel moment na over het feit dat ik absoluut niet tegen hitte kan? Dat ik -30 graden verkies boven plus 30 is geen geheim. En dat ik mijn jeugdjaren al meermaals kleine trauma’s heb overgehouden aan warme hete zomerdagen evenmin. Ik zag de Jordan trail dan ook als een manier om te leren overleven in een woestijngebied.

Umm Qais

Maar liefst vier bussen heb ik nodig om tot op mijn beginbestemming Umm Qaiss te geraken, helemaal in het noorden van Jordanie, dicht tegen de Israelische en Syrische grens. Warm is het eerste woord dat bij me opkomt eens ik een eerste keer door de straten zwerf, met mijn volgeladen rugzak op mijn rug. Nochtans leek dat aanvankelijk in Amman nog mee te vallen. Na wat water en eten te hebben ingekocht zet ik mijn eerste stappen naar het zuiden. Ziglab is mijn eerste bestemming, zo’n 25 kilometer verderop. Meteen een zware etappe. Hoe zwaar het zou worden, wordt al snel duidelijk. Amper een trail te bespeuren, enkel hier en daar een markering via een steile heuvelflank die mijn balans meteen op de proef stelt.

Het was een voorbode voor wat komen zou. Meermaals moet ik me op mijn gps focussen om te controleren of ik wel juist zit. Kaarten zijn allesbehalve goed genoeg en een trail is er bij momenten gewoonweg niet. Toch vlot het de eerste uren goed. Om half acht kunnen vertrekken in de ochtend zorgt ervoor dat ik enkele ‘frissere uren heb’, maar eens de klok 9 uur passeert, stijgt de temperatuur even snel als de rode gloed op mijn gezicht.

Eens aan de dam krijg ik een extra uitdaging te verwerken. Honden. Een groepje van drie honden komt om me af, luid blaffend. Ik bevind me op hun territorium, maar hier loopt nu eenmaal de trail en een omweg is niet mogelijk. Op hoop van zege dan maar. Oef, ik kom er van af met luid geblaf. Het zou echter niet de laatste keer zijn.

Moordende hitte

In de namiddag merk ik dat mijn hoeveelheid water niet voldoende is om mijn dorst te lessen. Gelukkig bieden lokale mensen me hier en daar spontaan een fles water aan. Spijtig genoeg verloopt het vervolg van mijn dag zich door de canyons. Geen schaduw meer, geen wind. Enkel nog een moordende hitte die steeds maar erger wordt naarmate ik vorder. Mijn hoofd lijkt te koken. Tergend langzaam slenter ik vooruit, een stap per keer. Als de tweede bron van de dag die aangeduid staat op mijn gps opnieuw uitgedroogd blijkt, zakt de moed me in de schoenen. “Waar blijft Ziglab?”

Ziglab komt er uiteindelijk wel, maar niet vooraleer een groep Jordaanse kinderen in het Arabisch beginnen conversatie te maken. Dat ik enkel ‘English’ spreek en zij niet, maakt hen blijkbaar niet veel uit. Na een vermoeiende dag kom ik aan in Ziglab, en door de grote dorst ga ik wanhopig op zoek naar een klein winkeltje om frisdrank te komen. Wonder boven wonder vind ik er dan nog één ook, met als resultaat dat ik met drie flessen buitenstap en dat iemand in de tussentijd er met mijn wandelstokken vandoor is. De eerste zou al makkelijk in één teug tot de helft geledigd worden, maar de rest besluit ik nog even mee te nemen.

Vier flessen extra in mijn rugzak (drie flessen frisdrank en een fles water) zorgt voor iets meer dan 4 kilogram in mijn al overbeladen rugzak. Nu blijkt de grens echt overschreden. Ik ben bezig boven mijn limiet, en dat wordt duidelijk als ik de heuvel bergop moet om er mijn tent te plaatsen. Ik val neer, op de harde ondergrond. Uitgeteld. De flessen frisdrank moeten er aan geloven. Wat nu? `

De eerste dag van een langeafstandstocht is een voorbode van wat komen zal. Beterschap komt er niet aan, want binnenkort kom ik amper nog dorpjes tegen waar ze me water in mijn handen duwen. Het zet me de volledige nacht aan tot denken.

Blaffende honden bijten niet?

Na amper geslapen te hebben (nu heeft mijn matje het ook nog begeven), is er maar één conclusie. De tocht verderzetten zou me uiteindelijk ooit in zware problemen brengen. Teleurgesteld beslis ik dan ook om terug te keren naar Umm Qaiss. Na twee stappen bergaf te hebben gezet staat opnieuw een groep honden me agressief blaffend op te wachten. Ik heb geen goed voorgevoel bij een volgende confrontatie en besluit mijn geluk niet nogmaals op de proef te stellen. Ik maak een lastige omweg over de berg heen om vervolgens op een weg uit te komen die me terug op de trail brengt. Helaas, wat verderop staat nog een groepje honden me op te wachten. Hopend dat de man die net buiten zijn huis staat zijn honden in bedwang houdt, stap ik snel door. Mijn geluk is echter gekeerd. Al snel komen de vier honden agressief op me af, luidblaffend. Zonder iets bij te hebben om me te verweren kan ik enkel maar hopen dat ik het haal. Maar zoals gezegd, mijn geluk is gekeerd en een van de honden neemt me te grazen.

Het lijkt de bevestiging voor de keuze die ik heb gemaakt. Als ik na één dag al vijf aanvallen te verwerken heb gekregen waarvan één met slechte afloop, dan beloofde dat niet veel goeds voor de komende weken. Er spookt vanalles door mijn hoofd. Hondenbeten kunnen lelijk zijn. Zeker met honden die niet ingeent zijn zoals hier. Wat de gevolgen zijn, wordt afwachten.