Mijn week kon niet beter beginnen. Ik ben pas een uur bezig aan het wandelen als ik zo’n vijftien meter voor me een diertje op me zie aflopen. Een kleine zwartwitte snoet en een grijs lijf dat door vier korte pootjes laag bij de grond hangt. Een das! Of zou het een stinkdier zijn, al snel twijfelend waar het verschil nu net ligt. Nee, die vind je niet in Zweden, toch? Die korte twijfel kostte me net de halve seconde die ik te kort had om een foto van het diertje te nemen. Helaas, hoe rustig hij ook was, zo rustig ging hij plots de bosjes in. Meer dan een goede blik op het dier heb ik niet gehad.

My week couldn’t start any better. I’m only an hour hiking on the trail when I see a small animal run towards me, about fifteen meters away from me. A small black and white face and a grey body hanging low above the ground by four short legs. A badger! Of would it be a skunk, doubting what the difference is between the two. No, they aren’t found in Sweden, are they? That short moment of doubt costed me half the second I missed to take a picture of the animal. Unfortunately, even though it was walking on a relaxed pace, it ran into the bushes in the same relaxes way. More than a good look at it, I didn’t have.

Vijf minuten later zou een nieuw schrikmoment komen. Deze keer niet van mijn kant. Een luid gekraak in de bosjes verraadt de sprong die de eland maakt. Geschrokken dat ik plots op tien meter voor zijn neus sta, zet hij het op een lopen. Dat ik plots zo dicht bij de eland sta, verrastte me ook, want voor hij de vele takken aan het kraken bracht tijdens zijn sprint, had ik hem nog niet eens opgemerkt. En ja, ook hier ben ik dus te laat om het dier op foto vast te leggen.

Five minutes later another shocky moment would come. Not from my side this time. A loud crack in the bushes gives away the jump of a moose. It was shocked that I suddenly stood only ten meters in front of him, and ran off. It was a surprise for me as well, since if he hadn’t cracked the branches by taking off, I would never have noticed it. And so yes, even on this occassion I’m too late to take a picture.

Night of the bloodsucking mosquitoes

Een das, een eland en heel wat herten. Een mooi lijstje van wat ik deze week al aan wildlife heb gezien. Stiekem hoop ik nog altijd op een lynx of wolf, maar die kans is zo klein dat ik het wat heb opgegeven. Ze blijven dus nog even staan op mijn verlanglijstje van wildlife in Zweden. Sommige dieren wil je nu eenmaal zien in Zweden. Andere kom je dan liever weer niet tegen.

A badger, a moose and several roe deers. A nice list of what I have encountered of wildlife. I hope to catch a glimpse of a lynx or wolf, but the odds are so small that I’ve almost given up on them. They still remain on my wildlife wish list in Sweden. Some animals you want to see in Sweden. Some you just don’t.

Mijn nachten spendeer ik de laatste twee weken al voortdurend in een tent of in een van de shelters langs de Bohusleden. Deze laatste geven me het grote voordeel dat ik twee minuten uitspaar door het niet moeten opzetten van mijn tent. En toch hou ik er in een zeker zin van om in die schuilplaatsen te liggen, mijn blik richtend op het spiegelende oppervlak van het nabijgelegen meer terwijl de zon achter de bomen verdwijnt. Misschien komt het omdat het aantal muggen tijdens mijn tocht goed is meegevallen. Zeker gezien hun reputatie hier in Zweden. Daar kwam echter onlangs verandering in, in een van de laatste shelters waar ik de nacht doorbracht. Opgerold in mijn slaapzak moest ik noodgedwongen het vuvuzela concert van de muggen aanhoren. En wanneer ik er een te pakken kreeg, dan ging het vuvuzela geluid de hoogte in, alsof ze zich kwaad maakten. Muggen, het is een strijd die je nooit kan winnen. Evenmin het gevecht met de kleine vliegjes die maar al te graag bijten waardoor je de volgende dag opstaat met verschrikkelijke jeuk. Muggen zijn dan ook de horror van iedere outdoorliefhebber. Ze komen dan ook iets vaker voor dan clowns in het bos.

The last two weeks, I spent my nights in a tent or in one of the shelters along the Bohusleden. The latter one gives me the great advantage of saving two minutes a day not having to pitch my tent. And still, in some way, I love to lay down in those shelters, watching the mirroring surface of the nearby lake while the sun sets behind the trees. Maybe it’s because of the fact that the number of mosquitos were better than expected so far. Especially taking their reputation into account. However, that changed in one of the last shelters I spent the night. Rolled up i my sleeping bag, I was forced to hear the vuvuzela concert of mosquitoes. And when I finally got one, the vuvuzela sound increased as if they were angered. Mosquitos, it’s a battle you can never win. Nor is the battle with the small flies that like to bite you, making you get up in the morning with a terrible itch. For this reason alone, mosquitoes are the horror of every outdoor enthusiast. They occur more often in the woods than clowns as well.

Into the thick tick woods

Hoewel Night of the bloodsucking mosquitoes, geen slecht script zou zijn voor een tweederangs horrorfilm is er een dier dat nog veel erger is dan muggen die zich in de bossen verschuilt. De ochtend na die horrornacht merkte ik een andere beet op: van de teek. Een bloedzuigende parasiet, niet groter dan een speldekop. Maar door het risico op de ziekte van Lyme, misschien wel de grootste nachtmerrie van iedere outdoorliefhebber. Het wordt erger als ik niet één, maar drie teken ontdek, verspreid op mijn lijf.

Even though Night of the bloodsucking mosquitoes wouldn’t be a bad script for a second ranged horror movie, there is an animal that is even worse than mosquitoes; hiding in the woods. The morning after that fateful horror night, I noticed a different type of bite: a tick bite. A bloodsucking parasite, not larger than a pinhead. But due to the risk of Lyme disease, it may well be the biggest nightmare of every outdoor lover. It gets worse when I don’t discover one, but three ticks, spread out all over my body.

Vooraleer ik verder ga met de afloop van het tekenhorror verhaal, komt er nog een voorgeschiedenis aan te pas. Zo’n vijf weken terug boek ik mijn vlucht naar Götenborg voor 200 euro. Bagage niet inbegrepen. Als ik de op de website van KLM check hoeveel de bagage inchecken me zou kosten zie ik staan: 60 euro. Thanks, but no thanks. Ik neem mijn rugzak wel mee als handbagage, ondanks het grote formaat. Dat zorgt er uiteraard voor dat ik mijn trouwe zakmes voor één keer thuis moet laten.

Before I continue with the rest of my tick horror story, there is a short story that precedes it. About five weeks ago I booked my flight to Göteborg for 200 euros. Luggage not included. When I checked the KLM website to see what it would cost me to check in my backpack, I find out they would charge me an extra 60 euros. Thanks, but no thanks. I take my backpack with me as hand luggage, despite the size. Offcourse, this makes that I had to leave my trustworthy pocket knife at home for once.

Het moet natuurlijk passen dat ik één keer mijn zakmes thuislaat, en daarmee dus ook de pincet. De pincet die wel eens zou van pas komen om teken uit mijn lijf te trekken als het erop aankomt. Dus nu zit ik hier met drie tekenbeter en geen pincet. Er zit me dan ook niets anders op dan met de blote hand trachten de parasieten te verwijderen. De eerste lukt me vrijwel perfect. Kronkelende pootjes spartelen in de lucht als ik hem uit mijn huid trek. 9/10. De tweede en derde krijg ik er uit, maar iets moeilijker dan de rest. 5/10. Hopen dat het goed genoeg is om er achteraf geen last van te krijgen.

Destiny makes that I leave my pocket knife just this one time, and so the tweezers that come with it as well. Tweezers, that may have been usefull now to pull out the ticks out of my body. So here I find myself with three tick bites and no tweezers. There nothing else to do but, trying to pinch them out with my hands. The first one seems to work pretty well. Twurling legs struggle in the air when I pull it out of my skin. 9/10. The second and third one I manage to get out, but with more effort than the first one. 5/10. Let’s just hope it’s enough to avoid any problems in the future.

Tijdens mijn etappe zaterdag, verloopt de route via overwoekerde paden. De perfecte plaats om nog meer teken te verzamelen. En jawel, een aantal keer mag ik nog teken van me afschudden voor ze zich nestelen. Misschien is dit dan wel een beter script voor die tweederangs horrorfilm. Het zou in ieder geval de natuurliefhebbers al doen huiveren van schrik.

During my stage last Saturday, the route meandered via overgrown trails. The perfect way to collect more ticks. And yes, on several occassions, I get the chance to remove some more ticks before they are nestled in. Maybe this would be a better script for a B-horror film. It would make nature lovers shiver with fear, that’s for sure.

Beat that Tarantino!